Ο Ήχος του Χρώματος

Με την επιμέλεια του Γιάννη Ψυχοπαίδη, οκτώ νέοι καλλιτέχνες που υπήρξαν μαθητές του, ζωγραφίζουν εμπνευσμένοι από τον κόσμο της μουσικής, οκτώ καλλιτεχνικά λάβαρα (banners) που  θα παραμείνουν αναρτημένα στην πρόσοψη του κτιρίου όλο το καλοκαίρι μέχρι και τις 15 Σεπτεμβρίου επιδιώκοντας ένα  δημόσιο, ανοιχτό διάλογο της τέχνης με τους Αθηναίους και τους επισκέπτες της πόλης.

Με θέμα «Ο Ήχος του Χρώματος» οι καλλιτέχνες Δημήτρης Ανδρεάδης, Νίκος Αρβανίτης, Ανδρέας Κασάπης, Αλεξάνδρα Νασιούλα, Νίκος Σεπετζόγλου, Μαρήλια Σταγκουράκη, Βαγγέλης Χούρσογλου, Κώστας Χριστόπουλος δούλεψαν πυρετωδώς πάνω στα ‘λευκά’ banners , αποτυπώνοντας ευρηματικά τις ιδέες τους. « Ήταν μεγάλη πρόκληση. Σ’ένα καμβά τέτοιων διαστάσεων έπρεπε να γίνω πολυμήχανη και εφευρετική» λέει η Αλεξάνδρα Νασιούλα. « Για να δημιουργήσεις ένα διαδραστικό έργο για ένα συγκεκριμένο χώρο πρέπει να λάβεις υπόψιν σου ποιος είναι ο χώρος αυτός και σε ποιους απευθύνεται» αναφέρει Δημήτρης Ανδρεάδης ενώ ο Βαγγέλης Χούρσογλου, τοιχογράφος, μιλά για την σχέση του με έργα μεγάλου μεγέθους «Στην αρχή, τρομάζεις αλλά στη συνέχεια σιγά σιγά εθίζεσαι και το ζεις».

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης που είχε την καλοσύνη να επιμεληθεί και συντονίσει το όλο εγχείρημα λέει για τους ζωγράφους, τα έργα τους και το πρωτότυπο αυτό εγχείρημα:

«Οκτώ νέοι εικαστικοί  καλλιτέχνες συναντώνται στο Μέγαρο και συνομιλούν μέσα από τους δικούς τους ζωγραφικούς δρόμους με τον κόσμο της Μουσικής, εγκαινιάζοντας έτσι έναν ζωντανό διάλογο των τεχνών, αλλά και έναν ανοιχτό διάλογο της τέχνης με την κοινωνία.

Τα έργα τους γεννήθηκαν επί τόπου σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία δημιουργικού οίστρου αλλά και ουσιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στους ίδιους και στην τέχνη τους.

Η «Μουσική» είναι το θέμα που τους ενώνει και που τους βοηθά να αναπτύξουν όλη την γκάμα των εκφραστικών τους μέσων και την ιδιαιτερότητα της ξεχωριστής καλλιτεχνικής τους προσωπικότητας.

Τολμηροί, ευρηματικοί και καλλιτεχνικά συγκροτημένοι στις πλαστικές τους ιδέες, αποτολμούν εδώ μια ζωγραφική της μεγάλης χειρονομίας, καλλιτεχνικά λάβαρα που φιλοδοξούν να αγκαλιάσουν το κτίριο του Μεγάρου και να ορίσουν μια νέα, ανατρεπτική σχέση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου.

Μοναδική ίσως υπαίθρια έκθεση έργων τόσο μεγάλης κλίμακας και μια σπάνια στιγμή καλλιτεχνικής συν-λειτουργίας με την κοινή πρόθεση να διεκδικήσει το έργο τέχνης μια νέα δημόσια εικόνα και μια νέα αισθητική και ιδεολογική λειτουργία στην πόλη.

Οι νέοι δημιουργοί υπερβαίνουν τον εαυτό τους και υπερβαίνουν αλλήλους σε αλληλέγγυα αντιπαράθεση, σε συναδελφικό, γόνιμο ανταγωνισμό, σε δημιουργική άμιλλα, σε συλλογικό πνεύμα μέσα στις καλλιτεχνικές και ατομικές διαφορετικότητές τους.

Στους υπόγειους χώρους του Μεγάρου συντελέστηκε μέσα σε περιορισμένο χρόνο –με την αμεσότητα και την απλότητα που χαρακτηρίζουν κάθε τολμηρή πράξη- ένα διαδραστικό/ατομικό καλλιτεχνικό έργο συλλογικής πνοής από οκτώ νέους δημιουργούς, που επωμίστηκαν θαρραλέα τις ευθύνες των πλαστικών τους επιλογών. 

Η Αλεξάνδρα Νασιούλα, η Μαρήλια Σταγκουράκη, ο Ανδρέας Κασάπης, ο Κώστας Χριστόπουλος, ο Νίκος Αρβανίτης, ο Νίκος Σεπετζόγλου, ο Βαγγέλης Χούρσογλου και ο Δημήτρης Ανδρεάδης, μέσα από τις εκφραστικές χειρονομίες, τους εννοιολογικούς, πολιτικούς στοχασμούς, την φαντασιακή γεωμετρία, τον άναρχο αλλά και δομημένο αυτοσχεδιασμό, τον ποιητικό ανθρωπο-κεντρισμό, τα ιδεολογικά φορτία της γλώσσας και της γραφής, καταθέτουν οκτώ διαφορετικές εκδοχές της ελευθερίας.

Μέσα από τη δημιουργική ανίχνευση νέων καλλιτεχνικών ατομικών ορίων οι νέοι δημιουργοί κερδίζουν ένα μεγάλο στοίχημα. Διεκδικούν με σθένος μια νέα συλλογικότητα  και ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα την παλιά, μακριά ιστορία του διαλόγου της τέχνης με την κοινωνία, την ανάγκη δηλαδή και την απαίτηση της τέχνης να λειτουργεί σαν ένα υποκειμενικό στίγμα και μαζί σαν μια κοινωνική μαρτυρία, σαν ένα προπύργιο προχωρημένης, κριτικής, κοινωνικής συνείδησης. Η νέα τέχνη αγκαλιάζει το Μέγαρο Μουσικής με τους όρους της δικής της βιογραφίας, με το δικό της σύγχρονο, ελεύθερο φρόνημα, με τις δικές της μουσικές εικόνες του κόσμου της και του κόσμου μας. Είναι εικόνες μιας μουσικής ασυμβίβαστης, τρυφερής και αμείλικτης, εύθραυστης και όμως αποφασισμένης στα πιστεύω της, μιας μουσικής που αρνείται να αυτοπεριοριστεί στο ρόλο του ιδιώτη που αναζητά και εκτίνεται στον δημόσιο διάλογο.

Οκτώ εικαστικές παρτιτούρες από νέους δημιουργούς που τέχνη και ζωή είναι για αυτούς μια αδιαίρετη, αδιαπραγμάτευτη ενότητα και οι ίδιοι συν-λειτουργούν σαν ευαίσθητοι καλλιτεχνικοί δέκτες και μαζί σαν δραστήριοι, ενεργοί πολίτες.»