Σχέσεις που δεν πάνε καλά. Σε τι ποσοστό τους άραγε το ζητούμενο ήταν εξαρχής ακριβώς αυτό; Σε τι ποσοστό τους άραγε το να μην πάνε καλά δεν συνιστά αποτυχία, αλλά επιτυχία και εκπλήρωση σκοπού;
Σε σχεδόν μηδενικό ή έστω σε ένα απειροελάχιστο φακντ απ περιπτώσεων; Είμαστε τόσο σίγουροι; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι δεν ψάχνουμε να βρούμε τον άνθρωπο εκείνο που συγκεντρώνει όλες τις υποκειμενικές ή αντικειμενικές προδιαγραφές ώστε τα πράγματα να μην πάνε καλά μεταξύ μας;
Είμαστε τόσο σίγουροι ότι δεν έχουμε αρνηθεί επανειλημμένα να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να σχετιστούμε με ανθρώπους με τους οποίους τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε καλά μεταξύ μας; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι όταν βρεθούμε να είμαστε καλά μέσα σε μια σχέση το θεωρούμε κατάκτηση και όχι πηγή ανησυχίας και δυσφορίας; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι θέλουμε να είμαστε καλά στη ζωή μας, εντός ή εκτός σχέσεων; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι επιθυμούμε να είμαστε καλά; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι ξέρουμε τι να κάνουμε το καλά και δεν μας ξεβολεύει, δεν μας τρομάζει, δεν μας φαίνεται ανοίκειο;
Κι αν ο λόγος που είναι τελικά τόσο δύσκολο να είμαστε καλά, δεν έχει να κάνει με εμπόδια εξωτερικά ή ακόμα και εσωτερικά; Κι αν τελικά δρούμε σύμφωνα με τα θέλω μας και όχι παρά τα θέλω μας; Κι αν τελικά είναι τα θέλω μας που υπαγορεύουν να μην είμαστε καλά; Κι αν αυτό θέλουμε: να μην είμαστε καλά; Μήπως υπ’ αυτό το ερμηνευτικό πρίσμα θα έβγαζε πολύ μεγαλύτερο νόημα η ιστορία του κάθε ανθρώπου, αν όχι και της ανθρωπότητας συνολικά;
Μας μοιάζουμε ως είδος να κυνηγάμε την ευτυχία μας και παρά το κυνηγητό να ορθώνονται διαρκώς μπροστά μας εμπόδια και ατυχίες και δεν ξέρω τι άλλοι μηχανισμοί που να την καθιστούν τόσο απρόσιτη; Τόσο ηλίθιοι συναισθηματικά είμαστε ως είδος ή τόσο συλλογικά γκαντέμηδες; Γιατί ρε παιδί μου μας είναι τόσο δύσκολο να δούμε το εντελώς προφανές: κάνουμε αυτό που γουστάρουμε – και αυτό που γουστάρουμε είναι να μην είμαστε καλά.
Ναι, αλλά γιατί; Ίσως γιατί όταν δεν είσαι καλά έχεις συνεχώς κάτι να τρώγεσαι, κάτι να σε απασχολεί, κάτι να σε τριβελίζει. Από κάπου έχεις εκπέσει και κάπου ονειρεύεσαι να πας. Έχεις να προσάψεις ευθύνες για την έκπτωσή σου και ταυτόχρονα να γεμίσεις προσδοκίες για το μέλλον σου. Για ένα μέλλον που θα είσαι καλά. Ενώ αν είσαι ήδη καλά, δεν έχεις τίποτα να προσδοκάς. Τελείωσες. Έκλεισες. Βάλτωσες. Μελαγχόλησες. Πέθανες εν ζωή. Ζωντανοί είναι μόνο οι δυστυχείς. Ζωντανοί είναι μόνο οι βασανισμένοι. Οι προδομένοι. Οι πικραμένοι. Οι αδικημένοι. Οι παρεξηγημένοι. Οι άτυχοι.
Μα φέρτε στο μυαλό σας τις στιγμές της μεγάλης ευτυχίας σας, τις στιγμές της πιο βαθιάς σας πλήρωσης. Και συγκρίνετε τες μετά με τις στιγμές του άφατου πόνου, των μεγάλων διαψεύσεων, των προσωπικών σας τραγωδιών. Ωχριούν σε ένταση συναισθημάτων οι πρώτες μπροστά στις δεύτερες.
Κάτι πρέπει να πήγε πάρα πολύ λάθος στα εργαστήρια που μας κατασκεύασαν. Ειδάλλως θα προτιμούσαμε να είμαστε καλά, θα κάναμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να είμαστε καλά και, ναι, παρόλα τα εμπόδια και τις ατυχίες, οι πολύ περισσότεροι θα είχαμε βρει και τον τρόπο να είμαστε καλά.
