Ψάχνοντας την ομπρέλα το πρωί πριν φύγεις για το γραφείο, προσπαθείς να θυμηθείς πού την έχεις καταχωνιάσει. Εκείνη τη μικρή, που χωράει στην τσάντα, όχι την πολύ γερή, αυτή που είναι μια χαρά για τα ασθενικά ακόμα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη, πιάνεις τα κλειδιά δίπλα από το παρατημένο μισογεμάτο αντηλιακό που όλο λες να κρύψεις, αλλά δεν το παίρνεις απόφαση. Ίσως ο δικός σου “Άνθρωπος αντίγραφο” εκεί έξω να βρίσκεται σε μέρη που το χρησιμοποιούν ακόμα, αλλά εσύ είσαι εδώ, και επιμένεις να αναζητάς τον ήλιο στα εδώ που σε γεμίζουν, στις Νύχτες Πρεμιέρας και στα κρυμμένα διαμάντια τους, στον Ρίχτερ και στον Αγγελάκα, στον νέο Cohen και σε όλους τους ποιητές αυτού εδώ του κόσμου.
Εσένα η χρονιά σου ξεκινά Σεπτέμβρη και θα είναι όμορφη και γεμάτη, κι ας σε καλωσόρισε φέτος με βροχές και προσαγωγές, και διακοπές παραστάσεων, και εμφυλίους.
Και να, τη βρήκες την ομπρέλα. Θα την πάρεις μα δεν θα χρειαστεί σήμερα κι όταν τη θες δεν θα την έχεις, γιατί έτσι είναι πάντα. Αλλά δε σε νοιάζει… Τι κακό μπορεί να συμβεί από το να περπατήσεις λίγο στη βροχή;
Καλή σεζόν!
Λεζάντα φωτογραφίας άρθρου: Στοπ καρέ από την ταινία «Συ Ότι Πράος και Αγαπητός Ει» (Thou Wast Mild & Lovely) της Τζοζεφίν Ντέκερ, που θα προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας (17 – 28/9)
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
