Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Άκουγα πολλά χρόνια το όνομα του Blend Mishkin στην εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή και κάθε φορά έπεφτε όλο και πιο βαρύ ως παράδειγμα εξαιρετικού μουσικού, παραγωγού και dj. Η πρώτη επαφή με την μουσική του έγινε το 2006 με το φανταστικό “Misplaced”. Τον βρήκα ξανά το 2015 στο διαμάντι “Survival Of The Fittest”, μέσω του οποίου αντιλήφθηκα αφενός την αυτοπεποίθηση που κουβαλάει ένας τέτοιος τίτλος, λόγω της αρτιότητας του ήχου του, έχοντας ως εξώφυλλο τον απόλυτο θηρευτή, τον μεγάλο λευκό καρχαρία. Aφετέρου το γιατί ο παραγωγός του έχει επιβιώσει, όντας ένας από τους ικανότερους «ξένους Έλληνες» παραγωγούς. Τι θέλω να πω με αυτό; Ο Blend Mishkin κατά κόσμον Γιώργος Μαντάς, δεν κάνει κάτι εύκολο. Κάνει «ΞΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ» όπως έγραφαν οι λεζάντες στις κασέτες μας τη δεκαετία του 90’, ως σωσίβιο στη κουλτούρα της ψευτο-ποπ-λαϊκής θάλασσας. Ωστόσο βάλε μια άνω τελεία, γιατί ο Blend κάνει «ξένα τραγούδια» τα οποία όμως δεν είναι ούτε rock, ούτε pop, ούτε κάποιος ήχος έστω λίγο δύσκολος, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει καταφέρει να μπει στο αστικό ηχοτοπίο του Έλληνα. Ο Blend δημιουργεί ατόφιο τζαμαϊκανό ήχο μέσα από ένα διαμέρισμα στην Αθήνα με τεράστια προσήλωση και αγάπη, έχοντας μαζί του τους Roots Evolution, τους μουσικούς εκείνους που συμβάλουν στην επιβίωση του μέσω της συνεχόμενης εξέλιξης τους ως σύνολο.
Το 2019 έρχεται το ”Wildfire” με το οποίο απλά οριοθετεί άλλη μια φορά τον χώρο γύρο από το βάθρο του. Το 2020 μάς χάρισε το “Paint Everything White”. Έναν από τους πιο soulfoul δίσκους των σκληρών ημερών που διανύαμε, έχοντας στο πλευρό του την Sugahspank ( η δεύτερη συνεργασία τους μετά το “The Incredible The Invisible”, 14 χρόνια πριν). Εκρηκτικό δίδυμο και εξαιρετικό συναίσθημα κάθε φορά που η βελόνα ακουμπούσε στο λευκό βινύλιο και η φωνή της Sugahspank τραγουδούσε απαλά “it was so, so I’d be ready for you”.
Λίγες μέρες πριν κυκλοφόρησε η νέα του δισκογραφική δουλειά με τους Roots Evolution και τίτλο “Unity of Opposites”. Ένα άλμπουμ βασισμένο στην ιδέα του Ηράκλειτου, η οποία έλεγε πως η ένωση των αντιθέτων είναι ο τρόπος να διατηρείς τη συμπαντική αρμονία τροφοδοτώντας ταυτόχρονα τη ζωτικότητα του ίδιου του σύμπαντος. To “Unity Opposites” είναι ένας πλουραλιστικός ηχητικά δίσκος. Ανδαλουσιανά μουσικά αρχέτυπα, ενώνονται με jazz και blues ρυθμούς μέσω των οποίων δημιουργείται μια cinematic αίσθηση, ενώ παράλληλα δεν χάνεται ο γνώριμος dancehall χαρακτήρας του Blend Mishkin. Με αυτή την αφορμή μιλήσαμε για την εφαρμογή της θεωρίας του Ηράκλειτου στην καθημερινότητα, την πρώτη πρώτη ηχογράφηση που έκανε ποτέ, τo Kingston και το κοινό των φεστιβάλ.
