-829451.jpg)
«Δεν είμαστε ιδιοκτήτες αλλά διαχειριστές του Εθνικού Θεάτρου» δήλωνε με σεμνότητα ο Σωτήρης Χατζάκης κατά την παρουσίαση του προγράμματος του Εθνικού Θεάτρου. Επηρεασμένος ίσως από τη λογική ότι στην Ελλάδα “ό,τι δηλώσεις είσαι”, ξεχνάει την αμερικάνικη παροιμία “actions speak louder than words” • ή όπως καλύτερα το είπε ο Γκάντι: «Ένας άνθρωπος είναι το σύνολο των πράξεών του. Τι έχει κάνει, τι μπορεί να κάνει. Τίποτα άλλο». Και οι πράξεις του κυρίου Χατζάκη ως τώρα στο τιμόνι του Εθνικού φανερώνουν μάλλον ότι το θεωρεί τσιφλίκι του για το οποίο δεν χρειάζεται να πολυλογοδοτεί. Όσα έχουν συντελεστεί τους τελευταίους μήνες στο Θέατρο, γεμίζοντας χιλιάδες διαδικτυακές και τυπωμένες αράδες, συνθέτουν ένα πρώτης τάξεως σήριαλ σε ζωντανή μετάδοση. Season One, λοιπόν και ήδη μετράμε έναν προγραμματισμό που κατά το ήμισυ σχεδόν έχει ακυρωθεί, συνεργάτες να αποχωρούν εκνευρισμένοι, ανεβοκατέβασμα παραστάσεων εκτός χρονοδιαγράμματος “με εντολή Χατζάκη”, μία επικοινωνιακή πολιτική “πιο αντι-επικοινωνιακή πεθαίνεις” χωρίς επίσημες τοποθετήσεις, με δηλώσεις ήξεις-αφήξεις… Για ένα μονάχα δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον κύριο Χατζάκη, ότι δεν προσπαθεί με κάθε μέσο να αφήσει τη σφραγίδα του στο Εθνικό, όποια κι αν είναι αυτή• γι’ αυτό και ανοίγει δουλειές που δεν χρειάζονται, βάζοντας το βραβευμένο λογότυπο του Θεάτρου στο στόχαστρο. «Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» αναλογιζόμαστε ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς, ενθυμούμενοι τον Βάρδο του Avon, μια που φέτος γιορτάζουμε τα 450 χρόνια από τη γέννησή του.
Στις 27 Μαρτίου, κατά την καθιερωμένη Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, το μήνυμα του Brett Bailey θα καλέσει τους «καλλιτέχνες της αρένας και της σκηνής» να αποδεσμευτούν από τις στείρες απαιτήσεις της αγοράς, προκειμένου να «καθαρίσουν το τοπίο στην καρδιά και στο μυαλό της κοινωνίας» και να «δημιουργήσουν έναν κόσμο ελπίδας και ανοιχτόκαρδης συνεργασίας». Πόσο εφικτό όμως είναι κάτι τέτοιο σε αυτή τη μικρή γωνιά της Ευρώπης, όταν το πρώτο κρατικό θέατρο της χώρας φαίνεται να παίρνει την κατιούσα, η εκμηδένιση της κρατικής χρηματοδότησης οδηγεί τις θεατρικές ομάδες στον αφανισμό ή την αυτοχρηματοδότηση για όσο αντέξουν, η επιχορήγηση του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου μειώνεται κι άλλο οδηγώντας μοιραία τις επιλογές του σε μια εσωστρέφεια, όταν το Θεατρικό Μουσείο έχει αφεθεί στο έλεός του, όταν οι παραγωγικές καλλιτεχνικές δυνάμεις της χώρας έρχονται αντιμέτωπες με την απαξιωτική αντιμετώπιση του ίδιου του Υπουργού Πολιτισμού;
Φωτογραφία άρθρου: “1,2 million children” της νικήτριας του shoot_it festival Έφης Παππά, στο πλαίσιο της καμπάνιας “Break the chain” ενάντια στην εμπορία ανθρώπων
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
