Έχω μια φυσική ροπή ως άνθρωπος να κάνω ανάποδα πράγματα που οι άλλοι κάνουν με «πολύ κανονικό τρόπο». Έτσι λοιπόν φτιάχνω ακόμα ένα κείμενο το οποίο ξεκινάει ανάποδα. Θεωρώ δε, πως είναι η πιο δικαιολογημένη φορά που έχω χρησιμοποιήσει αυτή την αντίστροφη ροή, αλλά ειλικρινά το να βρίσκεσαι στο ίδιο χώρο με τον Γιάννη Αγγελάκα είναι από μόνο του μαγεία. Αυτό που θέλω να αναφέρω από τα πρώτα, γιατί μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι πως δεν καταχράστηκε σπιθαμή χώρου και χρόνου. Ακολουθούσε σαν δευτεραγωνιστής τους καλλιτέχνες που πλαισίωσε, γιατί ναι πλαισίωσε…
Τι θέλετε να πω εγώ για τον Γιάννη Αγγελάκα; Αν ήταν καλός; Και αν η ιδέα του για την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών με βρίσκει σύμφωνη; Ή ακόμη-ακόμη αν το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία; ΧΑ! Το μυαλό μου έχει αρχίσει ήδη να με ειρωνεύεται, όσο τα μάτια μου του μεταφέρουν στα κεντρικά του αυτά που πληκτρολογώ. Μια απλή ανάγνωση ενός απλού διαφημιστικού φυλλαδίου να κάνει σε μια κάποια σκηνή, ποια σκηνή(;!) στη μέση μιας κάποιας πλατείας, θα το κάνει να είναι μυσταγωγία. Πολλώ δε μάλλον αν μετά από τέτοια πορεία, τέτοια ποιότητα, μεστότητα και ουσία τέχνης, η οποία έχει παραχθεί από αυτόν ανά τα χρόνια, έρχεται στο σήμερα για να βρεθεί με ανθρώπους των οποίων είτε έχει στιγματίσει την εφηβεία, είτε συναντήθηκε μαζί τους ως μια ηχητική κληρονομιά, είτε για κάποιους άλλους πολύ πιο νέους, το ότι ανακάλυψαν την τέχνη του, σε μια εποχή αγριότητας και ενός σπασμωδικού fast listening να αποτελεί ένα όλο δικό τους κατόρθωμα.
Επειδή λοιπόν δεν μου αρέσει να αφήνω πράγματα να αιωρούνται, στην προηγούμενη παράγραφο, έχω κάποιες καταφάσεις που υπολείπονται των ερωτήσεων. Ναι ήταν μαγικός! Ναι μου άρεσε η ιδέα του «ΑΝΑΤΕΛΛΩ»! ΝΑΙ γι’ αυτό το μεσαίο μου όνομα είναι Local Music Alert και κάπως έτσι το παγώνι φουντώνει μέσα μου! Και φυσικά ΝΑΙ το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία κοιτώντας απλά και εντελώς επιφανειακά το διπλό sold out του Gazarte Ground Stage. Βουτώντας όμως λίγο πιο βαθιά στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία γιατί όντως η προσοχή δεν έφυγε από τα νέα σχήματα και φυσικά αυτό οφείλεται στη φοβερή διακριτικότητα του Γιάννη Αγγελάκα στις τρεις φορές που ανέβηκε στη σκηνή. Πάμε όμως να το αναλύσουμε γιατί με τα αυτόφωτα λοκάλια μου δεν είμαι καθόλου επιφανειακός τύπος!
Τη βραδιά άνοιξαν οι ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΡΜΠΟΦΛΟ! Tourboflow 3000! Πρώτη φορά Τουρμποφλο και ειλικρινά περίμενα πολύ την στιγμή που θα τους δω live. Ακατάπαυστες ρίμες, beats, post-punk, electro, σύνθια, μελωδικές στιγμές! Μα πάνω απ’ όλα ένταση, ζωντάνια, φρεσκάδα! Όσα αντιλαμβάνεσαι γι’ αυτούς, όσο η βελόνα συναντάει το βινύλιο το έχεις ζωντανά μπροστά σου επί 10, ακατάπαυστο! Eίναι δύσκολο η ενέργεια ενός τέτοιου δίσκου να μεταφερθεί στο stage και ειδικά όταν οι παραγωγές είναι τόσο δυνατές. Οι Τουρμποφλο τα κατάφεραν εξαιρετικά! Φανταστική και η Sci-Fi River την οποία θα μελετήσω ενδελεχώς το επόμενο διάστημα! Αν ήσασταν εκεί την δεύτερη μέρα του show και ακούγατε μια τρελή να φωνάζει «Πείτε τις Φράουλες! Τις Φράουλες», εγώ ήμουν! Δεν τις είπαν! Είπαν όμως το δεύτερο αγαπημένο το “Jack Kerouac” και τη «Γάτα Κεραυνό» (που δεν μπόρεσα με το χαμό να πάρω ασορτί μπλούζα) και όλα τα υπόλοιπα της κολεκτίβας τους που νομίζω ότι το στυλ της είναι τόσο συγκεκριμένο και οριοθετημένο που ό,τι και να σκεφτείς για το τι μπορούν να κάνουν, μπορεί να πέφτεις σε πλάνη. Εξαιρετικό το νέο κομμάτι που ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν με τίτλο «Μη μου λες τι να κάνω» και είναι μια μικρή ωδή στους underground καλλιτέχνες! Ειιιιι γιοοοο τουρμποφλοοοο ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ στα επόμενα!
