Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Μεγαλώναμε σχεδόν παρέα με αυτόν τον δίσκο. Θα μπορούσε να είναι ο μικρότερος αδελφός μου. Ξέρεις αυτός που αγνοείς γιατί κάπως πάει να σε καπελώσει και είναι πολύ διαφορετικός και «Τι του βρίσκουν οι μεγάλοι»; Και ξαφνικά εκεί στα 15 του, έχοντας εσύ περάσει προ πολλού τη φάση της κοινωνικής αποδοχής και απολαμβάνεις τον εαυτό σου, αρχίζεις να ανακαλύπτεις τη λάμψη του και τη σπανιότητα της διαφορετικότητάς του.
Και από εκεί που δεν μπορούσες να τον καταλάβεις και τον παράκαμπτες, γιατί ήταν αυτός που σου έφερνε αντιρρήσεις, γιατί πολύ απλά μπορούσε, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως το βάθος που έχει δημιουργήσει όσο εσύ φρόντιζες εσκεμμένως να εθελοτυφλείς είναι εκεί και σε περιμένει να κάνεις τη βουτιά. Τώρα τον αναζητάς για να σου πει τις ιστορίες του, συνδιαλέγεσαι μαζί του. Ακούς τους ήχους του μέσα από το πρίσμα μιας αειθαλούς παιδικότητας και μιας καθαρότητας βλέμματος, ενώ οι στίχοι του είναι πηγή συναισθηματικής νοημοσύνης.
Γράφοντας όλα αυτά σκέφτομαι πως μπορεί εγώ να ήμουν ο χαμαιλέοντας μέχρι τώρα, αυτός όμως απέδειξε περίτρανα πως δεν θα ήταν στην ουσία του πρωτοπόρος αν αγνοούσε τη φυσική πλέον ψηφιοποίηση της μουσικής. Έτσι λοιπόν επανακυκλοφόρησε επίσημα από τη Sky Vector Music σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Η ειδοποίηση της νέας κυκλοφορίας εμφανίζεται με τη χαρακτηριστική μπλε κουκίδα δίπλα από το καμπανάκι. Φοράω τα ακουστικά μου και αποφασίζω να κάνω την πρώτη βόλτα στην Αθήνα μαζί του, 30 χρόνια μετά…. Ξεκινάω από το Σύνταγμα. Οι εισαγωγικοί στίχοι του Αστραλόν κάνουν την καρδιά μου να αποκτά αυτόν τον χαρακτηριστικό χτύπο αναπαραγωγής καλών αναμνήσεων. Η καταλληλότερη επιφάνεια σκέφτομαι για το μοντάζ του παρελθόντος.
Αρχίζω να κατεβαίνω την Ερμού ένα άτσαλα παρατημένο, το πιθανότερο Κλεμένο Ποδήλατο, μου αποσπά την προσοχή. Κοιτάω ψηλά και μιλάω στα κτήρια, στα σύννεφα, μπορεί και να προσεύχομαι να είχα μια θάλασσα έξω από το σπίτι μου. Κόσμος περνάει δίπλα μου, άλλος τρέχει, άλλος είναι υπερβολικά αργός, χαμένος στο κινητό του και άλλος μιλάει για τα Ηλίθια Αστέρια και εγώ μουρμουρίζω «η οργή είναι ένα διάστημα κλεισμένο στ’ αυτιά / Αυτές τις ημέρες πρέπει να φωνάζεις δυνατά/ με ταΐζουν αηδίες και περιμένουν να χωνέψω..».
Ώσπου μια διαφορετική Ευδοκία έρχεται για να με οδηγήσει στον Εξώστη και να με κάνει να αναρωτηθώ αν θα ξεπεράσω ποτέ αυτό το κομμάτι. Έχω χαθεί στα στενά του Ψυρρή και το «Παιχνίδι Εξουσίας» με βάζει σε μία από τις πιο πάσχουσες σπείρες σκέψης «Ποιος έχει τη δύναμη αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει»; Ψάχνω να βρω ξανά φως και βγαίνω στην Αθηνάς. Πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος εδώ σε σχέση με τα Προάστια. Κοιτάζω γύρω μου, καμιά ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα, ενώ η φρενίτιδα για το βράδυ Σαββάτου είναι από τώρα έκδηλη.
Το κινηματογραφικό 1:10 του Τομ Tομ κάνει τα πάντα να κινούνται γύρω μου με την ταχύτητα της διαστημική βαρύτητας, ενώ το Ζέον με μαγεύει με το αστρικό techno ρυθμό του. Η ώρα έχει περάσει, το Vox Populi μου κρατάει συντροφιά από τη Μάρνη χωρίς όμως να ακούω τις πολυποίκιλες φωνές των ανθρώπων της. Έπειτα μπροστά μου η εμβληματική Πατησίων. Ντίσκο Αλμπάνα, Δεκέμβρης του 2022. Τριάντα χρόνια μετά και είναι σα να το ακούω πρώτη φορά. Τόσο σύγχρονο με την απαραίτητη νοσταλγική χροιά ναϊντίλας που σε κάνει να νιώθεις υπερήρωας που το έχεις σε βινύλιο.
Το 1:36 του Plath θα μπορούσε να είναι η μουσική επένδυση για ένα από τα ποιήματα της Sylvia ή ο απόηχος κάποιου από αυτά…. “I dreamed that you bewitched me into bed…”. Φτάνω στην Ομόνοια με την υπερηχητική σχεδόν συμπαντική μελωδία συχνοτήτων του Ντόλμπυ 690, όπου το κινητό μου με ενημερώνει πως ο στόχος άθλησης της ημέρας έχει επιτευχθεί και εγώ έχω διανύσει 7,42 χλμ! Δεκέμβρης 2022 γαρ….
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία της ετεροχρονισμένης συνάντησής μου με τον πρώτο δίσκο των Στέρεο Νόβα. Δεν ξέρω αν είμαι ικανή να πω πολλά για δυο ανθρώπους (Κωνσταντίνος Βήτα – Μιχάλης Δέλτα), οι οποίοι τη δεκαετία των ψευδαισθήσεων, τη δεκαετία της επιφάνειας και της γιγάντωσης κάθε κόμπλεξ, υπό τη σκέπη μιας ψευδούς οικονομικής ευμάρειας, αποφάσισαν να κάνουν ηλεκτρονική μουσική στο μικρό χωριό που λέγεται Ελλάδα. Και όχι μόνο το κατάφεραν αλλά και μετά από αυτούς νομίζω πως απέκτησε υπόσταση ό,τι αποκαλούμε σήμερα εγχώρια ηλεκτρονική σκηνή. Ο ήχος τους επηρέασε πολύ την εναλλακτική σκηνή, άμβλυνε κάποιους hardcore ήχους και άνοιξε τα σύνορα εξερεύνησης για τον κόσμο των techno, ambient και trip-hop παραγωγών.
