Αυτοί που διαβάζουν μόνο τους κλασικούς είναι σίγουρο ότι θα είναι πάντα πλήρως ενημερωμένοι, έχει αναφέρει κάποτε η Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ (1830-1916, Γερμανίδα συγγραφέας) και ακόμα και αν αυτό δεν αληθεύει σε όλο του το εύρος, το κλασικό παραμένει μια καθοριστική, ζωτική πηγή απόλαυσης και σαγήνης.
Οι κλασικές ιστορίες, και οι μεγάλοι κλασικοί συγγραφείς χαρακτηρίζονται κυρίως από την αντοχή των εννοιών που καταπιάστηκαν στον χρόνο. Ιστορίες που παραμένουν αρυτίδωτες, ζωντανές, ενδιαφέρουσες και τολμηρές γιατί πολύ απλά λειτούργησαν ως προάγγελοι των μεγάλων ζητημάτων ή γιατί η πένα που τις δημιούργησε έχει κάτι αναζωογονητικό και φρέσκο που διαρκώς παρασύρει στη δίνη της αναγνωστικής απόλαυσης.
Αυτό είναι το πνεύμα που πρεσβεύουν τα βιβλία της σειράς Κλασικά που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Εδώ επιλέγουμε 4 τίτλους που διαβάσαμε κι έχουμε αγαπήσει:
[ 1 ]
Οι αχώριστες – Σιμόν ντε Μποβουάρ [ 1 ]
«Κι αν, απόψε, τα μάτια μου είναι δακρυσμένα είναι άραγε γιατί εσείς έχετε πεθάνει ή γιατί εγώ ζω; Θα έπρεπε να σας αφιερώσω τούτη την ιστορία: μα ξέρω ότι δεν είστε πια πουθενά και, ακριβώς, μέσα από ένα λογοτεχνικό τέχνασμα σας μιλώ εδώ. Άλλωστε, αυτή δεν είναι στην πραγματικότητα η δική σας ιστορία, είναι απλώς μια ιστορία εμπνευσμένη από εμάς. Δεν ήσασταν η Αντρέ, δεν είμαι η Σιλβί που μιλά εξ ονόματός μου».
Η Σιλβί και η Αντρέ. Η Σιμόν και Ζαζά. Δύο κορίτσια, δύο γυναίκες, μια κοινή ιστορία, μια συγκινητική, ανθρώπινη αφήγηση της ζωής όπως την έζησε η Σιλβί ή η Σιμόν μέσα από τη δυνατή σχέση φιλίας που αναπτύχθηκε με την Αντρέ ή Ζαζά. Όποιο κι αν είναι το όνομα, η ιστορία παραμένει ίδια, σπαρακτική, ερωτική, αποκαλυπτική μιας ερωτικής ενηλικίωσης, και τολμηρής γύρω από το θέμα του γυναικείου ομοερωτισμού.
Η σχέση της Σιμόν ντε Μποβουάρ με την Ελιζαμπέτ Λακουάν (Ζαζά) θα ξεκινήσει στα εννέα τους χρόνια όταν θα βρεθούν στην ίδια τάξη του καθολικού σχολείου «Αντελίν Ντεζίρ». Στο πρόσωπο της Ζαζά, η Ντε Μποβουάρ θα ανακαλύψει όλα τα στοιχεία που θα ποθήσει να έχει η ίδια αργότερα στη ζωή της: τόλμη, ανεξαρτησία, περιέργεια, δημιουργική ανησυχία. Σύντομα θα γίνουν Αχώριστες. Ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί μια φιλία που, μονομερώς, από την πλευρά της Σιμόν ντε Μποβουάρ θα έχει και τη χροιά της πρώιμης, μη συνειδητοποιημένης, ερωτικής επιθυμίας.
