Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Αν με ρωτούσε κάποιος να του πω έναν ή μια καλλιτέχνη ή ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να σταθεί ως ένα ολοκληρωμένο project στο εξωτερικό αυτόματα θα απαντούσα την Kit Kido. Σε αυτό συνετέλεσε η πρώτη κιόλας ακρόαση του ”Sharp Blade” το 2021, η οποία αμέσως με οδήγησε στην «ένοχη» σκέψη πως θα ήθελα να την δω στη σκηνή της Εurovision. Από εκεί και έπειτα διαδοχικά κυκλοφόρησε τέσσερα εξαιρετικά singles (”Bonnie & Clyde”, ”Moondeam”, ”Hellbent”, ”Strangerdanger”) τα οποία κινούνταν ανάμεσα σε dark pop, synth pop, electro pop παραγωγές. Υπάρχει μια βορειοευρωπαϊκή αύρα στη μουσική της που ενισχύεται από τον τρόπο που επιλέγει να αλληλεπιδρά με τους στίχους και την παραγωγή της. Αυτό όμως που με εξέπληξε με την Kit Kido είναι πως όσο μεταμορφώνεται κάθε φορά για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες κάθε κομματιού, άλλο τόσο γίνεται μια άλλη πάνω στη σκηνή. Το performing της είναι πολύ ιδιαίτερο. Eσωστρεφές και ενοχικό συνδέεται με τα beats και κάνει έναν εσωτερικό διάλογο ενδυνάμωσης για να καταλήξει αιχμηρό και έντονο στον θεατή, με σκοπό να τον παρασύρει στον δικό του προσωπικό χορό απελευθέρωσης. Μα το κυριότερο όλων είναι πως οι φωνητικές της δυνατότητες, στα live αποκτούν τη δυναμική και το μέγεθος που τους αξίζει.
Τον προηγούμενο Απρίλιο την είδα πρώτη φορά live και η πρώτη αντανακλαστική μου σκέψη ήταν πως η live εκδοχή της είναι καλύτερη από την σύγχρονη ψηφιακή της μορφή. Τον Μάιο που μας πέρασε κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της. Το ομώνυμο “Kit Kido” είναι ένα ατόφιο pop άλμπουμ, το οποίο αναδεικνύει με εξαιρετικό τρόπο την μουσική pop κουλτούρα του σήμερα. Και για να είμαστε ακριβείς, αυτή τη στιγμή, ναι, η ηλεκτρονική μουσική είναι pop χωρίς αυτό να αλλοιώνει σε κάτι το επίπεδο των καλλιτεχνών και το έργο που παράγουν. Η αφηγηματική τεχνική που εφαρμόζει η Κατερίνα στον τρόπο που ερμηνεύει τους στίχους της δημιουργεί την αίσθηση πως κάθε φορά αφηγείται μια ξεχωριστή ιστορία για τον έρωτα, έχοντας όμως στο μυαλό της κάποιες σταθερές.
Έτσι λοιπόν μιλήσαμε για κανόνες, αιχμηρότητα στον έρωτα και το ρίσκο στη ζωή, λίγο πριν το live στο πλαίσιο των Morphic Nights. Στις 10 Φεβρουαρίου στο Arch Club Live Stage μαζί με τους Lia Hide, Marva Von Theo, Lip Forensics και την Monnodic αναλαμβάνουν την σκηνή.
Σου αρέσει να απορρίπτεις του κανόνες;
Όχι κατά κανόνα, στη σύνθεση και στο songwriting μερικές φορές ακολουθώ τους κανόνες με θρησκευτική ευλάβεια. Tο να δημιουργείς μέσα σε ένα πλαίσιο μπορεί να είναι αρκετά απελευθερωτικό, κι ας μην μοιάζει έτσι εκ πρώτης όψεως.
Εύπλαστο υλικό η άμμος. Αν το βάλεις σε καλούπι μπορείς να φτιάξεις όσα έχεις ονειρευτεί. Τι συμβαίνει όμως όταν το υγρό στοιχείο εισχωρήσει στο καλούπι;
Δουλεύεις με το καινούριο υλικό και φτιάχνεις πυργάκια αλά Gaudi.
Όλοι κρύβουμε μια σκοτεινή πλευρά, ψάχνοντας τον άνθρωπο που θα μας κάνει να συμφιλιωθούμε με το σκοτάδι μας;
Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να μας κάνει να συμφιλιωθούμε με το σκοτάδι μας βρίσκεται στον καθρέφτη. Cliché but true.
Αν ακολουθούσες αυτή τη φωτεινή γραμμή του φεγγαριού πάνω στην θάλασσα που θα σε οδηγούσε;
Κάπου μακριά, πέρα από τη Σαχάρα, και δεν θα ξαναγυρνούσα ποτέ. Η γρατζουνιά κάποια στιγμή επουλώνεται.
Τι γίνεται όμως όταν τα βλέμματα συναντιούνται και οι δύο πλευρές γνωρίζουν πως ανήκουν η μία στην άλλη;
Επέτρεψε μου να κλέψω ένα απόσπασμα από το ”The Other Hand” του Chris Cleave (σε ελεύθερη μετάφραση) «..σου ζητώ να συμφωνήσεις μαζί μου πως μια ουλή δεν είναι ποτέ άσχημη. Αυτό θέλουν να πιστέψουμε οι δημιουργοί των ουλών. Αλλά εσύ κι εγώ θα τους αψηφήσουμε. Από δω και πέρα στα μάτια μας οι ουλές θα είναι όμορφες. Αυτό θα είναι το μυστικό μας. Γιατί, πίστεψέ με, όσοι πεθαίνουν δεν αποκτούν ουλές. Η κάθε ουλή δηλώνει: επιβίωσα…».
Έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που μας μαγεύει στον δύσκολο έρωτα; Τι είναι αυτό που κάνει την καρδιά μας να φλέγεται χωρίς να σταματάει στον κίνδυνο;
Όχι και δεν νομίζω ότι θα καταλάβω ποτέ. Πάλι καλά. Θα έχω υλικό να γράφω.
Τελευταία φορά που είπες πως θα κάνεις ό,τι χρειαστεί θα φτάσεις στην άκρη του κόσμου για να καταφέρεις αυτό που θέλεις πότε ήταν;
Πριν αρκετά χρόνια και δεν υπήρχε περίπτωση στην πραγματικότητα να καταφέρω αυτό που ήθελα. Ίσως και γι’ αυτό να ήμουν διατεθειμένη να ρισκάρω περισσότερα.
Είναι αιχμηρός σαν λεπίδα ο τρόπος που βιώνεις τον έρωτα;
Οι λεπίδες είναι αιχμηρές και επικίνδυνες. Όσο ενδιαφέρον και πλάκα έχουν στο songwriting, άλλο τόσο δεν έχουν στην ζωή.
Τα χείλη του έρωτα είναι ένα βάζο με μέλι;
Είναι σκέτο το μέλι. Εκτός αν είναι ο έρωτας του Honey Jar ( a.k.a. a stalker’s love song).
