Σχολεία, εστιατόρια, καφέ, μπαρ, θέατρα, κινηματογράφοι, μουσεία, αθλητισμός, ελευθερία μετακίνησης εκτός πόλης, ωράρια απαγόρευσης κλπ κλπ: θα θέλαμε η ζωή που ξανάνοιξε και ξανανοίγει αυτές τις μέρες, να ανοίξει και να μην ξανακλείσει, θα θέλαμε το μερικό αυτό ακόμη άνοιγμα να οδηγήσει στο συνολικό και όχι ξανά σε ένα νέο κλείσιμο, μόλις περάσουν οι καλοκαιρινοί μήνες. Δεν είμαστε σε θέση να το ξέρουμε. Δεν είμαστε σε θέση να πούμε ότι πάει, αυτό ήταν, πέρασε. Δεν πέρασε ακόμα και μπορεί να έχει και συνέχεια. Η πανδημία δηλαδή σίγουρα δεν πέρασε ακόμα -κάθε άλλο-, απομένει να δούμε αν πέρασε η φάση του κλεισίματος ή αν απλά ανοίξαμε για καλοκαίρι.
Ακόμα και το δεύτερο να ισχύει όμως, ή ίσως, κατεξοχήν αν ισχύει το δεύτερο, το καλοκαίρι που έρχεται δεν γίνεται να μοιάζει με τα προηγούμενα, δεν γίνεται να μοιάζει καν με το περσινό. Πέρσι είχε προηγηθεί εντελώς μικρότερο διάστημα εγκλεισμού και κυρίως η αίσθηση ότι τα λοκντάουν ήταν ένα προσωρινό και έκτακτο μέτρο που είχαμε αφήσει πίσω μας. Τον Μάη του 2020, ό,τι είχε προηγηθεί τον Απρίλη και ένα μέρος του Μάρτη παρέμενε στο μυαλό μας μια συνθήκη ανώμαλη και αφύσικη. Ο Μάης του 2021 μας βρίσκει αλλιώς, μας βρίσκει πολύ αλλιώς, μας βρίσκει έχοντας κανονικοποιήσει και φυσικοποιήσει μέσα μας όλη αυτή την ανωμαλία. Μάθαμε να ζούμε τη μισή ζωή, μάθαμε να ζούμε με όλους αυτούς τους περιορισμούς, μάθαμε να ζούμε σαν να μην υπήρχε άλλη λύση, σαν να μη γινόταν αλλιώς, μάθαμε να ζούμε σαν να κάναμε το αυτονόητα σωστό. Μάθαμε επίσης ότι αν η παρούσα πανδημία ή οποιαδήποτε άλλη συνθήκη το απαιτήσει, μπορούμε να ζήσουμε με όσους περιορισμούς και απαγορεύσεις μας επιβληθούν. Επιβληθούν; Υποβληθούν καλύτερα, υποβληθούν. Είναι εντελώς προσαρμοστικό ον ο άνθρωπος, είναι εντελώς προσαρμοστικό το σώμα των ανθρώπινων κοινωνιών.
Εν πάση περιπτώσει, Μάης του ’21, και με την ελπίδα να μην πάει κάτι άμεσα πάρα πολύ στραβά, μάς παραχωρούνται τουλάχιστον οι λίγοι επόμενοι μήνες. Να βγούμε λίγο έξω, να κάτσουμε να πιούμε ένα ποτό, να πάμε για ένα μπάνιο στη θάλασσα, να δούμε καμιά ταινία και καμιά παράσταση, να μείνουμε έξω ως τα μεσάνυχτα στην τρέλα μας επάνω. Φαίνεται πως το καλοκαίρι οι νεκροί από κόβιντ είναι δεύτερης διαλογής νεκροί. Ποιος να ξέρει. Όχι εμείς πάντως. Όχι εμείς. Γενικά το καλοκαίρι δεν είναι εποχή για να πεθαίνεις, είναι εποχή για να ζεις. Δεν είναι εποχή για να μαυρίζει η ψυχή σου, είναι εποχή για να μαυρίζει το κορμί σου. Δεν είναι εποχή για τέταρτο, ή πέμπτο, ή όποιο κύμα, είναι εποχή για τα κύματα της θάλασσας μου το ‘πανε, αυτή η νύχτα μένει, για αύριο ποιος ξέρει, έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο, στην Αρζεντίνα να βρεθούμε, φωτιές να δουν τα πέλαγα, πω πω χαρές τ’ αστέρια.
Δεν είναι εποχή για την υγεία πάνω απ’ όλα. Η υγεία είναι νόσος εποχική. Θα απειληθεί ξανά με το πέρας του τουρισμού. Προς το παρόν ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Μην μας βάζετε σε ζώνες περίεργων χρωμάτων και λέτε στους πολίτες των κρατών σας να μην έρθουν. Ανοίξαμε λέμε. Και σας περιμένουμε. Κι εσείς οι γηγενείς επίσης. Σχετικά ελεύθεροι κι εσείς. Περάστε τα διόδια. Πάτε να πάρετε τον αέρα σας να ξεσκάσετε λίγο κι εσείς. Δεν θα σας γυρίζουμε πίσω. Οι δημοσιογράφοι των καναλιών δεν θα σας ειρωνεύονται με τα μικρόφωνα μέσα στα παράθυρα των γιώτα χι σας την ώρα που περιμένετε στην ουρά των διοδίων. Το πολύ πολύ να ρωτάνε αν έχετε κάνει σελφ τεστ, μοριακό ή δύο δόσεις εμβολίων. Ή μία αν είστε μονοδοσικοί. Οι δημοσιογράφοι που δεν πήγαιναν τόσον καιρό σε κανένα αεροδρόμιο να τσεκάρουν και να ειρωνευτούν επιβάτες αεροπορικών εταιρειών. Δεν θα είχε πάει ο νους τους. Δεν πηγαίνει ο νους τους στο πονηρό. Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει, μαργώνουν τα πουλιά της γης, κι ούτε ένα δεν ζυγώνει.
Σαν αερικά θα ζήσουμε αυτό το καλοκαίρι. Σαν αερικά. Ελεύθεροι να αναπνεύσουμε για λίγο ξανά. Για όσο το επιτρέπουν τα επιδημιολογικά δεδομένα. Ή τα τουριστικά. Ή τα όποια. Οπότε, με προσοχή και περίσκεψη, με τήρηση όλων των απαραίτητων μέτρων, ας χαρούμε την εποχιακή ελευθερία, την ελευθερία που μας παραχωρείται ξανά, την ελευθερία που μας επιστρέφεται πίσω, σαν αντίδωρο, σαν αναγνώριση της καλής διαγωγής μας, σαν αναγνώριση πως όλοι μαζί ενωμένοι, ώριμοι, συγκροτημένοι θα αφήσουμε πίσω κάποια στιγμή και αυτή τη δυσκολία, μέχρι να βουτήξουμε με τα μούτρα στην επόμενη.
Ως τότε ας μετρήσουμε μπάνια και παγωτά κι ας μην μας ξαναβρεί σε κάποια παραλία όπως πέρσι ένα τρομακτικό νούμερο νέων κρουσμάτων. Αλλά και να μας ξαναβρεί, συνηθίσαμε, μάθαμε, σεταριστήκαμε. Δεν ήταν και τόσο δύσκολος αυτός ο χειμώνας, δα.
