Μια γυναίκα τρομοκρατημένη με έκδηλη την αγωνία και τον τρόμο στα μάτια της κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη το αυτοκίνητο που βρίσκεται πίσω της. Βρέχει καταρρακτωδώς. Το αυτοκίνητο που οδηγεί τρέχει αρχικά σαν τρελό και ξαφνικά σταματάει απότομα μπροστά σε ένα εμπόδιο πάνω στη γέφυρα. Την παρακολουθούμε. Είναι σοκαρισμένη. Αγωνιούμε για την απόφασή της. Η ταραχή μου θα χτυπήσει «κόκκινο», όταν η κάμερα της σκηνοθέτριας στραφεί στο πίσω κάθισμα. Δύο μικρά κοριτσάκια κουλουριασμένα στις κουβέρτες τους, αγκαλιά με τα αρκουδάκια τους, μισοκοιμισμένα, φοβισμένα. «Μαμά, που πάμε;». Και στην αμέσως επόμενη σκηνή το αυτοκίνητο μαρσάρει, σπάει το φράγμα της γέφυρας, πέφτει, πέφτει, πέφτει…
Έτσι κάπως ξεκινάει η σειρά “Too Close” με κεντρικές πρωταγωνίστριες την Emily Watson και την Denise Gough. Μια σειρά σύντομη. Μέσα σε τρία μόλις επεισόδια διάρκειας 45-47 λεπτών έκαστο ξεδιπλώνει την αφήγηση, όλα αυτά που θέλει να σου πει. Και είναι πολλά. Χείμαρρος όπως και ο ψυχικός κόσμος των πρωταγωνιστριών του. Αλλά εκτός από αυτά που θέλει να σου καταθέσει, θα σου δείξει και άλλα ή θα σου αφήσει χώρο στις σιωπές για προσωπική ερμηνεία, όσο αντέχεις βαθιά να πας και όπως σε βρίσκει στη ζωή σου.
Η Connie (Denise Gough) είναι μια νέα όμορφη γυναίκα, ελεύθερο πνεύμα, με μια μποέμικη φιλοσοφία ζωής. Παντρεμένη με δύο παιδιά. Βρίσκεται σε τραγική κατάσταση, γεμάτη μώλωπες με απώλεια μνήμης, εμφανώς σοκαρισμένη πίσω από τα σίδερα. Η Emma (Emily Watson) από την άλλη είναι μια επιτυχημένη ψυχίατρος, εγκληματολόγος, βρίσκεται δίπλα της για να τη βοηθήσει να ανακαλέσει τη μνήμη της και να εξάγει την επαγγελματική της άποψη, τρελή ή όχι; Με επίγνωση των πράξεών της; Με ελαφρυντικά; Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή της πέρα από το ότι μοιάζει με μία μεσόκοπη μάλλον μαζεμένη και εσωστρεφή γυναίκα με μια ήσυχη ζωή. Κοιτώντας ωστόσο λίγο πιο προσεκτικά, γιατί εδώ είναι και η μαγεία της σειράς, να κοιτάς λίγο πιο διεισδυτικά με βλέμμα διερευνητικό όχι για να κρίνεις αλλά γιατί νοιάζεσαι, τότε θα εντοπίσεις αμέσως τις «ρυτίδες» της θλίψης. Και μπορείς να φανταστείς πολλά από τις σιωπές της.
