Εποχή αντισωμάτων, εποχή μικροσωματιδίων, εποχή επαπειλούμενων σωμάτων, εποχή που η βασική λειτουργία του σώματος είναι να κινδυνεύει, εποχή που η βασική αποστολή του σώματος είναι να καταφέρει να παραμείνει ασφαλές και προστατευμένο. Κλείστε πόρτες και παράθυρα να μην μπουν τα μικροσωματίδια μέσα. Βάλτε βρεγμένα πανιά στις χαραμάδες. Το έξω εξακολουθεί να απειλεί. Ο αέρας εξακολουθεί να απειλεί. Σε διαφορετικές εκδοχές και μορφές. Ιό θα μεταφέρει, καρκινογόνες στάχτες απ’ τις φωτιές θα μεταφέρει, και τα δύο μαζί θα μεταφέρει, κάτι θα μεταφέρει.
Παίρνεις το σώμα σου και το πας στη θάλασσα. Ο ουρανός σκούρος, η ατμόσφαιρα βαριά, δεν θα έπρεπε να είσαι τόσο κτήνος, θα έπρεπε να συμμετέχεις στο πένθος, στο ανάθεμα, στη συντριβή, αλλά δεν την παλεύεις και φεύγεις να πας στη θάλασσα, κάποιες δεκάδες χιλιόμετρα πιο πέρα, εκεί που ίσως ο ουρανός είναι λιγότερο σκούρος, η ατμόσφαιρα λιγότερο βαριά. Στην παραλιακή τεράστιες πινακίδες της Περιφέρειας Αττικής, θα σου πουν να οδηγείς προσεκτικά, να προσέχεις το πράσινο στο διάζωμα, να κάνεις υπομονή για κάποια έργα. Είναι παρήγορο να βλέπεις το λογότυπο της Περιφέρειας Αττικής παντού, είναι ωραίο να επικοινωνεί η Περιφέρεια Αττικής με τους πολίτες της.
Τώρα έχεις πια απομακρυνθεί, τώρα πια έχεις βρει μια ωραία παραλία, τώρα πια θα βουτήξεις το σώμα σου. Η ατμόσφαιρα έχει όντως καθαρίσει, το καλοκαίρι ως παράδεισος είναι ξανά εδώ, στη θάλασσα, μακριά από τον παρατεταμένο καύσωνα του διαμερίσματος, μακριά από την παρατεταμένη δυστοπία της πραγματικότητας, των ΜΜΕ, των σόσιαλ μίντια, μακριά από τις φωτιές που κατακαίνε δάση, σπίτια, ζώα, αλλά ευτυχώς αυτή τη φορά όχι ανθρώπινες ζωές, ζήτω που δεν χάθηκε καμιά ανθρώπινη ζωή, αυτό είναι που έχει σημασία, όλα τα άλλα ξαναφτιάχνονται, προχωράμε, προοδεύουμε, πηγαίνουμε καλά, τα σχέδια εκκένωσης λειτουργούν υποδειγματικά, το κακό το έχουμε αφήσει πίσω μας.
Πρέπει να βρει έναν τρόπο η κλιματική αλλαγή να κάψει και τις θάλασσες. Να μην σταματάει η φωτιά στις θάλασσες. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να καταστεί και η θάλασσα απόλυτα επικίνδυνη για τα σώματά μας και την υγεία τους. Κάποιος νέος μεταλλαγμένος ιός ίσως, που θα μεταδίδεται ειδικά στη θάλασσα. Αστυνομικά όργανα που θα φυλάσσουν όλες τις ακτές. Δεν γίνεται να μας θυμίζει η θάλασσα ότι μπορούμε ακόμη να ευτυχούμε. Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξε η πίστα, άλλαξε το υπόδειγμα. Έχουμε μπει σε ένα νέο στάδιο πραγματικότητας, που το όραμα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι το να περνάς καλά. Περνώντας καλά σμπαραλιάσαμε τον πλανήτη. Τα διαλύσαμε τα όριά του. Πάει αυτό. Τώρα ήρθε ο καιρός να πληρωθεί το τίμημα. Τώρα ήρθε ο καιρός να σώσουμε ό,τι σώζεται. Από τον πλανήτη κι από μας.
Δεν είναι τυχαία όλη αυτή η αυξημένη ευαισθησία και αγωνία για τα ζώα που πληρώνουν το τίμημα των πυρκαγιών. Τα ζώα τι φταίνε; Όλοι το λένε αυτό. Τα ζώα δεν φταίνε σε κάτι. Οι άνθρωποι φταίνε. Εμείς. Αυτό το είδος που απέτυχε. Αυτό το είδος που ο δυτικός τουλάχιστον άνθρωπος το αναπαράγει όλο και με μεγαλύτερη διστακτικότητα και δυσθυμία. Γιατί να φέρνεις πια ζωή σε έναν πλανήτη που καταστρέφεται; Γιατί να φέρνεις πια ζωή σε έναν κόσμο που η ζωή του καθενός έχει γίνει πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολο να συντηρηθεί; Γιατί να φέρνεις πια ζωή σε έναν κόσμο που οι γυναίκες συνειδητοποιούν ότι οι άντρες μια ζωή τις έδερναν, μια ζωή τις καταπίεζαν, μια ζωή τις βίαζαν, μια ζωή τις σκότωναν; Γιατί να φέρνεις πια ζωή και γενικότερα να διαιωνίζεις αυτό το ανθρώπινο χάλι; Δεν άνηκε στην ανθρωπότητα ο πλανήτης για να τον καταστρέψει. Άνηκε στα ζώα και τα φυτά. Στα ζώα που έτρωγε χιλιετίες χωρίς τύψεις και ένοχες. Το μεγαλύτερο κτήνος απ’ όλα ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που μόνο με ζώα μπορεί να σχετιστεί πια, μόνο αυτά μπορεί να αγαπήσει πλήρως, τα στειρωμένα του κατοικίδια. Ο άνθρωπος που μόλις τον πληγώσει κάποιος στα σόσιαλ τον μπλοκάρει και τον εξαφανίζει από τα μάτια του. Δεν υπάρχει πια για τα μάτια του. Περσονοκτονία.
Είμαι με τις ώρες στη θάλασσα. Το μυαλό μου έχει καθαρίσει. Βγαίνω, σκουπίζομαι, ξαπλάρω, παίρνω το κινητό μου, ανεβάζω με πάθος και φανατισμό αναρτήσεις πολιτικού περιεχομένου. Έχω βρει εδώ και χρόνια ένα οπαδιλίκι που με κάνει να απωθώ ό,τι είναι σημαντικότερο και τρομακτικότερο για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Έκανα μπάνιο τη μέρα που έβρεχε στάχτες ο ουρανός. Ένας ακόμη λόγος να μισήσει κανείς τους ανθρώπους ή έστω τον ανθρωπότυπο του προνομιούχου ανθρώπου των αρχών του 21ου αιώνα. Όλα πρέπει να αλλάξουν. Να συναποφασίζουμε άνθρωποι, ζώα και φυτά μαζί για το καλό του πλανήτη. Μια αντισπισιστική παγκόσμια διακυβέρνηση. Μέχρι τότε ας ακούμε τους ειδικούς και ας προσέχουμε την υγεία μας. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει κάθε ψυχικά νεκρός.
