-315125.jpg)
Κείμενο: Πέννυ Ζαμπούκα
Εκπροσωπώ τη γενιά των 30άρηδων, η οποία στο σύνολό της δε μίλησε ποτέ για πολιτική μέχρι πρόσφατα. Για πλήθος κόσμου η έννοια του ενεργού πολίτη (σε σύλληψη και εφαρμογή ήδη από τον Χρυσό αιώνα του Περικλή) άρχισε να κάνει την επανεμφάνιση της στην καθημερινότητα μας το τελευταίο διάστημα λόγω των δυσμενών συνθηκών γύρω μας, της συνειδητοποίησης της ατομικής μας ευθύνης και της αναγωγής της στο συλλογικό πλαίσιο. Κόντρα λοιπόν στο ρεύμα της τότε εποχής, στον αντίποδα του Mega Star και των 90’s group που επέλεγαν mainstream ονόματα, δημιουργήθηκε στις αρχές του ’90 στις δυτικές συνοικίες ένα group που λεγόταν Active Member. Και ήταν τόση η δυναμική τους που 20 χρόνια μετά είναι ακόμα εδώ και μάχονται τραγουδώντας για τα ιδανικά τους. Και η παρέα έχει μεγαλώσει.
20 Ιουνίου του 1992. Οι Public Enemy στο Κατράκειο. Αμέσως μόλις τελειώνει η συναυλία Ο Μιχάλης Μυτακίδης (ήδη γνωστός ως Foxmoor σε ένα στενό κύκλο ατόμων που ασχολούνται με το μέχρι τότε άγνωστο είδος μουσικής, ένα κράμα ποίησης και τραγουδιού) συναντά τον DJ MCD και σχηματίζουν τους Active Member. Γιατί τότε; Γιατί Active Member; «Ήταν σίγουρα μια συναυλία-ορόσημο, και όχι μόνο για τη δημιουργία των Active Member, αλλά για όλους όσους ήταν εκεί εκείνο το βράδυ. Το κλίμα της βραδιάς, η συγκέντρωση τόσων ατόμων που αγαπούσαν το Hip Hop στο ίδιο μέρος και η μοίρα αν το θες, οδήγησαν στη δημιουργία του group. Το συγκεκριμένο όνομα επιλέχθηκε γιατί ταίριαζε με τον κώδικα του Hip Hop: Θέλαμε να έχουμε ως οδηγό μας μια ιδέα που θα μας οδηγεί, κάτι μεγαλύτερο από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, ένα ιδανικό που πρέπει να προσπαθείς σε όλη σου τη ζωή να το κατακτήσεις».
Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια, πολλά αγαπημένα κομμάτια, παράλληλες δράσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, και φυσικά αμέτρητες συναυλίες.. Οι Active Member δε σταμάτησαν ποτέ να τραγουδάνε μπροστά «στον κόσμο τους», όπως τον αποκαλούν: «Σε κάθε συναυλία, στην αρχή, κοιτάζω από κάτω, τσεκάρω φατσούλες, βλέπω ματιές.. Και λέω μέσα μου εντάξει είμαστε, ήρθαν όλοι..». Τελικά τραγουδάς για τον κόσμο, Μιχάλη; «Για τον κόσμο μας, ναι. Αυτοί οι άνθρωποι από κάτω είναι δικοί μας, τους νιώθω και με νιώθουν. Το ξέρεις ότι συχνά βλέπω κάποιον πιτσιρικά και σκέφτομαι αυτόν τον πιτσιρικά τον θέλω για παιδί μου;» Του υπενθυμίζω ότι σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης μας δεν άκουσα ποτέ τη λέξη «εγώ» αλλά όλες οι φράσεις του εμπεριέχουν σκέψεις και συναισθήματα για το κοινό του. Είναι τόσο μεγάλη η ευθύνη για τον ίδιο; Μου απαντά μονολεκτικά: «Έτσι είναι το low-bap».
Μα, αντιτείνομαι, κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες που ξεκίνησαν και αυτοί με δίσκους-αφιερώματα στους πρίγκιπες της δυτικής όχθης εξελίχθηκαν διαφορετικά, έζησαν τη μαζική αποδοχή του πλήθους, γέμισαν στάδια.. «Όταν ξεκινήσαμε, πρώτα φτιάξαμε τα τραγούδια μας και έπειτα προσπαθήσαμε να φτιάξουμε τις ζωές μας σύμφωνα με αυτά. Και δεν ήταν εύκολο. Θέλει κόπο και προσωπική μάχη κάθε μέρα. Αλλά έχουμε τους δικούς μας πλέον, είναι εκεί για μας κι εμείς για αυτούς. Δε με ενδιαφέρει να με αγαπάνε όλοι. Μου φαίνεται ύποπτο, κρύβει από πίσω του πολύ συμβιβασμό.. ‘Όσον αφορά τους άλλους καλλιτέχνες που μου είπες, δε κρίνω ανθρώπους, κρίνω τις επιλογές τους, αν μου κάνουν ή όχι. Και νομίζω ότι κάπου και οι ίδιοι έχασαν το δρόμο τους άθελα τους ίσως. Είναι ζόρικο να κρατηθείς μακριά από ευκολίες και να παραμείνεις μέσα στα όνειρά σου. Νομίζω ότι αυτοπαγιδεύτηκαν και μετά έπρεπε να ανατροφοδοτούν διαρκώς αυτή τη σχέση με ένα κοινό που δεν ήταν το δικό τους. Μεταλλάχτηκαν σιγά-σιγά και οι ίδιοι, έπεσαν σε ευκολίες με αποτέλεσμα να μην έχουν τελικά target group και να μετατραπούν σε λαϊκούς διασκεδαστές για όλα τα γούστα».
