-578897.jpg)
Σε μια περίοδο που τα «μεγάλα» συγκροτήματα των παλαιότερων δεκαετιών περνούν κρίση, οι Depeche Mode δηλώνουν παρών και δίχως περιστροφές και απώλειες, μας προσφέρουν ένα νέο δίσκο, αλλά και μια παγκόσμια περιοδεία που ακούει στο όνομα «Delta Machine».
Με παραγωγό του δίσκου τον Ben Hillier, ο Dave Gahan, ο Martin Gore και ο Andy Fletcher επιστρέφουν στα «σκοτεινά» μονοπάτια με τα οποία είχαν αρχίσει να πειραματίζονται ήδη από το 1986 με το Black Celebration -και λίγο αργότερα με το Violator– και επιχειρούν μια επανεξέτασή τους.
Η αρχή και το τέλος του δίσκου αρκεί για να μου υπενθυμίσει την ιδιομορφία αυτής της μπάντας, που δεν είναι άλλη από την ιδιαιτερότητα και την πολυμορφία των ήχων της. Αν μου ζητούσε κάποιος να εντάξω τους Depeche Mode σε κάποιο μουσικό είδος, δύσκολα θα κατέληγα σε μια απόλυτη απάντηση. Η παρέα από το Essex μπορεί το 1981 να ξεκίνησε ως καθαρά electro pop, αλλά 13 CD αργότερα το «Delta machine» αποτελεί ένα κράμα διαφορετικών και καλοδουλεμένων ήχων. Ξεκινώντας με βαριά μπάσα, συνεχίζει με ένα συνδυασμό synth-pop, blues και «σκοτεινών» μπαλάντων, ενώ κλείνει με ηλεκτρονικούς ρυθμούς και country ακόρντα.
«Welcome to my world» τραγουδάει λοιπόν ο Dave Gahan στο πρώτο κομμάτι δίνοντας τον τόνο στη σκοτεινή ηλεκτρονική ατμόσφαιρα του δίσκου. Ακολουθούν κομμάτια στο ίδιο μοτίβο, όπως το «Angel» και το «Should be higher», με electro – blues ήχους που προσδίδουν μια ήρεμη δυναμικότητα, ενώ δε λείπουν κομμάτια με πιο φορμαρισμένους βιομηχανικούς ρυθμούς («My little universe»), αλλά και κομμάτια που θυμίζουν τα πρώτα – πιο pop – χρόνια του συγκροτήματος («Soft Touch / Raw Nerve»). Το δυνατότερο σημείου του δίσκου ωστόσο, αποδεικνύεται το «Alone» και η βαθιά φωνή του Dave Gahan σε αρμονία με αυτή του Martin Gore.
Θα μου πει κανείς… Πως μπορεί ένα συγκρότημα να συνδυάζει τόσο διαφορετικά μουσικά στοιχεία και να εξακολουθεί να παράγει αρμονικό αποτέλεσμα; Η απάντηση είναι πως ένα απλό συγκρότημα δεν μπορεί, οι Depeche Mode όμως δεν ήταν και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν ένα απλό συγκρότημα. «Είμαστε ακόμα λίγο δυσλειτουργικοί, αλλά ίσως αυτό είναι που μας κρατάει ενωμένους» δηλώνουν. Και πράγματι, σ’ αυτή τους τη δυσλειτουργία, που διοχετεύουν άλλοτε στη μουσική και άλλοτε στους στίχους, χρωστάμε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια τους. Δυσλειτουργικά κομμάτια, για μια δυσλειτουργική κοινωνία.
Τριάντα τρία χρόνια μετά την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, οι Depeche Mode έχουν καταφέρει να μη μείνουν μόνο μία θύμηση της γενιάς των 80’s, αλλά να εξελιχθούν σ’ ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Το «Delta Machine» δεν είναι ένα άλμπουμ που θα προσελκύσει νέους οπαδούς, είναι όμως ένα άλμπουμ που θα ευχαριστήσει τόσο τους παλιότερους, όσο και τους νεότερους φαν των Depeche Mode, αφού καλύπτει μουσικά ένα φάσμα της ευρύτερης πορείας τους. Είτε είσαι οπαδός των πρώτων χρόνων τους, είτε της μετέπειτα techno στροφής τους, να είσαι σίγουρος πως θα βρεις σ’ αυτό το δίσκο κάτι για σένα.
