Μια θεατρική παραβολή που αγγίζει τα όρια της σύγχρονης τραγωδίας. Σε ένα καθαρά συμβολικό τοπίο –την κουζίνα ενός εστιατορίου– ένας ολόκληρος κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης –οικονομικής και ηθικοπνευματικής– συνέπεια μιας κάποιου είδους διασάλευσης των φυσικών νόμων και της ηθικής τάξης, που συντελέστηκε κάποτε στο παρελθόν και της οποίας η αποκατάσταση επιτάσσει την θυσία ενός αθώου θύματος, που ως άλλος «αμνός του Θεού» καλείται να «άρει τις αμαρτίες του κόσμου».
Η συγγραφέας, με αφετηρία την σημερινή δυσμενή οικονομική συγκυρία, διατυπώνει το διαχρονικό μα και επίκαιρο ερώτημα «μπορεί, άραγε, να εξαλειφθεί το κακό από τον κόσμο χωρίς να προηγηθεί μια αιματηρή θυσία;»