Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Σάββατο βράδυ και εγώ περιμένω στην ουρά για ένα ακόμα live στο Gagarin. Φωνές, γέλια, διαφημιστικά φυλλάδια, παρέες που συζητούν τα νέα μιας ολόκληρης εβδομάδας μέχρι να μπουν μέσα και ο χώρος να τους χαρίσει απλόχερα αυτή τη σχεδόν εκστατική αποσυμπίεση. Μια από αυτούς και εγώ. Ένα αμάξι περνάει εκνευριστικά αργά από το αντίθετο ρεύμα, έχει τόσο δυνατά φώτα που με τυφλώνει. Ενώ γκρινιάζω για την ταλαιπωρία που υπέστη ο αμφιβληστροειδής μου, ερήμην του, τα μάτια μου πέφτουν στο σύνθημα του τοίχου απέναντί μου. Λεπτά μαύρα γράμματα, άναρχα αλλά υπολογισμένα με μαθηματική ακρίβεια για να χωρέσουν στον στενόμακρο καμβά από μπετό γράφουν: «Το λούκι είναι ιδέα κ’ η ιδέα δεν πεθαίνει| ΔΠΘ| RIP | 2/6/22». Μούδιασμα. Κοιτάζω τον ουρανό και μονολογώ «Ρε Μιχάλη αξίζει να πεθάνουμε για την ιδέα»; Κρατάω τα μάτια μου καρφωμένα μήπως κάποιο κρυφό μήνυμα έρθει από κάπου εκεί ψηλά. Τίποτα. Το μυαλό μου επιστρέφει ξενερωμένο στη Λιοσίων. Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να του είχα κάνει αυτή την ερώτηση και ας ήξερα εκ προοιμίου την απάντηση. Μα το βασικότερο όλων; Ο χρόνος που θα χρησιμοποιούσα σε αυτό το κείμενο να ήταν ο ενεστώτας. «Παρών» λέω και τσιμπάω το χέρι μου για να ζωντανέψω το πιο άπιαστο πράγμα. Το «τώρα» της αιωνιότητας του καθενός μας.
Αρχίζω από μέσα μου να μουρμουράω κάποιους στίχους του «Κεμάλ» για να φτάσω σε αυτόν που κάνει το στομάχι μου κόμπο: «Και πάνε κάτι χρόνια που δεν έχω νιώσει άνοιξη» και σε αυτόν στο «Φίδια και Πεζοδρόμια» που λέει για την μη ανεκτικότητα στην αλήθεια αλλά και τον άλλον στα «Μαθηματικά», «Κάνω τρύπα στο διάστημα / Πετώ απόβλητές μου σκέψεις και νιώθω να σηκώνω λίγο ανάστημα». Αυτά τα τρία κομμάτια είναι τα αγαπημένα μου από το “Infinite” το ολοκληρωμένο άλμπουμ των 2ΚΓ (Διπλή Κόκκινη Γραμμή). Και αν είσαι και εσύ της παλιάς σχολής ξέρεις ότι μέχρι να γίνουν dna μας οι στίχοι από το αγαπημένο κομμάτι, το cd player δεν πήγαινε στο επόμενο. Ωστόσο υπάρχει μια φανταστική συνοχή στο άλμπουμ αυτό. Συνοχή συναισθηματική, στιχουργική και μουσική. Βαριά, ανόθευτη hip-hop παραγωγή. Ο DJ Waif έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ρεαλιστική παραγωγή σε απόλυτο συγχρονισμό με την κυνικότητα των ΔΠΘ και Sadomas, η οποία όμως ταυτόχρονα σπάει στις λέξεις «άνοιξη», «αλήθεια», «αγρίμια» όπως και οι φωνές τους στο δίστιχο «…Γυρνάω την σελίδα μου την κάνω μουσική / Ετούτο το φορτίο κάποτε έμοιαζε βαρύ…».
Το “Infinite” το πρώτο full-length album των 2ΚΓ, είναι ταυτόχρονα και ένας δίσκος φόρος-τιμής στον αδικοχαμένο ΔΠΘ…. Το μουσικό σχήμα των 2ΚΓ (Διπλή Κόκκινη Γραμμή) ξεκίνησε στις αρχές του 2000 από τους ΔΠΘ και Sadomas. Ο καθένας τους «κουβαλάει» πλούσια δισκογραφία και πολλές συναυλίες στην πλάτη του. Σε αυτή τη μουσική πορεία συμμετείχαν πολλοί MCs και μουσικοί παραγωγοί μέχρι την ενσωμάτωση του DJ Waif στο σχήμα.
Μίλησα μαζί τους θέλοντας να έρθω λίγο πιο κοντά στην αλήθεια τους, στον δρόμο, την αστική τέχνη και το ραπ εκ των έσω.
