Ο μύθος της φλεγόμενης «Φαίδρας» ζωντανεύει στη θεατρική σκηνή σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, με τη Μίνα Αδαμάκη, τη Σαβίνα Γιαννάτου και τη Ραφίκα Σαουίς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μια ιδιαίτερη σκηνική σύνθεση από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής και ευρωπαϊκής γραμματείας «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη και «Φαίδρα» του Ρακίνα στη μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, που θα κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 26 Ιουνίου στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη.
Τον μύθο της «Φαίδρας», αφηγούνται επί σκηνής η Σαβίνα Γιαννάτου στον ρόλο της θεάς Αφροδίτης, η Μίνα Αδαμάκη στον ρόλο της Τροφού, καθώς και η Ραφίκα Σαουίς, στον ρόλο της Φαίδρας. Μαζί τους ο Σπύρος Περδίου στον ρόλο του Θησέα και τέλος ο ανερχόμενος Δημήτρης Τσίκλης, στον ρόλο του Ιππόλυτου.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ένας από τους εκπροσώπους της νεότερης γενιάς με συνεχόμενη και αξιόλογη παρουσία στη θεατρική σκηνή, ο Μάνος Καρατζογιάννης. Τη μουσική της παράστασης ντύνει ο καταξιωμένος συνθέτης Δημήτρης Μαραμής.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
«Το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, με τους στίχους του Παντελή Πρεβελάκη από τον «Μεγάλο Ερωτικό» (1972), μου ερχόταν συνέχεια στο στόμα κατά τη διάρκεια των προβών. ”Κάποια κατάρα είναι Θεού”… ”σε χτύπησε οργή Θεάς”… ”Μιας θεϊκής εκδίκησης άμοιρος στόχος”…”Σαν μέλι με φαρμάκι…”, ”Μα τα δεσμά της αγάπης πρέπει να είναι χαλαρά”.
Ότε ο Θησέας ήλθε εις την Τροιζήνα, σημειώνει στην ”Ελληνική Μυθολογία” ο Στέφανος Κομμητάς, με την γυναίκα του Φαίδρα, δια να καθαρισθεί – τότε η Φαίδρα ηγάπησε τον Ιππόλυτον. Και επειδή δεν ηδυνήθη να τον ελκύσει εις το θέλημα της, τον κατηγόρησεν ότι την εβίασεν. ”Όλα είναι μύθοι κι εμείς παραδέρνουμε”.
Σύμφωνα με τον Στάθη Δρομάζο ο Ευριπίδης γράφοντας τον ”Ιππόλυτο”, ο οποίος παρουσιάστηκε κατά το τρίτο έτος του Πελοποννησιακού Πολέμου, έχει κατά νου ”τον άνθρωπο που έχει δικαίωμα να ζήσει με τα πάθη του και να καεί μέσα σ’ αυτά”.
Ακολούθησαν αιώνες μετά ο Σενέκας, ο Ρακίνας και πολύ πρόσφατα η Σάρα Κέιν. Τα όρια της επιθυμίας ήταν βέβαια υπό διαπραγμάτευση, ήδη από την εποχή του Αισχύλου.
Γράφει στο ποίημά του «Προμηθέας Δεσμώτης» ο Λεωνίδας Πολυδεύκης:
Ω, στην αφθονία μας χανόμαστε!
Και ποιός την αφθονία να συνδράμει;
Αλήθεια! Ό,τι απ’ το όριό του ξεφεύγει
πάει, σκορπάει, χύνεται χάμου, χάνεται
Ακόμα κι ο θεός! ακόμα κι η αγάπη…»
*Cover photo: ©Patroklos Skafidas
