Δεν έχω ζήσει σε άλλα κράτη, δεν είμαι σε θέση να ξέρω από πρώτο χέρι τι γίνεται στην επικράτειά τους. Μπορεί στα περισσότερα, αν όχι και σχεδόν σε όλα, να ισχύουν λίγο πολύ τα ίδια. Δεν θέλω λοιπόν να μιλήσω για την Ελλάδα ως εξαίρεση, δεν με αφορά αν είναι η εξαίρεση ή ο κανόνας, με αφορά και με ενδιαφέρει το εξής: τελικά, μόλις γίνει η οποιαδήποτε στραβή, σε αυτήν τη χώρα είσαι μόνος σου, ολομόναχος, εγκαταλελειμμένος στο έλεος της κατάστασης που στράβωσε.
Το κοινωνικό συμβόλαιο που συνάπτεις ως πολίτης με το ελληνικό κράτος περιλαμβάνει με μικρά γράμματα τον προδιατυπωμένο γενικό όρο, πως οι υποχρεώσεις του κράτους απέναντί σου ισχύουν μόνο στις ιδανικές καιρικές, γεωλογικές, υγειονομικές και λοιπές συνθήκες. Από εκεί και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Να εύχεσαι να είσαι τυχερός, ώστε οι συνέπειες της συνθήκης που σταμάτησε να εξελίσσεται ιδανικά να μην σε επηρεάζουν άμεσα.
Αν δεν είσαι τυχερός, τότε καλή σου τύχη. Θα σου χρειαστεί, είτε βρίσκεσαι σπίτι σου, είτε έξω απ’ αυτό, γιατί μπορεί να βρίσκεσαι σε σπίτι που δεν θα έχει ρεύμα για μέρες καταχείμωνο, ή θα πλημμυρίσει, ή θα πρέπει να το εκκενώσεις, επειδή μπορεί και να καεί, ή μπορεί να βρίσκεσαι εκτός σπιτιού, σε απόμακρα σημεία της πόλης που ο πολιτισμός και η τεχνολογία δεν έχουν φτάσει ακόμη, όπως η Αττική Οδός, η Μεσογείων και η Κατεχάκη.
Αν δεν είσαι τυχερός, μπορεί να πρέπει να πας στο φαρμακείο, να γλιστρήσεις στον πάγο και να πεθάνεις στα Μελίσσια. Αν δεν είσαι τυχερός, μπορεί να δεις τον άνθρωπό σου να βρίσκεται μέσα σε ένα φέρετρο που το σέρνουν πάνω στους πάγους στου Ζωγράφου. Αν δεν είσαι τυχερός, μπορεί να καείς στην Ηλεία ή στο Μάτι ή να πνιγείς στη Μάνδρα. Αν δεν είσαι τυχερός μπορεί να είσαι ένας από τους 115 ή 112 νεκρούς ημερησίως της πανδημίας, που πια δεν αφορούν κανέναν γιατί βρισκόμαστε στο 2022 και το πόσοι θα πεθάνουν από την πανδημία it was a thing το 2020 και το 2021, όταν είχαμε εξάμηνα λοκντάουν και δεν έπρεπε να βγούμε από τα σπίτια μας μετά τις έξι το απόγευμα. It’s not a thing anymore. Τα λύσαμε αυτά, τα ξεπεράσαμε, κοιτάμε μπροστά.
Είτε πάντως είσαι τυχερός, είτε άτυχος, μπορείς πάντα να ακούς και την άλλη πλευρά, μπορείς πάντα να ακούς και την πλευρά του κράτους και των εκάστοτε κυβερνώντων. Εκεί, στην δική του πλευρά, οφείλεις να παραδεχτείς ότι τα πράγματα πάνε πάρα πολύ καλά. Στο λένε, στο εξηγούν, στο επικοινωνούν. Ό,τι κι αν βίωσες ή δεν βίωσες σεβαστό μεν, αλλά άκου τώρα πώς έχουν στα αλήθεια τα πράγματα. Μην βάζεις μπροστά το βίωμά σου, μην είσαι τόσο εγωκεντρικός, ξεκόλλα λίγο από τον εαυτούλη σου και κατάλαβε ποια είναι η μεγάλη εικόνα. Νιώσε τους. Δέξου ότι ΟΚ, έγιναν ασφαλώς και λάθη για τα οποία πρώτοι εκείνοι θα σου ζητήσουν συγγνώμη, αλλά αφενός το ποιος ακριβώς τα έκανε είναι πάντα πάρα πολύ μπλεγμένο βρε αδελφέ, γιατί εντάξει θα πει ο κάθε εμπλεκόμενος φορέας την άποψή του, και πού να βγει άκρη κιόλας, δημοσιογραφία κι έρευνα θα κάνουμε εδώ, για ποιους μας πέρασες, δεν είναι αυτή η δουλειά μας, θα πούμε ένα διαπιστωτικό και αποδοκιμαστικό «μπαλάκι του πινγκ πονγκ έγιναν οι ευθύνες» και θα πάμε για άλλα, και αφετέρου, ας μην γελιόμαστε, ζούμε πια αποκλειστικά και μόνο πρωτόγνωρες καταστάσεις, πανδημίες που είχαν να συμβούν έναν αιώνα, κλιματικές κρίσεις που δεν είχαν συμβεί ποτέ των ποτών, με αποτέλεσμα καύσωνες και μικροκλίματα που καίνε τη χώρα και χιονοπτώσεις με γυναικεία ονόματα που την παραλύουν, δεν είμαστε υπεράνθρωποι, κάνουμε τελικά το καλύτερο δυνατό δεδομένων των συνθηκών και σίγουρα θωρακιζόμαστε διαρκώς, μαθαίνουμε από τα λάθη μας, χτίζουμε έναν μηχανισμό πολιτικής προστασίας και διαχείρισης κρίσεων εκπάγλου καλλονής και τεχνογνωσίας.
Αν είσαι τυχερός και ζήσεις ως τότε, θα έρθει η εποχή που τα μικρά γράμματα θα απαλειφθούν και το κοινωνικό συμβόλαιο θα αφορά και τις στραβές. Μέχρι τότε καλή σου τύχη.