«Λέγαμε κοινοτυπίες όπως οι μεγάλοι – ξάφνου όμως αισθάνθηκα, με κατάπληξη και αγαλλίαση, ότι το κενό της καρδιάς μου, η μελαγχολική γεύση των ημερών μου είχαν μια και μόνη αιτία: την απουσία της Αντρέ. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν», γράφει η Σιμόν ντε Μποβουάρ (δια στόματος Σιλβί).
Η αγωγή και η αυστηρή ανατροφή τους, το καθωσπρέπει περιβάλλον που ζουν και μεγαλώνουν δεν έχει χώρο για οικειότητα και πάθος, δεν επιτρέπει την εξερεύνηση. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ (Σιλβί) ερωτεύεται το μυαλό της Αντρέ (Ζαζά). Ωστόσο, αυτού του είδους ο εγκεφαλικός έρωτας είναι ανατρεπτικός, γιατί για τη γενιά της Ντε Μποβουάρ (γεννήθηκε το 1908) το μυαλό των κοριτσιών και των γυναικών δεν ήταν αυτό που τις έκανε πολύτιμες. Παρά τις ατελείωτες συζητήσεις τους, η μια στην άλλη απευθύνεται στον πληθυντικό. Η Ζαζά πεθαίνει αναπάντεχα. Μια καταστροφή που θα στοιχειώσει διά παντός την Ντε Μποβουάρ και για την οποία θα μιλήσει πολύ αργότερα αποσπασματικά στα βιβλία της. H Ντε Μποβουάρ είναι βέβαιη ότι η Ζαζά δεν πέθανε από ιογενή εγκεφαλίτιδα, όπως το ήθελαν οι γιατροί. Δολοφονήθηκε· ο θάνατός της εξακολουθεί να αποτελεί ένα μυστήριο.
Η νουβέλα Οι αχώριστες δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2020, 66 χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της αν και η σχέση της Σιμόν με τη Ζαζά, διατρέχει ως αφηγηματικός μίτος, τον πρώτο τόμο της αυτοβιογραφίας της Σιμόν ντε Μποβουάρ, όπως διαβάζουμε στην εισαγωγή της έκδοσης από τον Νίκο Μπακουνάκη. Η ενήλικη συγγραφέας Σιμόν μοιάζει να μην κατάφερε ποτέ να αποτυπώσει την εικόνα ή καλύτερα το φάντασμα της Ζάζα εντελώς πειστικά, γι’ αυτό και επέστρεφε συνεχώς για να προσπαθήσει να την επαναφέρει, να την αναστήσει στις σελίδες των βιβλίων.
Η μυθοπλασία κρίθηκε σημαντική από την ίδια τη Σιμόν ντε Μποβουάρ με τα πρόσωπα, τα τοπωνύμια αλλά και τις οικογενειακές σχέσεις, ελαφρώς παραλλαγμένα. Η ελάχιστα συγκαλυμμένη ιστορία της παθιασμένης εφηβικής σχέσης της Ντε Μποβουάρ με την παιδική της φίλη κρίθηκε πολύ προσωπική για να κυκλοφορήσει όσο ζούσε. Πιο σύγχρονο από ποτέ, το κλασικό αυτό μυθιστόρημα έχει μια ιδιαίτερη δύναμη και γοητεία. Το αίνιγμα της γυναικείας φιλίας που είναι τόσο έντονη όσο μια ερωτική σχέση, αλλά δεν εκφράζεται σεξουαλικά είναι πάντα ένα ενδιαφέρον θέμα. Είναι επίσης μια νουβέλα για την πίστη, την υποκρισία και δύο γυναίκες που παλεύουν με τα ερωτήματα της ανθρώπινης και της θείας βούλησης.
Οι μακροσκελείς συζητήσεις των δύο κοριτσιών για την ιδιοκτησία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επανάσταση σε μια εποχή που τα κορίτσια και οι γυναίκες ενθαρρύνονταν να κρατούν τις σκέψεις τους για τον εαυτό τους. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που προσφέρει ένα παράθυρο σε έναν χαμένο κόσμο και μια εξερεύνηση διαχρονικών ερωτημάτων.
