Πατώντας το play το δωμάτιο γεμίζει με κοινούς θνητούς. Βρίσκονται παντού. Ξαπλώνουν κάτω από το τραπέζι χωρίς να τους νοιάζει τίποτα, κρέμονται από τα φωτιστικά και χοροπηδούν με γυμνά πόδια στους καναπέδες. Πάνω στις καρέκλες άνθρωποι συνηθισμένοι χορεύουν έναν τρελό, ιλιγγιώδη ρυθμό. Δεν έχει καμία σημασία πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί. Δεν ξέρουν πώς να σταματήσουν, δεν ξέρουν καν αν έχουν αυτή την επιλογή. Δεν θέλουν.
Απ’ το βάθος του διαδρόμου ακούγεται μια φωνή μεσμερική, που απευθύνεται σε σένα και μόνο σε σένα. Σαγήνη. Σκέφτεσαι να πάρεις μέρος στο ρυθμικό ασκέρι που σε περιτριγυρίζει, και να χαθείς στο πλήθος, να γίνεις ένα με το όλο. Μα εσύ δεν ήσουν που έλεγες ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για σένα, για να κατακτηθεί μοναχά απ’ τη δική σου ύπαρξη; Οι φτέρνες σου έχουν ήδη ξεκολλήσει απ’ το έδαφος και η απόφαση έχει παρθεί· δανείζεσαι ρυθμό απ’ την ατμόσφαιρα και παίρνεις θέση. Επόμενο θύμα.
—
Φωτογραφία άρθρου: In-Edit Festival Athens Edition | Προβολές μουσικών ντοκιμαντέρ, 19 – 25 Φεβρουαρίου | Photo: Sheffield Bridge in “Pulp: A Film About Life, Death & Supermarkets”
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
