Τα βότανα και τα μπαχαρικά χρησιμοποιούνται από την αρχαιότητα για διάφορους σκοπούς. Οι Σουμέριοι χρησιμοποιούσαν τη δάφνη, το κύμινο, το θυμάρι, το κρεμμύδι και το σκόρδο για να βελτιώσουν τη γεύση των πιάτων και να βοηθήσουν στη διατήρηση των τροφίμων.
Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν το σκόρδο και τη μέντα μαζί με πολλά άλλα φυτά στην ιατρική, για θρησκευτικούς σκοπούς και για ταρίχευση.
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι επέκτειναν τη χρήση των βοτάνων στην ανάπτυξη καλλυντικών, βαφών, αρωμάτων και βοτανικών μειγμάτων για τον καθαρισμό του αέρα.
Οι άνθρωποι από όλους τους πολιτισμούς έχουν χρησιμοποιήσει ουσίες από πολλές διαφορετικές πηγές για να αυξήσουν την ομορφιά τους, να διατηρήσουν μια νεανική εμφάνιση, να τονώσουν τον αισθησιασμό τους και να διατηρήσουν την υγεία τους.
Τα προϊόντα που χρησιμοποιούνται για αυτούς τους σκοπούς είναι σήμερα γνωστά ως καλλυντικά. Προορίζονται για την «τέχνη του καλλωπισμού», τη λατινοποιημένη έκφραση των αρχαίων ελληνικών πρακτικών «κοσμετικός » και « κοσμητικός» που σημαίνει «η τέχνη του ντυσίματος και του στολισμού».
Πιθανότατα χρησιμοποιούσαν φυτικές ουσίες για να βελτιώσουν την εμφάνισή τους από την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Η πρώτη τεκμηριωμένη χρήση καλλυντικών χρονολογείται από το 3.000 π.Χ. από την αρχαία Αίγυπτο, αλλά μπορούμε να πούμε ότι αυτή η συνήθεια ήταν και εξακολουθεί να είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής σε όλους τους πολιτισμούς, ακόμα και σήμερα.
Στην αρχαία Ρώμη οι σκλάβοι φρόντιζαν την αριστοκρατία με αρώματα και οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν καθημερινά για τη φροντίδα τους αρώματα, λάδια σώματος, κρέμες για το δέρμα τους, σκιές ματιών, σκόνες ματιών, πούδρες, προϊόντα νυχιών και προϊόντα λεύκανσης δοντιών. Εφάρμοζαν επίσης μάσκες ομορφιάς για να φωτίσουν το πρόσωπό τους ως ένδειξη αγνότητας, ενώ οι Ρωμαίοι έβαφαν τα μαλλιά τους ξανθά.
Στην αρχαία Αίγυπτο χρησιμοποιούσαν αρωματικά έλαια και αλοιφές για να καθαρίσουν και να μαλακώσουν το δέρμα τους και να καλύψουν την οσμή του σώματός τους. Από το 3.000 π.Χ. περίπου, η χρήση προϊόντων ομορφιάς και μακιγιάζ έγινε πιο διαδεδομένη στην Αίγυπτο και επεκτάθηκε σε μεγάλα μέρη της Αφρικής και της Ασίας.
Φορούσαν κραγιόν που περιείχαν εκχυλίσματα από κόκκινα φύκια, μερικές φορές εμπλουτισμένα με μια μαργαριταρένια ουσία από λέπια ψαριού για να αποκτήσει ένα ιριδίζον αποτέλεσμα. Καταπολέμησαν τις ρυτίδες με τη φρέσκια Moringa. Αντιμετώπιζαν τη φαλάκρα και το γκριζάρισμα των μαλλιών με ένα μείγμα από κερί μέλισσας και ρητίνη και μασούσαν ραβδιά γλυκόριζας για να καθαρίσουν την αναπνοή τους.
Τα βασικά συστατικά των περισσότερων αρωμάτων που χρησιμοποιούνταν στις αρχαίες (αιγυπτιακές) θρησκευτικές τελετουργίες ήταν το μύρο, το θυμάρι, η μαντζουράνα, το χαμομήλι, η λεβάντα, ο κρίνος, η μέντα, το δεντρολίβανο, ο κέδρος, το τριαντάφυλλο, η αλόη, το ελαιόλαδο, το σησαμέλαιο και το αμυγδαλέλαιο.
Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν και είναι γνωστό ότι ήταν λάτρεις της ομορφιάς, η λέξη Κάλος είναι η ελληνική λέξη για την ομορφιά. Το Κάλος για τους αρχαίους Έλληνες έκφραζε πολλά περισσότερα από ένα λαμπερό και μαλακό δέρμα. Έκφραζε, όπως και σήμερα την αξία της καλοσύνης, της αλήθειας, της δικαιοσύνης και απαιτούσε την πλήρη κατανόηση και αξιολόγηση της λέξης ομορφιάς.
Αν όμως θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε ένα από τα πρακτικά μυστικά του λαμπερού δέρματος, τα κύρια συστατικά που χρησιμοποιούσαν για την καλλυντική τους φροντίδα και το απαλό τους δέρμα ήταν το ελαιόλαδο, το μέλι και το γιαούρτι. Χρησιμοποιούσαν επίσης πολύ συχνά τα φρέσκα μούρα ανακατεμένα με γάλα για τις μάσκες προσώπου.
Αλλά θαρρώ πως αν ομορφύνει η ψυχή όλα ομορφαίνουν…