Το βιβλίο Οι αχώριστες καθιστά σαφές κάτι που όλοι όσοι έχουν, έστω και λίγο μυηθεί στο έργο και στη ζωή της σίγουρα ήδη ξέρουν: το θάρρος της Σιμόν ντε Μποβουάρ να ζει και να αγαπά σε πλήρη ανεξαρτησία, να μάχεται για την υπεράσπιση της πολιτικής, κοινωνικής και συναισθηματικής ελευθερίας. Και στο σημερινό κόσμο που η γυναίκα βάλλεται σε πολλαπλά πεδία και από πολλές πλευρές, ποιος θα βρεθεί να ζωντανέψει τις δικές τους κρυμμένες προσωπικές ιστορίες;
Οι αχώριστες, Εκδόσεις Ψυχογιός
Μεταφράστρια: Κολαΐτη Ρίτα
Εισαγωγικά κείμενα: Μπακουνάκης Νίκος, Σπυροπούλου Μαριαλένα
[ 2 ]
Το στρίψιμο της βίδας – Χένρι Τζέιμς
Η πρώτη δουλειά μιας πολύ νεαρής γυναίκας, κόρης του εφημέριου της περιοχής. Ανταποκρινόμενη σε μια αγγελία αναλαμβάνει την ανατροφή δύο ορφανών παιδιών. Δύο παράξενα όμορφα, απόμακρα, και σιωπηλά παιδιά, τον δεκάχρονο Μάιλς και την οκτάχρονη Φλώρα, σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήμα…
Η μικρή Φλώρα είναι όμορφη και γλυκιά και τρομερά ευγενική, διόλου τυχαία η παρομοίωσή της με τα «ιερά βρέφη του Ραφαήλ». Όλα, όπως φαίνεται, ίσως πάνε καλά – μέχρι που ο μεγαλύτερος αδελφός της Φλώρα, ο Μάιλς, φτάνει στο σπίτι αποβλημένος από το σχολείο, φέρνοντας μια ασαφή αναφορά που τον χαρακτηρίζει «βλαβερό για τους άλλους». Τότε είναι που εμφανίζονται τα φαντάσματα, ένα ζευγάρι εραστών – ένας υπηρέτης του σπιτιού, ο Κουίντ, που είχε άσχημο τέλος και η πρώην νταντά των παιδιών, ο θάνατος της οποίας παραμένει μυστήριο.
Η ειδυλλιακή εξοχική έπαυλη, όπου ζουν η Φλώρα και ο Μάιλς μαζί με την οικονόμο του σπιτιού, την κυρία Γκρόουζ, στοιχειώνεται από δυο απόκοσμες σατανικές παρουσίες που η νεαρή γκουβερνάντα δεν αργεί να αντιληφθεί. Μισόρατες φιγούρες που αχνοφαίνονται από σκοτεινούς πύργους και σκονισμένα παράθυρα – σιωπηλά, φαντάσματα που, μέρα με τη μέρα, έρχονται όλο και πιο κοντά. Με αυξανόμενο τρόμο, η αβοήθητη γκουβερνάντα συνειδητοποιεί ότι τα διαβολικά πλάσματα θέλουν τα παιδιά, επιδιώκοντας να διαφθείρουν τα σώματά τους, να καταλάβουν το μυαλό τους, να κάνουν κτήμα τους τις ψυχές τους…
Ποιο σκοτεινό μυστικό του παρελθόντος βαραίνει άραγε το Μπλάι; Τι συνέβη στην προκάτοχό της και τι μπορεί να κρύβουν τα αγγελικά πρόσωπα των δυο αξιολάτρευτων μικρών της μαθητών;
Το βιβλίο Το στρίψιμο της βίδας είναι μια υπέροχη γοτθική ιστορία που εξερευνά το ψυχολογικό και το παραφυσικό μέσα από το μυαλό μιας γυναίκας που προσπαθεί απεγνωσμένα να προστατεύσει τα παιδιά που έχει υπό την ευθύνη της. Ο συγγραφέας της, Henry James, με συγγραφική μαεστρία δεν κάνει ξεκάθαρη διάκριση ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο τρελό και στο λογικό. Υπάρχουν κακόβουλα πνεύματα που στοιχειώνουν αυτό το εξοχικό σπίτι ή υπάρχει απλώς μια απομονωμένη και νευρική νεαρή γυναίκα της οποίας η λογική σιγά σιγά μοιάζει να διαβρώνεται;
