-712216.jpg)
Μια τυχαία συνάντηση αυτοσχεδιασμού στην Αβινιόν, το 2010, γέννησε μια καλλιτεχνική συνεύρεση: η πρωτοπόρος της βελγικής σκηνής Αν Τερέζα ντε Κέερσμακερ συναντά τον Μπορίς Σαρμάτζ, εκπρόσωπο της νεώτερης γενιάς, που από την έδρα του στη Ρεν επεξεργάζεται τη σχέση κίνησης, λογοτεχνίας και χορογραφίας.
Χορευτές και χορογράφοι και οι δυο, μοιράζονται μιαν ασίγαστη επιθυμία να χορεύουν, την αγάπη τους για τη δομημένη χορογραφία και την ανάγκη της ελευθερίας που διέπει τον αυτοσχεδιασμό. Μαζί διερευνούν τη ζωντανή αρχιτεκτονική της Παρτίτας Νο 2 του Μπαχ, που ερμηνεύει επί σκηνής η βιολονίστρια Αμαντίν Μπεγιέρ και μας προσκαλούν να μοιραστούμε την αναζήτηση του χορού που ενυπάρχει στην ιδιοφυή μουσική του Μπαχ και το πάθος τους για την κίνηση.
Η σχεδόν γυμνή σκηνή αντανακλά για άλλη μια φορά την λιτότητα των πρόσφατων έργων της Ντε Κέερσμακερ ως αναγκαιότητα που προκύπτει από την εποχή μας.
Η μουσική στο σκοτάδι, αυτό που κινεί την Ντε Κέερσμακερ, ο χορός που ξεσπά σε τρεχαλητό και ο χορός που ακολουθεί τη σκέψη, συνθέτουν το σύμπαν μιας παράστασης όπου η μουσική γίνεται ορατή και ο χορός μπορεί να ακούγεται.
Η παράσταση χωρίζεται σε τρία μέρη με ίση διάρκεια. Τα συστατικά της παράστασης, η μουσική και ο χορός συναντιούνται μόνο στο τρίτο μέρος: στο πρώτο η μουσική που ξεχύνεται από το βιολί της Μπεγιέρ πλημμυρίζει το απόλυτο σκοτάδι.
Καθώς συνεχίζει να αντηχεί στη σκέψη των θεατών, οι δύο χορογράφοι και χορευτές την ερμηνεύουν σιωπηλά, προτού συναντηθούν επί σκηνής με την βιολονίστρια στο τρίτο μέρος. Η ίδια χορογραφία ερμηνεύεται στο δεύτερο μέρος στη σιωπή και στο τρίτο μέρος με τη μουσική.
