-620696.jpg)
«Ήτανε δυνατόν ποτέ ν’ απαρνηθούν
την έμορφή τους διαβίωσι την ποικιλία
των καθημερινών τους διασκεδάσεων• το λαμπρό τους
θέατρον όπου μια ένωσις εγένονταν της Τέχνης
με τες ερωτικές της σάρκας τάσεις!»
Απόσπασμα από το ποίημα «Ο Ιουλιανός και οι Αντιοχείς» του Κ. Π. Καβάφη
Με τις εκθέσεις που επιμελείται ο Δημήτρης Αντωνίτσης κάθε χρόνο, στο πλαίσιο του θεσμού Hydra School Project που δημιούργησε το 2000, έχει αποδείξει ότι είναι ένας ταλαντούχος, ευφάνταστος, τολμηρός και διορατικός επιμελητής. Στις ομαδικές εκθέσεις που έχει οργανώσει στο σχολείο της Ύδρας έχει παρουσιάσει διάσημους και σημαντικούς καλλιτέχνες αλλά και νέους που έχει ανακαλύψει ο ίδιος, και έχει πραγματευτεί πολλές και διαφορετικές θεματικές που άπτονται προβληματισμών που αφορούν την ίδια την τέχνη ή την κοινωνία γενικότερα. Θέτει το δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων μέσα από ένα συχνά ανάλαφρο ύφος, με παραδοξολογίες και χιούμορ, αλλά και με συναίσθηση.
Για τη φετινή έκθεση επέλεξε έναν πολύ φιλόδοξο τίτλο και στόχο. «pō(-)ĭ-trē», να διερευνήσει δηλαδή μέσα από την εικαστική γλώσσα την ποίηση. Ποια ποίηση όμως; Αυτή την τέχνη (επιστήμη) που κατά τον Αριστοτέλη, όπως τον ερμηνεύει ο φιλόλογος Ιωάννης Συκουρτής, «Έχει νόμους αντικειμενικούς να ακολουθήσει, υπάγεται υπό ωρισμένους λογικούς κανόνας, επιδεκτικούς επιστημονικής συστηματοποιήσεως»; Ή μια ποίηση που προφανώς μεν ακολουθεί συγκεκριμένες νοητικές διαδρομές, αλλά έχει ένα χαρακτήρα ιδιότυπο, έξω από νόρμες και συστηματοποιήσεις; Νομίζω ότι ο Αντωνίτσης γίνεται το ποιητικό υποκείμενο στο δικό του ποίημα -που είναι η ίδια η έκθεσή του- και μιλά με τον πιο προσωπικό τρόπο για τα ζητήματα που τον απασχολούν μέσα από τα έργα που συναρμόζει αλλά και τα αποσπάσματα που παραθέτει από ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη που τα είχε αποθησαυρισμένα από την εποχή του σχολείου. Ζητήματα όπως ο λόγος και η γραφή, η ομορφιά, το σφρίγος των νιάτων και το γήρας, η σεξουαλικότητα, το σεξ, η συζήτηση γύρω από τα φύλα και τις κοινωνικές συμβάσεις, η καλαισθησία, η ηθική, των Ελλήνων τα ιδεώδη, ο εκφασισμός, το όνειρο, η Τέχνη.
Τελικά, πρόκειται για ένα Kunstkammer –ένα cabinet de curiosités με όλες τις συνεκδοχές που περιέχει ο όρος, αυτές του θεάτρου, της προπαγάνδας, και του πάτρωνα- όπου ο αιώνιος έφηβος Αντωνίτσης συναθροίζει ό,τι αγαπά, τις φαντασιώσεις του, τα ιδανικά του, τους φόβους και τις μύχιες σκέψεις του, τη θεώρησή του για τον κόσμο τελικά, σαν σε σχολικό λεύκωμα, έχοντας όμως πλήρη επίγνωση ότι είναι ενήλικας και ότι απευθύνεται σε ενηλίκους.
Ανάμεσα στα έργα της έκθεσης νομίζω ότι ξεχωρίζουν ένας πίνακας του Rene Ricard, που αναπαριστά φοίνικες που λυγίζουν από το σφοδρό άνεμο, ενώ με πορτοκαλί γράμματα είναι γραμμένη η φράση «then love takes us to fantasy places», τα με νέον γραμμένα τσιτάτα των Assume Vivid Astro Focus, τα οποία αναδεικνύουν για μια ακόμα φορά την ψυχεδέλεια της σύγχρονης κοινωνίας χωρίς απαραίτητα να είναι επικριτικά. Tο γεμάτο ευαισθησία κεντητό έργο αλλά και μια μεγάλη εγκατάσταση της Ghada Amer, που μιλάνε για τη θέση της γυναίκας σήμερα, μια μεγάλη… φούσκα της Hilden Diaz, που… έσκασε και δεν έμεινε τίποτα άλλο από την ανάμνηση της ή τη διήγηση γύρω από την εφήμερη ύπαρξή της, τα αιχμηρά και πάντα ενδιαφέροντα έργα του Διονύση Καβαλλιεράτου, με αναφορές στην σεξουαλική ταυτότητα, την πολιτική αλλά και την εσωτερική αγωνία του ανθρώπου, και την performance της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, η οποία εξερευνά τη σημασία της τέχνης στη ζωή.
Η έκθεση «pō(-)ĭ-trē» φιλοξενείται στο Σαχτούρειο γυμνάσιο Ύδρας, στο πλαίσιο του Hydra School Projects, έως τις 30-9-2013.
