Το 3D (ξανα)πεθαίνει

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: εκείνοι που υποστηρίζουν (ακόμα) ότι το 3D είναι το μέλλον του σινεμά και εκείνοι που το θεωρούν πεθαμένο. Η διαφορά τους είναι πως οι πρώτοι μάλλον έχουν δει μόνο το Avatar. Κι αν έφτασαν μέχρι την Αλίκη του Tim Burton, μάλλον έκαναν τα στραβά μάτια περιμένοντας τον Προμηθέα του Ridley Scott να αποκαταστήσει την άποψή τους. O Προμηθέας βγαίνει στις αίθουσες την επόμενη βδομάδα (7/6) και δεν είναι τίποτε άλλο από ένα prequel του Alien γυρισμένο εξολοκλήρου με 3D κάμερες. Αυτά τα δύο βασικά του χαρακτηριστικά τον κάνουν ενδιαφέροντα για τους geeks της κινηματογραφικής μυθολογίας και της τεχνολογίας αλλά και για όσους έχουν αίθουσες ή φτιάχνουν 3D τηλεοράσεις, δηλαδή βγάζουν άμεσα ή έμμεσα λεφτά από τις ταινίες. Αν στον Προμηθέα ο πρωταγωνιστής Michael Fassbender κυκλοφορούσε γυμνός με το θρυλικού μεγέθους του μόριο σε 3D θέα, τότε ενδεχομένως η επιστροφή του Ridley Scott να ήταν ένα πραγματικό κι όχι ένα φτιαχτό κινηματογραφικό γεγονός.

Την επίφαση του «γεγονότος» θα την εντόπιζα στη συνέντευξη που έδωσε ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος Damon Lindelof έπειτα από την παρουσίαση ενός trailer στην Έκθεση WonderCon τον περασμένο Μάρτιο. Αφού το κοινό χειροκρότησε όρθιο τον Scott και μαγεύτηκε από την πρόγευση των δυόμισι λεπτών (στη σύγχρονη κουλτούρα πολύ συχνά τα trailer είναι πιο συναρπαστικά από το ολοκληρωμένο έργο και του αφαιρούν όλη τη μαγεία), η κουβέντα ξεκίνησε από τη σύνδεση του Προμηθέα με το Alien και εξελίχθηκε ως εξής: «επειδή ο Προμηθέας αφήνει μερικές ερωτήσεις αναπάντητες, αν γυριστεί sequel του Προμηθέα, ο οποίος θεωρείται prequel του Alien, τότε είναι πιθανό αυτό το sequel να είναι το πραγματικό prequel του Alien, εκτός κι αν γυριστεί και τρίτη συνέχεια του Προμηθέα που θα ολοκληρώσει μια αυτόνομη τριλογία». Όπως καταλαβαίνετε, όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το σινεμά. Είναι μόνο το βούτυρο στο ψωμί των σεναριογράφων του The Big Bang Theory. Οι κανονικοί άνθρωποι δε δίνουν δεκάρα για τα αναπάντητα ερωτήματα που αφήνει ο Προμηθέας και δε σπάνε το κεφάλι τους αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα. Οι κανονικοί άνθρωποι περιμένουν με μεγαλύτερη ανυπομονησία το Amour του Michael Haneke.

Σε μια λίστα με τις πιο αναμενόμενες 3D ταινίες του 2012 συναντάμε την τέταρτη Εποχή των Παγετώνων, την τρίτη Μαδαγασκάρη, το πέμπτο Resident Evil, το τρίτο Men in Black, ενώ στο σύνολο των δεκαπέντε ταινιών της λίστας οι επτά είναι animation. Δε θα διαφωνήσω στο ότι το Λόραξ και οι Πειρατές! ήταν πολύ ευχάριστα και φυσικά θέλω πολύ να δω την καινούργια ταινία της Pixar ή τον Tim Burton να παριστάνει με το Frankenweenie, το μάγο των παιδικών φαντασιώσεων όπως στο Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη, αλλά τότε ας περιοριστούμε σε μια κουβέντα για την επικράτηση του animation ως του πιο ευφάνταστου είδους κι ας μην προσβλέπουμε σε ένα 3D μέλλον. Γιατί αν οι υπόλοιπες οκτώ ταινίες της λίστας ‒αυτές με ζωντανούς ηθοποιούς, όπως το The Hobbit: An Unexpected Journey, για το οποίο βαριέμαι τόσο πολύ να γράψω ότι είναι prequel του βαρετά αυτιστικού Άρχοντα των Δαχτυλιδιών‒ αποτελούν το επόμενο βήμα του κινηματογράφου, τότε στα χρόνια που έρχονται προβλέπω πως κινηματογραφικές αίθουσες θα υπάρχουν μόνο στην Disneyland και στο Allou! Fun Park.

Το 3D δεν είναι το μέλλον, γιατί απλώς υπάρχει από τη δεκαετία του ’50. Τότε, όπως και με το revival στα ’70s και με το Avatar στα τέλη του ’00, οι λόγοι ήταν καθαρά εμπορικοί. Το σινεμά ήθελε να συνεχίσει να κόβει εισιτήρια και φοβόταν ότι η τηλεόραση, το βίντεο και το παράνομο κατέβασμα αντίστοιχα σε καθεμία από αυτές τις περιόδους θα περιόριζαν τα έσοδα. Αν μείνουμε μόνο στην πιο πρόσφατη επανεμφάνιση του 3D, θα βρούμε μερικά καταγέλαστα δείγματα. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποκαλύπτουν την αγωνία του Hollywood να μην πεθάνει και των κατασκευαστών τηλεοράσεων να μας κάνουν να αντικαταστήσουμε τις συσκευές μας. Σε μια λίστα 3D ταινιών της μ.Α. (μετά Avatar) εποχής, η οποία περιλαμβάνει την Τιτανομαχία, το Step Up, το My Bloody Valentine και το Green Lantern, ευτυχώς που υπάρχουν τα animation για να σώσουν κάπως την καλλιτεχνική πανωλεθρία. Και, ναι, πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ότι ο μόνος λόγος ύπαρξης του Tron: Legacy είναι η γαμάτη μουσική των Daft Punk.

Οι 3D ταινίες έχουν ανόητα σενάρια που απευθύνονται μόνο σε εκείνους που το μεγαλύτερο βάθος στο οποίο μπορούν να φτάσουν είναι η αναμέτρηση του καλού και του κακού στις σελίδες των comics, οι κακές ερμηνείες και ο εξαιρετικά περιορισμένος χρόνος ζωής. Εκτός από το Avatar, πιθανόν να είναι δύσκολο να θυμηθείτε ποια άλλη ταινία είδατε σε 3D. Ο λόγος είναι ότι η έμφαση πέφτει στον τεχνολογικό παράγοντα και όχι στον κινηματογραφικό. Όμως, το ερέθισμα που θα αποτυπώσει μια βαθιά ανάμνηση στον εγκέφαλό σας δεν είναι ότι κάποια στιγμή είδατε κάτι να εκτοξεύεται καταπάνω σας, αλλά τα συναισθήματα. Οι χαρακτήρες και τα δράματα που τα προκαλούν. Γι’ αυτό η μοναδική 3D ταινία που θα αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς θα είναι το Hugo. Και γι’ αυτό μια ανταπόκριση από τις Κάννες, όπου προβλήθηκαν οι καινούργιες ταινίες του Haneke, του Vinterberg και του Audiard, προκαλεί μεγαλύτερη προσμονή από δέκα μυστικοπαθή τρέιλερ του Προμηθέα.