Νέος δίσκος μαζί με τους Roots Evolution με τίτλο “Unity of Oppossites”. Πιο διαφορετικός και πλουραλιστικός ως ήχος από ποτέ. Πες μου δυο λόγια για τη νέα δουλειά…
Πρόκειται για 8 νέα κομμάτια που έγραψα και δούλεψα μέσα στο καλοκαίρι του 2021. Τον Σεπτέμβρη βρέθηκα στο στούντιο με τους Roots Evolution και τους καλεσμένους μας, όπου και τους ηχογράφησα. Ο τίτλος είναι βασισμένος στην θεωρία του Ηράκλειτου για την ενότητα των αντιθέτων, κατά την οποία όλα και όλοι εξαρτώνται από την συνύπαρξη τουλάχιστον δύο καταστάσεων που είναι αντίθετες μεταξύ τους.
Είναι ένα project που φαίνεται πως πάντα δούλευες και σμίλευες μέσα στο μυαλό σου μέχρι να το κάνεις πράξη και να πάρει την τελική του μορφή. Γιατί τώρα;
Δεν ξέρω αν υπάρχει ιδανική στιγμή να κυκλοφορήσει ένας δίσκος. Το να γράφεις και να κάνεις παραγωγή σε τραγούδια είναι μια μορφή ψυχανάλυσης και γίνεται από ανάγκη για επικοινωνία.
Ο Blend Μishkin πως συνάντησε τους Roots Evolution;
Δεν συναντηθήκαμε ακριβώς, πρόκειται για μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών που βάφτισα Roots Evolution το 2015 και συναντήθηκε για τις ηχογραφήσεις του “Survival of the Fittest”. Μετά από πολλές αλλαγές κατέληξε να είναι η μπάντα που πλαισιώνει τις ζωντανές εμφανίσεις αλλά και τις ηχογραφήσεις στο στούντιο έκτοτε. Η βασική ομάδα αποτελείται από τους General Sticks – Drums, Βασίλη Νιτσάκη – Μπάσο, Στέλιο Μίχα Εγγλέζο – Τρομπόνι και BNC φωνητικά. Στο “Unity of Opposites” έχουν ακόμα παίξει οι Γιώργος Μπουκής και Γιώργος Καπής – κιθάρες, Κατερίνα Λιάκη – Πλήκτρα, Bassment Rats – Τρομπέτα, Ilia Samsonov – Τενόρο Σαξόφωνο, Ashley Slater – Τρομπόνι, Πάνος Δημητρακόπουλος – Κανονάκι.
Υπάρχει μια γενικότερη τάση απενοχοποίησης της ένωσης των ανά τον κόσμο μουσικών κουλτούρων και ήχων; Τόσο από την πλευρά της παραγωγικής διαδικασίας, όσο και στην ευκολία με την οποία δέχεται αυτή την ένωση το κοινό πλέον;
Υπάρχει ευτυχώς η τάση οι μουσικοί να σκέφτονται χωρίς σύνορα στους ήχους και τα ακούσματα τους και αυτό φέρνει κοντά κουλτούρες που κοινωνικά ή πολιτικά μοιάζουν μακρινές.
Η αρχή με την μαύρη μουσική και κατ’ επέκταση με τη reggae και την dub πως έγινε;
Στα 18-19, όταν άρχισα να ερευνώ, να μαθαίνω και να αμφισβητώ οτιδήποτε ήταν διαθέσιμο στην ελληνική πραγματικότητα. Ακούς rap και trip hop και αρχίζεις να ψάχνεις τα samples μέσα στα κομμάτια, πριν το καταλάβεις έχεις ανοίξει έναν ολόκληρο κόσμο που περιλαμβάνει την Reggae, την Jazz, τα Blues, το Funk.
Σε μια κοινωνία που προσπαθούμε να λειάνουνε κάθε διαφορετικότητα ύπαρξης, η θεωρία του Ηρακλείτου που μιλάει για την δύναμη που κρύβει η συνύπαρξη των αντιθέτων μπορεί να εφαρμοστεί;
Ευτυχώς για εμάς, η θεωρία της ένωσης των αντιθέτων είναι κάτι που προϋπάρχει των κοινωνικών θεσμών και βρίσκεται μέσα στη φύση ως θεμελιώδης πραγματικότητα όλων, μέσα μας και γύρω από εμάς. Είναι η αρχή και ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει ανηφόρα χωρίς να υπάρξει κατηφόρα, ζεστό χωρίς κρύο. Είναι λοιπόν πέρα των δυνατοτήτων μας ως κοινωνία να αποφύγουμε τέτοιο δεδομένο.
