Κείμενο: Αργυρώ Πιπίνη
Η επίσκεψη στο σπίτι της θείας μου της Εύχαρις ήταν πανηγύρι, αληθινό πανηγύρι. Μέτραγα τις κολόνες μέχρι να φτάσουμε. 1, 2, 3… καίγεσαι. 1, 2, 3, 4… βγαίνεις.
Άνοιγα τη σιδερένια πόρτα του κήπου τρελή από χαρά, σταμάταγα στο μονοπάτι για να χαιρετήσω τη βασίλισσα του σπιτιού, τη Φεγγαρένια, τη γάτα, και μπούκαρα στο χολ από την ανοιχτή πόρτα.
-Πόσο κάνει 4 επί 6; φώναζε η θεία από τον κήπο.
-Είκοσι τέσσερα.
-Σαν τις ώρες της ημέρας! Είκοσι τέσσερις. Και δε μου λες ― πόσες βδομάδες έχει ο χρόνος;
-Άσε με, καλέ θεία, έλεγα κι έτρεχα να τη φιλήσω.
Στο σπίτι της θείας Εύχαρις υπήρχαν πάντοτε μπισκότα Παπαδοπούλου και γλυκά, και σ’ ένα ντουλάπι στην κουζίνα είχε ένα μπουκάλι διάφανο, γεμάτο μ’ ένα υγρό που το έλεγαν ανθόνερο. Πίστευα πως αν έπαιρνα το ανθόνερο και πότιζα τα φυτά του κήπου, θα γίνονταν γιγάντια μέσα σε μια νύχτα, αν ράντιζα τη Φεγγαρένια θα μίλαγε μ’ ανθρώπινη λαλιά κι αν έπλενα τα μαλλιά μου θα έβγαζα φτερά και θα πέταγα πάνω από την πόλη.
Στο σπίτι της θείας μου της Εύχαρις μάθαινα άγνωστες λέξεις ― πτι φουρ, πτι μπερ, σουβέρ, σουπλά ―, κι όταν καθόμασταν το απόγευμα που είχε δροσιά στον κήπο μάθαινα και αριθμητική. Ναι, μάθαινα, με το παιχνίδι μάθαινα.
Άνοιγε η θεία το μεγάλο τσίγκινο κουτί με τις μισοσβησμένες ζωγραφιές και μου έλεγε «Πάρε ένα μπισκότο. Και δύο, αν θες. Πάρε ένα πτι μπερ Παπαδοπούλου». Αχ, πόσο αγαπούσα τα πτι μπερ Παπαδοπούλου : μύριζαν όμορφα, ήταν και τραγανά. Και μια μέρα η θεία Εύχαρις μου είπε την ιστορία τους.
-Το Petit Beurre, Μυρτούδι μου, έρχεται από παλιά, πολύ παλιά, από άλλον αιώνα. Έχει 52 δοντάκια… να, εδώ, βλέπεις, όσες και οι εβδομάδες του χρόνου. Και τέσσερις γωνίες έχει, όσες και οι εποχές.
-Πω, πω. Και τι είναι αυτές εδώ οι τρυπούλες, θεία;
-Είκοσι τέσσερις μικρές τρύπες, όσες…
-… και οι ώρες της ημέρας, φώναξα χαρούμενη.
– Και έχει μάκρος 7 εκατοστά, όσες και οι μέρες της εβδομάδας. Λένε πως το μήκος του συμβολίζει τις μέρες της εβδομάδας.
Και ο καιρός περνούσε με ιστορίες και ζωγραφιές, με τραγούδια και αγκαλιές. Και με γαλλικά και τούρτες και μπισκότα Παπαδοπούλου και παγωτά.
Μεγάλωσα και πήγα στο Παρίσι για να σπουδάσω ―τι άλλο;― ζαχαροπλαστική. Κι εκεί έμαθα τα πάντα για τα σου-α-λα-κρεμ και τα πτι μπερ και τα πτι φουρ. Και μακάριζα τη θεία μου για τις ιστορίες της και τους κόσμους στους οποίους με είχε ταξιδέψει και, πάνω απ’ όλα, για την αγάπη που μου είχε χαρίσει.
Και τώρα, πολλά χρόνια αργότερα, κάθομαι εδώ στον ίδιο κήπο, με τη γάτα μου την Πετούνια, και κοιτάζω τη θάλασσα. Πώς πέρασαν τα χρόνια! Με καλές κι όχι και τόσο καλές μέρες.
Μέτρησα πολλές φορές το 52, μέτρησα πολλά δοντάκια. Με δυσκολίες, με χαρές, με αγάπη, με απώλειες. Περιμένω την ανιψιά μου την Έλενα για να φάμε, και να παίξουμε, και να της πω με τη σειρά μου την παλιά ιστορία, την ιστορία των μπισκότων πτι μπερ.