Εγώ επιμένω όμως. Δηλαδή η λέξη «επιτυχία» δεν του λέει τίποτα; «Σ’ αυτή τη χώρα είτε επιτύχεις είτε αποτύχεις, δεν έχει και μεγάλη διαφορά. Δε με νοιάζει προσωπικά καθόλου να θεωρούμαι επιτυχημένος. Το αντίθετο θα έλεγα». Ακούγοντας τον, αναλογίστηκα ότι ακόμα και αν έχω λιώσει το «βαλ’ το όταν βρέχει να τ’ ακούς», ποτέ δεν σκέφτηκα «φοβερη επιτυχία!». Τελικά τα τραγούδια των Active Member είναι αλλιώς..
Και μέσα από γιορτές και θύμησες φτάνουμε στην 20ετία.. τι είναι τώρα αυτό; Tribute; Σειρά επετειακών εμφανίσεων; Η απάντηση του Foxmoor είναι και πάλι απόλυτη: «Δεν έχουμε χρόνο για νοσταλγίες. Δεν τελειώσαμε. Συνεχίζουμε για τα επόμενα 20. Αυτές οι συναυλίες είναι απλά μια αφορμή για γιορτή». Τι γιορτάζουμε; «Το ότι συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε». Ακόμα; «Ακόμα». Και με την επανάσταση στον καιρό του αλλόκοτου φόβου τι γίνεται; Μήπως παρακοιμηθήκαμε; «Η επανάσταση θα έρθει μέσα από την αυτενέργεια και τη συνειδητοποίηση. Ο κόσμος δεν αντέχει ακόμα μια προδιαγεγραμμένη αποτυχία στις πλάτες του. Δε μπορεί να σηκώσει άλλο βάρος. Και όλη αυτή η ησυχία και το κούρνιασμα του κόσμου είναι σαν το κυματάκι που παφλάζει ήρεμα, αλλά θα σκάσει ο χείμαρρος ξαφνικά. Τότε θα κοιταχτούμε μεταξύ μας και θα ξέρουμε ότι είμαστε όλοι έτοιμοι να τα’ αλλάξουμε όλα». Ναι, οκ, ωραίο το όνειρο.. «Δεν το ονειρεύομαι. Είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει».
Δεν θα μπορούσα φυσικά να κλείσω αυτή τη συζήτηση χωρίς να μιλήσω με τη Sadahzinia. Το λουλoύδι που ήταν λυπημένο μα όταν άκουσε μουσική, άνθισε και η ζωή του άλλαξε για πάντα. Μια γυναίκα στη low-bap σκηνή, που τάραξε τις ισορροπίες. Ο Μιχάλης την προσφώνησε ως «Κυρία και αρχόντισσα πάνω στη σκηνή», αλλά πως το βλέπει η ίδια; «Επειδή είμαι από τη φύση μου συνεσταλμένο άτομο, ειλικρινά δε ξέρω πως έγινε και ανέβηκα την πρώτη φορά πάνω στη σκηνή. Νομίζω με την πίστη του Μιχάλη βρήκα το δικό μου μονοπάτι και όταν το περπάτησα μου ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν το σωστό». Χρέωσε τα στη φωτιά, Γιολάντα.
Πες μου την πιο δυνατή σου εικόνα όταν ήσουν εκεί πάνω. «Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, πολλές στιγμές που μοιραστήκαμε με τον κόσμο μας, αλλά ποτέ δε θα ξεχάσω ένα βράδυ στο (ιστορικό) Ρόδον. Παίζαμε το Μη νοιαστεί κανείς μπροστά σε 1500 άτομα, και ξαφνικά, χωρίς να ξέρουμε πως ξεκίνησε, άρχισαν να αγκαλιάζονται όλοι μεταξύ τους. Αυτό ήταν κομβικό σημείο για εμάς, και από τότε το ζητάμε από μικροφώνου. Το μοίρασμα με έναν ξένο άνθρωπο μιας αγκαλιάς λέει πολλά».
Για το τέλος, κράτησα την προτροπή των -όντως- Active Member: “Τις τελευταίες ελεύθερες μέρες μας να τις περάσουμε στήνοντας γιορτές στις γειτονιές, Γιορτάσια στο ηλιοπέρβολο, κι ας πατάμε μέσα σε βάλτους». Εξάλλου η Γιολάντα παρά το ότι είναι έγκυος -ή και γι’ αυτό έχει έναν ακόμα λόγο- θα συμμετέχει κανονικά στις συναυλίες.
Τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας; «Μια νέα ζωή ετοιμάζεται να γεννηθεί. Καθημερινά γεννιούνται νέοι άνθρωποι και αυτό από μόνο του είναι τόσο ελπιδοφόρο που υποσκελίζει όλα τα άλλα. Θα τα καταφέρουμε».
Καλές γιορτές Μιχάλη και Γιολάντα. Κι από Οκτώβρη πάμε γι’ άλλα..
*Θα ήθελα να αφιερώσω τη συνέντευξη στην κόρη μιας πολύ αγαπημένης φίλης, η οποία γεννήθηκε πριν λίγες μέρες, χαρίζοντας μας απλόχερα χαρά και ελπίδα.
Οι Active Member εμφανίζονται στις 6 Ιουλίου στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς στο πλαίσιο των συναυλιών για τα 20 χρόνια δημιουργίας τους. Οι συναυλίες θα βιντεοσκοπηθούν και θα κυκλοφορήσουν αργότερα ως ντοκιμαντέρ.
Φωτογραφία: Μίνα Θεοχάρη