Θα ήθελα να μάθω την ιστορία από την πρώτη ηχογράφηση με το Atari και τα πλήκτρα, πίσω στο -όχι και τόσο μακρινό- 1995.
Είχα μόλις σταματήσει να παίζω μπάσο στους Bella Union, μια μπάντα που είχαμε φτιάξει με φίλους από το 1988 όταν ήμασταν 16-17. Ένας φίλος ηχολήπτης σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό που έκανα εκπομπή είχε ένα μικρό home studio και με έβαλε στο τριπ. Ήταν πολύ περιορισμένες οι δυνατότητες με ένα τόσο απλό set up. Νομίζω ότι αγόρασα τα μηχανήματα τα έστησα και δεν ξαναβγήκα από το σπίτι για μήνες ολόκληρους, ανακάλυψα έναν νέο κόσμο και ένιωθα αυτάρκης. Τα κομμάτια του album “Spectro” είναι από εκείνες τις πρώτες ηχογραφήσεις.
Κάνεις χρόνια περιοδείες στο εξωτερικό και συναναστρέφεσαι με διαφορετικές κουλτούρες. Το κοινό στα φεστιβάλ πως είναι; Πιάνεται εύκολα;
Στα φεστιβάλ στην Ευρώπη το κοινό τα σπάει από την πρώτη νότα.
Το Kingston φαντάζει ως η «γη της επαγγελίας». Πώς και δεν μετακόμισες εκεί;
Μόνο γη της επαγγελίας δεν είναι, το Κίνγκστον είναι μέσα στις 20 πρώτες πιο επικίνδυνες πρωτεύουσες. Αν πας διακοπές στην Τζαμάικα το πιο πιθανό είναι να τις περάσεις μέσα σε πριβέ θέρετρο περιφραγμένο με αγκαθωτό σύρμα. Είναι και θα έπρεπε να είναι ένας παράδεισος για τους Τζαμαϊκανούς αλλά εξωγενή συμφέροντα έχουν κακώς εκμεταλλευθεί τα πάντα στο όνομα του τουρισμού. Η reggae δεν μιλάει μόνο για παραλίες, ηλιοβασιλέματα και σεξ, στην πλειοψηφία της μιλάει για κοινωνική ανισότητα, εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου, ανθρώπινα δικαιώματα και αδικία. Όλα αυτά τα θέματα πηγάζουν από την κοινωνικό-πολιτική κατάσταση που επικρατεί στο νησί από τα 60ς.
Πάντα θεωρούσα το κοινό της reggae σκηνής ως τσιμενταρισμένο. Το κύμα των «φασέων» στη reggae είναι κάτι που μπορεί να ευδοκιμήσει;
Φασέους έχουν όλες οι υποκουλτούρες και οι αστικές φυλές που συνοδεύουν μουσικά κινήματα, είτε αυτές είναι ευδιάκριτες, είτε αφανείς από τους περισσότερους και συνήθως ευδοκιμούν σε περιβάλλον άγνοιας και κακής πληροφόρησης.
Έχοντας βγει πολύ πιο έξω από τα όρια του “local artist”, θεωρείς πως μπορούμε να εξάγουμε την μουσική μας ως προϊόν στο εξωτερικό;
Μπορούμε και το κάνουμε ήδη!
Αφήνοντας έξω την εξαιρετική χημεία και την χρόνια συνεργασία που έχεις με τον BNC, μου άρεσε πολύ το “Sound The Alarm” με την Kit Kiddo και το “The Crossing” με τον Πάνο Δημητρακόπουλο και την Ζωή Προκοπίου. Άλλοι καλλιτέχνες που ξεχωρίζεις από τη νέα indie σκηνή και με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς μελλοντικά;
Μ’ αρέσει το jazz πρότζεκτ που ακούει στο όνομα «Το Πράγμα», οι Les Skartoi, οι Los Tre και οι Whereswilder.
Από το 1995-2003 δούλευες σε δισκάδικα. Ποιο είναι το πιο σπάνιο βινύλιο στη δισκοθήκη σου;
Δεν έχω ιδέα, αλλά δεν είμαι συλλέκτης, είμαι μουσικόφιλος. Δεν αγοράζω μουσική επειδή είναι σπάνια, αλλά γιατί μ’ αρέσει να την ακούω.
