Μετά τις Φυλές της Νίνα Ρέιν, το Όπως πάει το ποτάμι του Μάρτιν Σέρμαν, τη Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις της Ορνέλα Βόρπσι και το Χάπι του Έντα Γουόλς – όλα σε πανελλήνια πρεμιέρα –το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο της Γιασμίνα Ρεζά ”Bella Figura” (”Art”, o Θεός της Σφαγής) σε μετάφραση του Γιώργου Αρχιμανδρίτη, ο οποίος έχει τιμηθεί από τη Γαλλική Δημοκρατία µε τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος των Γραµµάτων και των Τεχνών, καθώς και µε τον τίτλο του Αξιωματούχου του Τάγματος των Γραμµάτων και των Τεχνών για τη συμβολή του στον τομέα του πολιτισμού στη Γαλλία και στον κόσμο.
Στο νέο έργο της Γιασμίνα Ρεζά η δράση εκτυλίσσεται στον ανοιχτό αέρα έξω από ένα εξοχικό εστιατόριο. Όλα συμβαίνουν μέσα σε μία-μιάμιση ώρα. Ένας άντρας και μια γυναίκα διαπληκτίζονται μέσα σ’ ένα πάρκινγκ. Ο Μπορίς προσπαθεί να πείσει την ερωμένη του, Αντρεά, ανύπαντρη μητέρα και τεχνικό σε φαρμακευτική εταιρεία,να βγει από το αμάξι.
Έχει κάνει πριν από λίγο τo λάθος να της αποκαλύψει ότι το εστιατόριο που την πήγε, του το συνέστησε η ίδια η σύζυγός του. Τα πράγματα δε θα αργήσουν να γίνουν χειρότερα. Ενώ ο Μπορίς δε βλέπει την ώρα να τελειώσει η βραδιά, ένα ακόμα ζευγάρι κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή: ο Ερίκ και η παιδική φίλη της γυναίκας του, Φρανσουάζ, συνοδευόμενοι από τη μητέρα του Ερίκ, την Υβόν, που γιορτάζει τα γενέθλιά της. Ένα πολύπλοκο, αστείο και σκληρό παιχνίδι εξουσίας θα ξεκινήσει προς όλους και για όλα και κανείς δεν πρόκειται να βγει αλώβητος απ’ αυτό.
Ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, η Γιασμίνα Ρεζά υφαίνει αριστοτεχνικά ένα σύγχρονο έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, το πέρασμα του χρόνου, την κοινωνική υποκρισία, τη ματαιοδοξία και τη ματαιότητα. «Ποτέ δε διηγήθηκα ιστορίες στα έργα μου», τονίζει σε σημείωμά της για το έργο η συγγραφέας. «Έτσι μην εκπλαγείτε που ισχύει το ίδιο κι εδώ. Εκτός κι αν θεωρείτε τον αβέβαιο και απρόβλεπτο ιστό της ζωής μια ιστορία από μόνο του».
Και πράγματι η Ρεζά, μια από τις πιο φωτεινές, δραστήριες και διεθνώς αναγνωρισμένες φωνές της σύγχρονης γαλλικής κουλτούρας, συνδυάζει με τρόπο εκπληκτικό το τραγικό με το κωμικό στοιχείο γύρω από την αγωνία την ανθρώπινης ύπαρξης. «Μου αρέσει να πηγαίνω από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο», υπογραμμίζει η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης του έργου (Εκδόσεις Εστία),«γιατί πιστεύω πως η μεταφυσική του ανθρώπου δεν κρύβεται στις μεγάλες ηρωικές στιγμές. Η απόγνωση και τα μυστικά του κρύβονται στις αόρατες λεπτομέρειες, σ’ αυτές τις μόνιμες κι ανεπαίσθητες χαραμάδες της καθημερινότητας».