Ακολούθησε η Sophie Lies! Πρώτη φορά που συνδιαλέγομαι μουσικά με την Sophie! Εντελώς συγκυριακά δεν είχα καταφέρει να ακούσω το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της με τίτλο «Μια πέτρα σαν σπίτι», μόνο άκουγα συχνά στα μουσικά πηγαδάκια, με την κοινή παραδοχή για το πόσο καλή είναι! Και ναι ήταν μαγική! Με ένα εντελώς δικό της τρόπο, με στίχους που δεν σου άφηναν περιθώριο και σε έκαναν να συναντηθείς με εσένα εκείνη ακριβώς την στιγμή. Λάτρεψα τα «Περιστέρια», τις «Πέτρες», τα «Μεγάλα Παιδιά», τις «Γυναίκες» και το «Ταβάνι»! Ανατρίχιασα από την πρώτη στιγμή από τους «Πόθους» που ερμήνευσε μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα και ειδικά το εναρκτήριο τετράστιχο «Πέρασαν χρόνια κι η καρδιά μου πια δεν κλαίει/ Μόνο μεθάει και θυμάται και γελά /Με τους αετούς μου που όλοι γίναν αρουραίοι/ Μόλις με είδαν να ορμάω στη φωτιά…». H Sophie Lies λοιπόν, έκανε το αντίστροφο από τους Tourboflow 3000 και ίσως πιο δύσκολο. Με κέρδισε πρώτα στο live της! Έβαλα εκείνη τη στιγμή κομμάτι στην κασέτα Απριλίου και στα ακουστικά μου φεύγοντας έπαιξαν ξανά τα «Μεγάλα Παιδιά». Sophie σε ευχαριστώ για την συνάντηση με τον εαυτό μου!
Και τώρα θα παραφράσω Τάκι Τσαν και Θαύμα Παιδί για να πω πως μετά όλοι περιμέναμε «το Τραύμα Παιδί να τρελαθεί στη σκηνή με τους άλλους ΖΝ»! Πόσες φορές έχω σκεφτεί το Παιδί Τραύμα να κάνει κομμάτι με το Θαύμα Παιδί μόνο και μόνο για να δω αυτά τα δύο ονόματα δίπλα δίπλα! Δεύτερη φορά Παιδί Τραύμα με την μπαντάρα του και νομίζω πως κάπως έτσι επισημοποιήθηκε η σχέση μου μαζί τους. Είναι πάντα τόσο καλοί στο live! Ο Τάσος Καρτέρης τα δίνει όλα με τον χορό του! Αυτόν τον δικό του τον μοναδικό χορό που πρώτα συμβαίνει στο κεφάλι του και μετά το κάνει πράξη! Ατσούμπαλα, σπαστικά άκρα, χαμένο βλέμμα, αυτόνομο κεφάλι με περιστροφικές κινήσεις, οριακά εκτός ρυθμού και πραγματικότητας! Σαν να μην τον νοιάζει τίποτα και δεν σε νοιάζει ούτε εσένα γιατί η πόρτα για τα Μπολσόι ήταν στα δεξιά και εσείς μπήκατε αριστερά. Και τι ωραία ταύτιση ο καλλιτέχνης να αφήνει την ανθρωπίλα του στο κοινό! Και σκορπιός και ιχθύς και μυστικά εκτελεσμένα από την φοβερή αυτόφωτη Emi Path (μεγάλο μπράβο για τον χώρο και τον χρόνο που της δόθηκε) και διαστημικές αποστολές και το πιο όμορφο μπολ του κόσμου από έναν «πολύ κανονικό» ροκ σταρ που διασκευάζει την «Δικαιοσύνη» με τον Αγγελάκα…. ό,τι πιο ατόφιο σε ροκ έχει δημιουργήσει ποτέ η ελληνική πραγματικότητα! Ρε Τάσο δεν ξέρω τι είναι αυτό που θέλεις αλλά το Παιδί Τραύμα -όλη αυτή η μπαντάρα- έσκισε πάλι!
Το τέλος ήταν όπως φαντάζεστε… Όλοι οι μουσικοί σε μια γιορτή να τραγουδούν το «Ανατέλλω» από τις Τρύπες!
Έφυγα γεμάτη καλλιτεχνική αλήθεια από αυτό το live! Γιάννη Αγγελάκα, όσα ευχαριστώ και να σου πούμε, μουσικοί, τραγουδιστές, ποιητές, μουσικογραφιάδες…. είναι λίγα! Στα επόμενα λοιπόν….