Η απόσταση από το να γίνει κάποιος θηρίο, αντί για την τροφή αυτών, μοιάζει με μια πολύ λεπτή, σχεδόν ακαθόριστη γραμμή. Καταφέρνει ποτέ κανείς να ισορροπήσει επάνω;
Στους καιρούς μας μοιάζει δύσκολο κάποιος να ισορροπήσει, όσο το να σταθεί στα πόδια του για αρχή. Αν δεν σταθείς στα πόδια σου γίνεσαι εύκολη τροφή, αν καταφέρεις και σταθείς στα πόδια σου θα πρέπει να προλάβεις να αρπάξεις τη δική σου «τροφή» και να κρατήσεις αποθέματα για να κυνηγήσεις ξανά με το που σου δοθεί η ευκαιρία. Είναι δύσκολο σπορ το να ισορροπείς και το timing είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας για αυτό.
Αυτοκαταστροφική η ανθρώπινη φύση και κάθε ψυχή συνδιαλέγεται με τον δικό της δαίμονα. Ψάχνουμε την λύτρωση μέσα από την αυτοκαταστροφή;
Ένας πρωτάρης ίσως έψαχνε τη λύτρωση μέσω της αυτοκαταστροφής ναι. Κάποιος έμπειρος θα τη χρησιμοποιήσει γιατί πιστεύει ότι θα «κόψει δρόμο» ή ότι θα δημιουργήσει κάτι νέο.
Ο Γκάτσος στον Κεμάλ του Χατζιδάκι γράφει: «Σαν άκουσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά, ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά..». Στον δικό σας Κεμάλ το παιδί είναι «…ο σπόρος εργατών που δεν υπάκουσε τον master…». Πώς θα σπείρουμε στην καρδιά του παιδιού την αφοβιά και την ανυπακοή;
Ίσως σπέρνοντάς τα στις καρδιές των γονιών, ο φόβος και η υποταγή ως επί το πλείστον περνά από γενιά σε γενιά, χωρίς ιδιαίτερες ενστάσεις. Στο σχολείο προφανώς δεν υπάρχει η απαραίτητη παιδεία, υπάρχει παίδεμα. Δύσκολα ένα παιδί μετά από τόσο φόρτωμα ανούσιας γνώσης για τη ζωή του θα αναζητήσει την αλήθεια σε βιβλία εκτός του συστήματος.
Καταφέρνουμε και φτάνουμε στη διαφορά, το αποτέλεσμα κάθε αφαίρεσης. Έχουμε την ψυχική δύναμη να μοιραστούμε όσα πραγματικά μένουν;
Πάντα θα βιώνουμε την αφαίρεση, την απώλεια, μέχρι τη δική μας αφαίρεση απ’ τον κόσμο αυτό. Αν καταφέρνεις να εκτιμήσεις αυτά που σου μένουν τότε θα τα θεωρήσεις άξια να τα μοιραστείς. Να μην ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αυτό που έχεις σήμερα κάποια στιγμή θα πάρει τον δρόμο του και όσων αφορά κάτι έμψυχο όπως οι άνθρωποι τα ζώα και η μουσική για παράδειγμα, θα έχουν μέσα τους και σένα, για πάντα (όπως εκλαμβάνει κανείς το πάντα).
Ο δρόμος είναι ένας αδηφάγος βωμός, ο οποίος συνεχώς ζητάει θυσίες. Του χρωστάμε σεβασμό ή τελικά μας τον οφείλει;
Ο δρόμος μας χρωστάει σεβασμό αν εμείς τον προσεγγίσουμε χωρίς φόβο αλλά και χωρίς να τον υποτιμάμε. Θα μας πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Ο δρόμος είναι το σχολείο του σεβασμού. Σε μαθαίνει να σέβεσαι αν θέλεις να σε σεβαστούν.
Ο στίχος λέει «η τέχνη σε σκιές από μπετά και από σίδερα» και θέλω να ρωτήσω αν το ραπ είναι η μεγαλύτερη αστική τέχνη.
Η μεγαλύτερη δεν ξέρουμε, η πιο ενδιαφέρουσα για εμάς σίγουρα. Ποιος μπορεί να πει ποια είναι η μεγαλύτερη αστική τέχνη; Και πώς μετριέται;
Το μελάνι γράφει πάντα αλήθειες στο χαρτί; Και αν όχι ποιος ο λόγος να ξοδεύεται αφελώς;
Δεν ξέρουμε αν το μελάνι γράφει πάντα αληθειες στο χαρτί. Αλλά η αλήθεια σίγουρα γράφει καλύτερα.