Αρχικά η γκουβερνάντα μοιάζει εντυπωσιασμένη από το μικρό κορίτσι αλλά και από την ίδια την έπαυλη. Ωστόσο σύντομα ανακαλύπτουμε τη διαρκή της αναστάτωση, ένα ρόλερ κόστερ ιδεών και σκέψεων για όσα γύρω της συμβαίνουν. Πρόκειται άραγε για μια τρομακτική ιστορία φαντασμάτων ή το αφήγημα μιας διαταραγμένης ψυχοσύνθεσης;
Και από αυτό ακριβώς το ερώτημα ξεκινούν και οι δύο βασικές, αντικρουόμενες ερμηνείες για την ιστορία που δημιούργησε ο Τζέιμς. Μια ερμηνεία είναι πως πρόκειται για μια θρησκευτική αλληγορία, με το θεϊκό να αντιμάχεται το δαιμονικό για τη σωτηρία της ψυχής του Ανθρώπου ή πρόκειται για κάτι πιο αυτοβιογραφικό και προσωπικό: «Ουσιαστικά ο Τζέιμς γνώριζε όλα όσα γνώριζε ο Φρόυντ, προτού καν εμφανιστεί ο Φρόυντ» θα υποστηρίξει ο Άλεν Τιτ, Αμερικανός ποιητής και κριτικός, σε μια σύγχρονη προσπάθεια ερμηνείας του βιβλίου.
Ο Τζέιμς άφησε την ιστορία να ζυμωθεί στο μυαλό του για περισσότερα από δυόμισι χρόνια προτού αρχίσει να δουλεύει πάνω σ’ αυτήν. Μια ιστορία που βασίζεται σε μια ημιτελή αφήγηση του Αρχιεπισκόπου του Κάρντμπερι, σύμφωνα με πληροφορίες που παρουσιάζονται στο εισαγωγικό σημείωμα της μεταφράστριας Τόνιας Κοβαλένκο κι ένα δοκίμιο του σημαντικού σύγχρονου Ιρλανδού συγγραφέα και μελετητή του Τζέιμς, Κολμ Τομπίν της παρούσας έκδοσης.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που χτίζεται αργά, με ρυθμό που ταιριάζει στο είδος και στην εποχή στην οποία γράφτηκε. Μια ιστορία που διαπνέεται από ψυχολογικό παραδοξότητα, είναι ελκυστική, σαγηνευτική. Όχι τυχαία, μεταφέρθηκε πολλές φορές στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και έγινε όπερα, επηρέασε τον Τζόζεφ Κόνραντ, όταν έγραφε την Καρδιά του σκότους, αλλά και τον Χιλιανό σκηνοθέτη Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, όταν το 2001 γύριζε την εκπληκτική ταινία Οι άλλοι με πρωταγωνίστρια τη Νικόλ Κίντμαν. Η αλήθεια είναι ότι φτάνοντας στο τέλος της εμβληματικής νουβέλας μυστηρίου του Χένρι Τζέιμς, κάθε αναγνώστης δίνει τη δική του απάντηση, αλλά η διαδρομή ως εκεί είναι ανατριχιαστικά απολαυστική.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζέιμς με αυτό το βιβλίο άνοιξε τον δρόμο για τις σύγχρονες ιστορίες στοιχειωμένων σπιτιών αλλά και της ψυχολογικής παθογένειας.
