Όταν ο Ελβετός αρχιτέκτονας Pierre Jeanneret επινόησε μια καρέκλα από ξύλο τικ και μπαμπού στη δεκαετία του 1950, η συλλογιστική του ήταν απλή: Οι άνθρωποι χρειάζονταν καθίσματα. Το σχέδιο ήταν απλό και η παραγωγή του έγινε κατά χιλιάδες. Τις καρέκλες θα τις χρησιμοποιούσαν στο Chandigarh της Ινδίας, την ουτοπική πόλη που δημιουργήθηκε από τον ξάδελφο του Le Corbusier.
Η καρέκλα που σχεδίασε έχει πόδια σε σχήμα V από ξύλο που αντέχει στην υγρασία αλλά και στα σκουλήκια της περιοχής και κατασκευάστηκε από ντόπιους τεχνίτες. Η αντοχή της δοκιμάστηκε για δεκαετίες, οι άνθρωποι τις απέρριπταν για κάτι πιο μοντέρνο και οι περίφημες καρέκλες του Jeanneret συσσωρεύονταν σε όλη την πόλη – από την οροφή του Ανώτατου Δικαστηρίου έως τα μπαλκόνια των διοικητικών κτιρίων. Πολλές πωλήθηκαν ως θραύσματα σε τοπικές δημοπρασίες για λίγες ρουπίες.
Η ιστορία αυτής της καρέκλας που ήταν η πρωταγωνίστρια στα εικονικά «δωμάτια» της Frieze του Λονδίνου και δίπλα της παρουσιάζονταν από τους γκαλερίστες τα πιο διάσημα έργα της σύγχρονης τέχνης είναι σήμερα μία από τις περιζήτητες καρέκλες του κόσμου που θεωρούνται έργα τέχνης. Μέσα από αυτή την καρέκλα ζει όχι μόνο ένα κομμάτι της κληρονομιάς του σχεδιασμού αλλά και μια ξεχασμένη σήμερα ιστορία μιας ουτοπικής πόλης στην Ινδία. Και είναι σχεδόν παράδοξο ότι παρόλο που έχουν περάσει περισσότερα από 50 χρόνια από τη σύλληψη της πόλης, η κληρονομιά του Le Corbusier και του Pierre Jeanneret ζει σε αυτές τις καρέκλες – θυμίζοντας μας ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά έργα που έχει δει ποτέ ο κόσμος.
Η ιστορία ξεκινά όταν στη δεκαετία του 1950, ο πρώτος πρωθυπουργός της Ινδίας, Jawaharlal Nehru, ένας άνθρωπος με φιλοδοξίες να ωθήσει τη χώρα του σε μια νέα εποχή, ανέθεσε στον Charles-Édouard Jeanneret (επίσης γνωστό ως Le Corbusier) να δημιουργήσει το γενικό σχέδιο για μια νέα, ουτοπική πόλη, παρόμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος, μια επένδυση στο μέλλον της Ινδίας. Με το όνομα Chandigarh, το έργο είδε μνημειακή αρχιτεκτονική, πολιτιστική ανάπτυξη και σημαντικό εκσυγχρονισμό και περιλάμβανε έναν αριθμό οικιστικών, εμπορικών και βιομηχανικών χώρων, συμπεριλαμβανομένου του πλέον διάσημου συγκροτήματος Capitol (που στεγάζει τα κυβερνητικά κτίρια της πόλης).
Ο Le Corbusier κάλεσε τον ξάδελφό του, Pierre Jeanneret, να βοηθήσει τη διαδικασία σχεδιασμού, ο οποίος περιελάμβανε τη δημιουργία επίπλων της πόλης. Ο Jeanneret σχεδίασε μια σειρά από καρέκλες και τραπέζια για να γεμίσει τους χώρους του Chandigarh και τα είχε φτιάξει από ντόπιους τεχνίτες από το φθηνό ξύλο τικ της Βιρμανίας. Όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα που συμβαίνουν πριν από την εποχή τους, η πόλη Chandigarh, η οποία ολοκληρώθηκε ως επί το πλείστον στις αρχές της δεκαετίας του 1960, έπεσε θύμα αλλαγής γούστου και μέχρι τη δεκαετία του 1980, τα σαφώς μοντέρνα σχέδια του Jeanneret, απομακρύνθηκαν χάρη στα έπιπλα που θεωρούνταν πολύ πιο à la mode.
Όμως μια σειρά από εμπόρους επίπλων είδαν την αξία τους και οι καρέκλες ήρθαν πάλι στη μόδα ενώ ο Βέλγος σχεδιαστής εσωτερικών χώρων Axel Vervoordt και ο Γάλλος αρχιτέκτονας Joseph Dirand τις επανέφεραν στη μόδα αναγνωρίζοντας την αξία τους και συστήνοντας και πάλι την περίφημη καρέκλα του Jeanneret σε ένα νέο κοινό.
Έτσι, τα τελευταία χρόνια, οι καρέκλες έγιναν διάσημες, δεν επιτρέπεται να εξαχθούν από την Ινδία χωρίς έγκριση από το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας, ενώ όχι μόνο κοσμούν τα σπίτια διασημοτήτων, αλλά εξαιτίας του εμβληματικού αυτού σχεδίου πωλούνται πανάκριβα στις δημοπρασίες του κόσμου. Μάλιστα, η ιταλική μάρκα επίπλων, Cassina δημιούργησε μια σειρά από καρέκλες και τραπέζια που ονομάστηκε συλλογή “Homage à Pierre Jeanneret”, αποδίδοντας αισθητικό φόρο τιμής στα αυθεντικά σχέδια.
Σήμερα, η πόλη Chandigarh θεωρείται μία από τις λίγες σχεδιασμένες πόλεις στον κόσμο που κατάφερε πραγματικά να πετύχει και εξακολουθεί να έχει περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους που ζουν μέσα σε αυτά τα τείχη από σκυρόδεμα.
