-43058.jpg)
Ο πολυφωνικός μονόλογος Δαίμονας, έχει ως αφετηρία τους Δαίμονες του Φιοντόρ Ντοστογιέσκι, και ειδικότερα το σημείο όπου ο Νικαλάι Σταβρόγκιν εξομολογείται μεταξύ άλλων μια αποτρόπαιη πράξη: το βιασμό της δωδεκάχρονης Ματριόσα και την αυτοκτονία της την οποία, ενώ μπορούσε, δεν την εμπόδισε.
Με μια τολμηρή ανατροπή της μυθιστορηματικής αλήθειας, η Μαρία Ευσταθιάδη δίνει ζωή στη Ματριόσα και τη βάζει να «αφηγείται» στα πενήντα της, την ημέρα της αυτοχειρίας της, μέσα από τρεις φωνές: τον έρωτά της για τον Σταβρόγκιν από παιδί, τη δεύτερη συνάντησή τους στα δεκαοχτώ της, τη σύντομη ταραγμένη σχέση τους μέχρι την αυτοκτονία του, και την προσκόλλησή της σʼ αυτόν μέχρι το δικό της θάνατο.
Αυτή η εκδοχή της ιστορίας είναι απλώς ένα πρόσχημα για να περιγράψει η συγγραφέας τη δύναμη και την τρέλλα της επιθυμίας, τη σεξουαλικότητα και τον έρωτα στη γυναίκα, αλλά και την άρνηση της απώλειας.
Για το έργο
Το έργο είναι εμπνευσμένο από την ένοχη ιστορία του ερμητικού ήρωα των Δαιμόνων του Ντοστογιέφσκι, Νικολάι Σταβρόγκιν, προτείνοντας μια νέα, θεατρική, ανάγνωση του υλικού της λογοκριμένης εξομολόγησής του στον Τύχωνα, εκεί όπου ο ήρωας ομολογεί ότι ασέλγησε σʼ ένα μικρό κορίτσι οδηγώντας το στην αυτοκτονία. Η αιρετικότητα ωστόσο αυτών των σελίδων και ο αποτροπιασμός του πρωταγωνιστή δεν έχει μόνο να κάνει με την παραβίαση της αθωότητας του παιδιού όσο κυρίως με τη συνειδητοποίηση ότι αυτή η δήθεν «αθωότητα» είναι ήδη διάτρητη από τη δύναμη του ερωτισμού.
Αυτήν ακριβώς την ανομολόγητη αμοιβαιότητα μεταξύ της Ματριόσα και του Σταβρόγκιν αξιοποιεί το έργο της Μαρίας Ευσταθιάδη αντιστρέφοντας το υποκείμενο της εξομολόγησης: Δεν είναι πια ο «διαφθορέας» που θυμάται αλλά το «αποπλανημένο» κορίτσι. Γιατί αντίθετα με την ηρωίδα του Ντοστογιέφσκι, η Ματριόσα εδώ δεν αυτοκτονεί στην εφηβεία. Εκείνος πεθαίνει πρώτος, αφήνοντας πίσω την κρυφή του αγαπημένη, την οποία συναντάμε στο έργο ενώ πλησιάζει τα πενήντα. Η συγγραφέας ονομάζει το έργο της «πολυφωνικό μονόλογο». Εκτός από τον Σταβρόγκιν ακούμε κυρίως την ίδια τη Ματριόσα ενώ τα χάσματα ανάμεσα στα γεγονότα και το υποκειμενικό βίωμα γεφυρώνονται από μια άλλη φωνή –του άλλου της εαυτού;– που μοιάζει να τα έχει παρακολουθήσει όλα με το βλέμμα ενός ψυχρού παρατηρητή, ενός τρίτου.
