Η συνύπαρξη της μόδας και της όπερας δημιουργούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό που απογειώνει τις αισθήσεις. Η μέθεξη μέσω της μουσικής συμπληρώνεται από την οπτική ευδαιμονία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί από τους σημαντικότερους σχεδιαστές και δημιουργούς, όπως ο Κριστιάν Λακρουά, ο Καρλ Λάγκερφελντ, η Μιούτσια Πράντα, ο Εμανουέλ Ουγκαρό, οι Βίκτωρ και Ρολφ, έχουν μεγαλουργήσει ως κοστουμίστες στον παγκόσμιο οπερατικό χάρτη.
Συγγραφέας, δημοσιογράφος και λάτρης της όπερας, η Έλενα Ματθαιοπούλου στο βιβλίο της «Σχεδιαστές μόδας στην Όπερα» παρουσιάζει δέκα κορυφαίους σχεδιαστές μόδας καθώς και τα φαντασμαγορικά κοστούμια που δημιούργησαν για όπερες στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου.
Παράλληλα, μέσα από τις συνεντεύξεις που πραγματοποίησε η συγγραφέας, αναδεικνύονται ενδιαφέρουσες πτυχές αλλά και η πορεία του κάθε σχεδιαστή ξεχωριστά προς την όπερα καθώς και οι καινούργιες προκλήσεις που αντιμετώπισε για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της.
Η «ερωτική» σχέση ανάμεσα στη μόδα και στο μπαλέτο είναι πολύ πιο πρόσφατη από αυτήν της υψηλής ραπτικής και του μπαλέτου. Άρχισε το 1980, όταν ο Αρμάνι σχεδίασε το εντυπωσιακό κοστούμι για το μονόπρακτο μονόδραμα Προσδοκία, του Σένμπεργκ, στη Σκάλα του Μιλάνου.
«Δουλεύοντας στην όπερα μπορώ ν’ αναπνέω!», δηλώνει ο Κριστιάν Λακρουά. «Η όπερα αφήνει το νου και το πνεύμα σου να πετάξουν. Με την όπερα θα έπρεπε να ασχολούμαι αν δε δούλευα ήδη στο χώρο των ονείρων μου», δήλωνε ο Τζον Γκαλιάνο τον καιρό που ήταν ακόμη ο επικεφαλής του οίκου Dior και αφού είχε ήδη δημιουργήσει φαντασμαγορικά κοστούμια για ένα εορταστικό γκαλά στη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης με την Αμερικανίδα σοπράνο Ρενέ Φλέμιγκ.
Ο Τζιάνι Βερσάτσε πάλι είχε δηλώσει ότι: «σχεδιάζοντας κοστούμια στην όπερα μπορείς κι εσύ να τραγουδάς!».
Σύμφωνα με τη Ρενέ Φλέμιγκ, «στους μαιτρ της μόδας αρέσει να σχεδιάζουν κοστούμια για την όπερα, γιατί ο κόσμος της, όλοι εμείς, είμαστε υπερβολικά “θεατρικοί”. Να θυμίσω σε όλους ότι η λέξη “ντίβα” σημαίνει “θεά”; Και σε ποιον δεν αρέσει να ντύνει μια θεά;».
Η όπερα έχει γίνει το αγαπημένο παιδί πολλών μαιτρ της μόδας, παράλληλα βέβαια με τη συνεχή τους ενασχόληση με τον κόσμο της μουσικής ποπ. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: Γιατί, μέσα σ’ ένα χώρο όπως η μόδα, που επηρεάζεται έντονα από τη μουσική ροκ (rock chick chic) τόσοι πολλοί σχεδιαστές έλκονται εξίσου έντονα από την όπερα, που εκπροσωπεί έναν άκρως διαφορετικό κόσμο από άποψη ουσίας και αισθητικής; Πώς εξηγείται η έλξη που ασκεί αυτή η μαγική τέχνη σε δημιουργούς τόσο διαφορετικούς όσο ο Αρμάνι, που πρεσβεύει ότι οὐκ ἐν τῷ πολλῷ το εὖ (less is more), και του Βερσάτσε, που πίστευε αντίθετα ότι το «λίγο» προκαλεί χασμουρητό; (Less is as nore!)
«Η περιέργειά μου να βρω τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα αποτέλεσε το κίνητρο για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου», γράφει η Έλενα Ματθαιοπούλου. «Και στην πορεία ανακάλυψα ότι ο κύριος λόγος πίσω από τη σχετικά πρόσφατη προσέγγιση της μόδας και της όπερας, είναι η επανάσταση που συντελέστηκε στις μέρες μας και η οποία άλλαξε ριζικά αυτούς τους δύο κόσμους, κατέλυσε τα σύνορα μεταξύ τους και τους έκανε να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια ο κόσμος της μόδας μεταμορφώθηκε σταδιακά σε «θέατρο» και το ρούχο σε «κοστούμι» ―όσον αφορά τόσο την έμπνευση όσο και τον τρόπο παρουσίασης των κολεξιόν στο κοινό».
Είναι αλήθεια ότι σήμερα, η τέχνη εμπνέει όλο και περισσότερο τους δημιουργούς μόδας να παρουσιάζουν τα ρούχα της συλλογής τους σε περιβάλλον άκρως θεατρικό με όλα τα στοιχεία υπερβολής να υπηρετούν τις δημιουργίες τους. Η όπερα είναι για αυτούς μια πρόκληση να δουν βιωμένες τις δημιουργίες τους σε ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο και ως προς τις αναλογίες και ως προς τη μυθολογία του τόπο, αυτόν της όπερας.
