«Οι προβοκάτορες» του Γιάννη Αποσκίτη παρουσιάζονται σε σκηνοθεσία Ορέστη Σταυρόπουλου στο Εθνικό Θέατρο από τις 8 Δεκεμβρίου.
Σε ένα διπλό βάπτισμα του πυρός, ο νέος συγγραφέας Γιάννης Αποσκίτης και ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ορέστης Σταυρόπουλος, έρχονται στην Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου με μια παράσταση απευθείας βγαλμένη μέσα απ’ τις πιο δυστοπικές πτυχές της σύγχρονης πραγματικότητάς μας.
Άνθρωποι που δεν μπορούν να εμπιστευθούν τα ίδια τους τα μάτια, πολίτες-καταναλωτές της επικαιρότητας, μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα στο γελοίο και το εφιαλτικό, ένας κόσμος μετέωρος ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.
Οι «προβοκάτορες» εκτυλίσσονται στις εγκαταστάσεις ενός στούντιο, στο γραφείο δύο κυβερνητικών υπαλλήλων και σε αμέτρητες οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών των πολιτών της Ωρυγίας, μιας φανταστικής χώρας που θυμίζει τον δικό μας κόσμο.
Η πραγματικότητα βιώνεται ως ένας συνεχής κύκλος ειδήσεων που εξαπλώνονται αστραπιαία και ξεχνιούνται εξίσου γρήγορα. Καταιγιστικά νέα που καταναλώνονται στη στιγμή, αφήνοντάς μας μια πικρή γεύση εξαπάτησης.
Όλα τα πρόσωπα του έργου γίνονται ηθοποιοί για να κατασκευάσουν μια εικόνα, μια είδηση. Αν όμως η πραγματικότητα είναι προϊόν κατασκευής, τότε τι σημαίνει αυτό για μας τους ίδιους και τις αναμνήσεις μας; Πώς μπορεί να διακρίνει κανείς πού αρχίζει και πού τελειώνει το θέαμα;
Ενορχηστρώνοντας ένα κωμικό σύμπαν παραφροσύνης που μας είναι εξαιρετικά οικείο, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, με χιούμορ, σαρκασμό και σουρεαλιστική διάθεση, ο Ορέστης Σταυρόπουλος, απόφοιτος του τμήματος σκηνοθεσίας της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, επιχειρεί να στήσει επί σκηνής έναν καθρέφτη για να αντικρίσουμε κάποιες από τις πιο σκοτεινές όψεις του κόσμου μας αλλά και του ίδιου μας του εαυτού.
Την εξάπλωση της μετα-αλήθειας στις σύγχρονες κοινωνίες, τους μηχανισμούς παραποίησης και ελέγχου των ειδήσεων και τον παραλογισμό που αναγνωρίζουμε ως φυσικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
«Η παράσταση που φτιάχνουμε είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό για έναν πλανήτη που ούτε ο ίδιος ξέρει τι του συμβαίνει και ο οποίος στροβιλίζεται μοναχικά, σαν τρελός στο άπειρο» σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μυρίζει μπαρούτι, oι οκτώ νέοι ηθοποιοί της παράστασης μεταμφιέζονται, καταγγέλλουν, εξαφανίζονται, εξαπατώνται και εξαπατούν, μεταμορφώνονται σε λαγούς και Αγίους, σε Προέδρους και Ινδιάνους, ακροβατούν ανάμεσα στο αληθινό και στο φαντασιακό, στο σύγχρονο και το διαχρονικό, στην προσωπική εξομολόγηση και το πληρωμένο broadcasting.
«Είναι όλα ένα ψέμα, μια κοροϊδία, μια φάρσα. Σε πετάνε μέσα σ’ αυτό το πολύπλοκο σύστημα με τις χιλιάδες παραμέτρους, εσύ προσπαθείς να ζήσεις μέσα σ’ αυτό και κάπου στα μισά καταλαβαίνεις ότι πέταξες τις οδηγίες χρήσης» καταγγέλλει μία από τις ηρωίδες του έργου.
Μέλη του ίδιου πολύπλοκου μηχανισμού όπως όλοι μας, οι νέοι δημιουργοί της παράστασης, μας καλούν να στρέψουμε το βλέμμα σ’ αυτόν τον σύνθετο, και, χωρίς οδηγίες χρήσης, κόσμο του σήμερα.