Τι θα συμβεί τελικά όταν οι δυο τους, φαινομενικά ασύνδετες, εκ διαμέτρου αντίθετες σαν από άλλους κόσμους βγαλμένες, βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο, πολύ κοντά; H Connie αρχικά είναι εχθρική. Θυμίζει άγρια τίγρη έτοιμη να κατασπαράξει τη σιωπηλή, ήρεμη και γαλήνια Emma που βρίσκεται εκεί για να τη βοηθήσει να ανασύρει το κρυμμένο της πόνο. Όμως σύντομα οι ρόλοι, έστω για λίγο, για κάποιες στιγμές, με δύο τρεις καίριες ερωτήσεις αντιστρέφονται. Θα εντοπίσουν τα τραύματα; Θα μπορέσουν να δουν πίσω από τους μώλωπες όχι μόνο του δέρματος αλλά και βαθύτερα της ψυχής την τραυματισμένη τους προίκα που η κάθε μια σέρνει μαζί της;
Γιατί μπορεί το κεντρικό γεγονός που η σκηνοθέτιδα Susan Tully τοποθέτησε εμπρός μας στην αρχή και επέλεξε για «ορεκτικό» της ταινίας να είναι το τραγικό γεγονός της ρίψης του αυτοκινήτου στο ποτάμι και η «ένοχη» Connie πίσω από τα κάγκελα να προσπαθεί να ανασύρει τις μνήμες της αλλά το φλασμπακ που θα ακολουθήσει ξεδιπλώνει πολλές ιστορίες, πολλά γεγονότα που πυροδότησαν την ανάφλεξη της ψυχής τους. Και μπορεί αυτά τα γεγονότα για κάποιους άλλους να έχουν μικρότερο βαθμό δυσκολίας αλλά για εκείνες, τις ηρωίδες μας το παιχνίδι είναι ήδη στημένο και καθορισμένο. Μένει να μας το αποκαλύψουν. Οι πρωταγωνίστριες θα μας δείξουν τη δική τους οπτική στα γεγονότα. Και πρέπει να τις ακούσουμε, ακόμα και όταν ψιθυρίζουν. Να τις νιώσουμε, ακόμα και όταν δεν ταυτιζόμαστε. Να σκύψουμε από πάνω τους ακόμα και όταν νιώθουμε ανωτερότητα. Γιατί είναι “too close” και για εμάς να γίνουμε εκείνες. Τόσο κοντά. Μια στιγμή αρκεί να ναυαγήσει ο άνθρωπος. Μια μόνο λάθος στιγμή.
Eίναι τελικά η Connie ο μεγάλος θύτης που ήθελε να βάλει τέλος στη ζωή εκείνης και των παιδιών; Ποια και πόσα τραυματικά γεγονότα μπορεί άραγε ένας άνθρωπος να σηκώσει μόνος στις πλάτες του; Μια ανθρώπινη πράξη μπορεί να κριθεί ανεξάρτητα από το σύνολο της ζωής ενός ανθρώπου;
Η εξέλιξη της ιστορίας, τα καθοριστικά γεγονότα που οδήγησαν την ηρωίδα σε μια τέτοια πράξη σε ενδιαφέρουν αλλά η αφήγηση τους σε παρασύρει να στρέφεσαι στο ανθρώπινο δράμα αδιαφορώντας για την έκβαση. Το Too Close βασίζεται στο βιβλίο της Natalie Daniels σε σεναριακή απόδοση της Clara Salaman. Μια δυνατή και φορτισμένη συγκινησιακά σειρά επικεντρωμένη στις γυναίκες που λειτουργεί αφυπνιστικά. Να αγαπάς τον άνθρωπο όταν πέφτει. Να φροντίζεις τον άνθρωπο όταν ασχημαίνει. Να του δίνεις το χέρι όταν δαγκώνει.
Μια γυναίκα, κάθε γυναίκα, ειδικά μετά την έλευση της μητρότητας δυσκολεύεται να ισορροπήσει ανάμεσα στους πολλαπλούς της ρόλους. Συχνά γίνεται δυσλειτουργική. Παλεύει με τους δαίμονές της, με το παρελθόν και το παρόν της, με αυτό που θέλει να είναι και δεν μπορεί. Η ψυχική της κατάρρευση συμβαίνει συχνά. Έχουμε άραγε τα μάτια να τη δούμε; Είμαστε αρκετά κοντά να την αντιληφθούμε ή στρέφουμε τη ματιά μας αλλού προφασιζόμενοι την τρέλα του άλλου, την αστεία και ενοχλητική δυσλειτουργία του ή τον περιορισμένο μας χρόνο; Είμαστε αρκετά κοντά να το αντιληφθούμε και να τείνουμε το χέρι; Και τελικά αν ήμασταν εμείς στη θέση του άλλου, τι θα είχαμε κάνει διαφορετικό;
«Γιατί δεν είναι όλοι όσοι περπατάμε στον δρόμο ναυαγισμένοι άνθρωποι;»
