Διαβάζω ότι στην αγόρευσή της στη δίκη για τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού, η εισαγγελέας αναφερόμενη στους δώδεκα κατηγορούμενους τόνισε ότι «δεν σκόραραν εκτός έδρας, αλλά έβαλαν δώδεκα φοβερά αυτογκόλ».
Αλήθεια τώρα; Αναγνωρίζω ότι είμαι σε μια ηλικία που με χαλάνε τα πάντα πια και κυρίως αναγνωρίζω ότι προφανώς άλλο είναι το πολύ κρίσιμο όταν είσαι δικαστικός λειτουργός, κι αν η συγκεκριμένη εισαγγελέας επιτέλεσε εν προκειμένω το καθήκον της άρτια, μπράβο της. Ωστόσο, δίπλα στα πιο σημαντικά πράγματα, κάποιο νόημα έχουν και τα λιγότερο. Κι ομολογώ ότι νιώθω λίγο ετεροντροπή και αμηχανία και παγωμάρα με την ελαφρότητα και το άτοπο των λογοπαιγνίων, των μεταφορών, των σχημάτων λόγου. Έχει μια σημασία στη ζωή και το ύφος, ο τρόπος με τον οποίο μιλάς ή γράφεις κάτι μεταφέρει, κάτι εκπέμπει, κάτι σηματοδοτεί.
Από εκεί και πέρα, κι ενώ η δίκη για το συγκεκριμένο περιστατικό οπαδικού εγκλήματος πλησιάζει στο τέλος της, επανέρχεται πλαγίως στην επικαιρότητα με τραγικά ειρωνικό τρόπο ένα παλαιότερο περιστατικό οπαδικού εγκλήματος. Η δολοφονία του Άλκη πήγε τον παραλογισμό της χουλιγκανικής βίας σε άλλα επίπεδα, υπό μια έννοια βγάζοντας του και το οποιοδήποτε πρόσχημα και καμουφλάζ, αφού ο Άλκης δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ζει ένα βράδυ στην πόλη του και να δώσει σε αφιονισμένους τη λάθος απάντηση στην ερώτηση «Τι ομάδα είσαι;».
Στη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου το 2007, τα πράγματα ήταν όντως διαφορετικά, είχαμε οργανωμένο και αμοιβαίο ραντεβού στρατών χουλιγκάνων. Αυτό δεν αναιρεί όμως καθόλου το γεγονός ότι έλαβε χώρα μια δολοφονία. Ένας εκ των κατηγορουμένων για τη δολοφονία, αθωωθείς για τη δολοφονία αλλά σε κάθε περίπτωση παρών αν όχι και των επικεφαλής στο ραντεβού των χουλιγκανικών στρατών, τιμήθηκε και τιμάται εξακολουθητικά με εντελώς κορυφαίες θέσεις στον αθλητικό οργανισμό για τα χρώματα του οποίου παρατάχθηκε με τους συναγωνιστές του στο μοιραίο ραντεβού της Λεωφόρου Λαυρίου.
Ένας άλλος εκ των κατηγορουμένων, καταδικασθείς αυτός, βρέθηκε δολοφονημένος προχθές στον Κορυδαλλό, όπου γαζώθηκε με καλάσνικοφ μέσα σε μια θωρακισμένη Μερσεντές. Μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε φωτογραφία του μέσα στον αγωνιστικό χώρο ποδοσφαιρικού γηπέδου, όπου φέροντας στον λαιμό του σχετική διαπίστευση, βρισκόταν πίσω από κορυφαίο επιχειρηματία, μιντιάρχη και ποδοσφαιρικό παράγοντα της χώρας. Μετά τον θάνατό του έγινε γνωστό ότι το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν όταν δολοφονήθηκε, ανήκε σε εταιρία άλλου κορυφαίου επιχειρηματία, μιντιάρχη και ποδοσφαιρικού παράγοντα της χώρας, εντελώς αντιπάλου μάλιστα ομάδας.
Ο Γιώργος Καραϊβάζ δολοφονήθηκε και για χρόνια δεν ασχολούνταν με τη δολοφονία του κανείς, γιατί δεν ενέπνεε ιδεολογικά καμία πλευρά ώστε να υιοθετήσει την περίπτωσή του και να ξεσηκώσει φασαρία και αχό.
Μπορούμε πάντα να βλέπουμε ντοκιμαντέρ και σειρές για το οργανωμένο έγκλημα και τα καρτέλ στο Μεξικό και στην Κολομβία. Για την Ελλάδα δεν πολυγυρίζονται τέτοια. Η Ελλάδα μας ίσως έχει ακόμα καλύτερο brand. Νόμος και τάξη και Πανεπιστημιακή Αστυνομία και Greek Mafia. Kαι ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο ήταν, ας επικεντρωθούμε αποκλειστικά στο αν ο μακαρίτης Γιώργος Γεωργίου ήταν λούμπεν και ομοφοβικός, ας μιλήσουμε λίγο για το λούμπεν για το οποίο μας παίρνει να μιλήσουμε, για το λούμπεν από το οποίο η δουλειά μας ή ακόμα και η σωματική μας ακεραιότητα δεν θα κινδυνεύσει ποτέ, ας μην μιλάμε για πράγματα επικίνδυνα, ας εξοργιζόμαστε εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, η αισθητική της οικονομικής εξουσίας δεν μπορεί ποτέ να είναι λούμπεν.
