-37504.jpg)
Η Ιζαμπέλ Υππέρ, παλιά γνώριμη του Φεστιβάλ και αυτή, ενσαρκώνει την Μπλανς Ντυμπουά, σε αυτήν την ιδιαίτερη διασκευή του έργου του Τεννεσσί Ουίλλιαμς.
Η Μπλανς Ντυμπουά φτάνει με τη βαλίτσα στο χέρι στη Νέα Ορλεάνη, με το λεωφορείο της γραμμής που ονομάζεται Πόθος. Το ισόγειο διαμέρισμα της αδερφής της Στέλλας, στο μυαλό της αποτελεί το τελευταίο καταφυγίο της, μετά από μία ζωή γεμάτη απογοήτευση, απελπισία, μοναξιά, προδομένα όνειρα και βαριά μυστικά. Όμως καθώς περνούν οι μήνες και καθώς η κοιλιά της εγκύου αδερφής της μεγαλώνει, τόσο προχωρά και η Μπλανς προς μια δραματική κατάληξη, προς την τρέλα.
Η ιστορία θα μπορούσε να είναι πολύ απλή, μας πληροφορεί ο δραματουργός της παράστασης Piotr Gruszczynski. Ένα ζευγάρι ζει συμβατικά στη Νέα Ορλεάνη. Εμφανίζεται η αδερφή της συζύγου, που έχουν χρόνια να δουν, για να ζήσει μαζί τους. Η ζωή όλων παίρνει μία άλλη κατεύθυνση, την οποία η ιδιοφυία του Τεννεσσί Ουίλλιαμς οδηγεί στην κορύφωση, δημιουργώντας μία «λαϊκή τραγωδία». Στο τρίγωνο της βίας που διαμορφώνουν η Μπλανς, ο Στάνλεϋ και η Στέλλα, δεν θα υπάρξει νικητής ή ηττημένος, αλλά άνθρωποι που αναλώνονται στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Η διαρκής πάλη ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο, στο οικείο και στο ξένο, οδηγεί τους ήρωες του έργου στο περιθώριο της ζωής και την ίδια την Μπλανς στην τρέλα.
Μέχρι πρόσφατα, το γαλλικό κοινό γνώριζε το “Λεωφορείο ο Πόθος” μέσα από την απόδοση του Cocteau. Ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι ανέθεσε στον γνωστό λιβανέζο συγγραφέα Wajdi Mouawad να ξαναμεταφράσει το έργο του Τεννεσσί Ουίλλιαμς και προχώρησε σε μία νέα απόδοσή του. Για το σκηνοθέτη και το μεταφραστή, η Μπλανς έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που τη διαχωρίζει απ’ όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες: μία εσωτερική ρωγμή, που οφείλεται στο γεμάτο αποτυχίες και διαψεύσεις παρελθόν της. Η απουσία παρελθόντος και προσωπικής ιστορίας επιτρέπει στους υπόλοιπους ήρωες να είναι ευτυχισμένοι, την ίδια στιγμή που η Μπλανς έχει να παλέψει με όλες τις ιστορίες και τις φήμες, μάλλον βάσιμες, που κυκλοφορούν γύρω από το άτομό της.
Ο Βαρλικόφσκι, προκειμένου να τονίσει την εσωτερικότητα που χαρακτηρίζει την Μπλανς, δημιουργεί ένα σκηνικό περιβάλλον, στο οποίο συνυπάρχουν η δράση του έργου και ο διανοητικός κόσμος της ηρωίδας, που είναι γεμάτος από τις αναμνήσεις, τις ονειροπολήσεις, τα αναγνώσματά της. Εκεί θα συναντήσουμε αποσπάσματα από την αλληλογραφία του Φλωμπέρ, από την Κυρία με τις Καμέλιες του Δουμά υιού, το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, το Συμπόσιο του Πλάτωνα, τον Οιδίποδα Τύραννο, αλλά και από τους Τορκουάτο Τάσσο, Τεννεσσί Ουίλλιαμς, Όσκαρ Ουάιλντ και Έρθα Κιτ. Μέσα στο μυαλό της Μπλανς τα γεγονότα και οι λεπτομέρειες της ζωής παίρνουν διαφορετικό νόημα και βαρύτητα, καθιστώντας τη ζωή της ένα απέραντο πεδίο μοναξιάς. Η Μπλανς μοιάζει ήδη από την αρχή του έργου να μην ανήκει στον κόσμο αυτόν, αλλά σε έναν κόσμο που μοιάζει σαν την είσοδο προς τον Άδη, καθώς μετανάστες, ξένοι, τουρίστες κατεβαίνουν καθημερινά μπροστά στο ισόγειο διαμέρισμα, στη στάση του Λεωφορείου ο Πόθος.