Το στρίψιμο της βίδας, Εκδόσεις Ψυχογιός
Μεταφράστρια: Κοβαλένκο Θεώνη (Τόνια)
Επίμετρο: Κολμ Τομπίν
[ 3 ]
Φράνκενσταϊν – Μέρι Σέλεϊ
Το «αποκρουστικό τέρας» της Μέρι Σέλεϊ εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1818 σε μόλις 500 αντίτυπα. Θα επανέλθει ωστόσο το 1831 δυναμικά, αφού πρώτα ταξιδέψει σε μεγάλες θεατρικές σκηνές από το Παρίσι, στο Βερολίνο και στη Νέα Υόρκη. Η θεατρική μεταφορά του και αργότερα η κινηματογραφική του, αναμφίβολα θα το διαδώσουν, θα το «βγάλουν στο φως και θα το τοποθετήσουν ανάμεσα στα κορυφαία βιβλία της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας.
Σε μια σειρά επιστολών, ο Ρόμπερτ Γουόλτον, καπετάνιος ενός πλοίου με προορισμό τον Βόρειο Πόλο, ένας άνθρωπος διψασμένος για γνώση, αφηγείται στην αδελφή του στην Αγγλία την εξέλιξη της επικίνδυνης αποστολής του. Αν και επιτυχημένη στην αρχή, η αποστολή σύντομα θα διακοπεί από τις τεράστιες μάζες πάγου που πλέουν γύρω τους. Παγιδευμένος, ο Γουόλτον συναντά τον Βικτόρ Φράνκενσταϊν, ο οποίος ταξιδεύει με έλκηθρο που έλκει σκύλος μέσα στον πάγο και είναι εξασθενημένος από το κρύο. Ο Γουόλτον τον παίρνει στο πλοίο, τον βοηθάει να τον περιθάλψει και να επανέλθει στην υγεία του.
Ο Βικτόρ Φράνκενσταϊν θα του αφηγηθεί τη δική του τρομακτική ιστορία. Η τραγική ιστορία τού πώς δημιούργησε ζωή από το μηδέν, ανοίγοντας έτσι το κουτί της Πανδώρας. Ο δημιουργός μισεί το δημιούργημά του και το απελπισμένο δημιούργημα σπεύδει να εκδικηθεί τον δημιουργό του μέσα από μια εναλλαγή περιπετειών, φόνων και εναγώνιων περιπλανήσεων.
Το βιβλίο Φράνκενσταϊν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα πείραμα -ή σχεδόν ένα εργαστήριο- που φέρνει κοντά την επιστήμη και τη λογοτεχνία. Μας κάνει να σκεφτούμε σοβαρά για την επιστήμη, αλλά μέσα από το μέσο της λογοτεχνίας.
H Σέλεϊ θα επινοήσει το φάντασμά της το καλοκαίρι του 1816, όταν ανάμεσα σε μια παρέα, συντροφιά με τον Λόρδο Βύρωνα, περιορισμένοι λόγω μιας σφοδρής καταιγίδας, αποφασίζουν να γράψει ο καθένας τους μια ιστορία με φαντάσματα. Και αυτή είναι μια σημαντική ιστορική πληροφορία που μας δίνει η ίδια η Σέλεϊ στο εισαγωγικό κείμενό της που βρίσκουμε στη συγκεκριμένη έκδοση. Ξεκίνησε δηλαδή σαν μια διασκεδαστική απασχόληση μιας συντροφιάς ανθρώπων, μια ανάλαφρη πνευματική άσκηση, μα τελικά διείσδυσε σε νέα πνευματικά και επιστημονικά πεδία, θέτοντας τελικά μεγάλα ερωτήματα παραμένουν εξίσου σημαντικά για εμάς σήμερα.
Το Φράνκενσταϊν προανήγγειλε εμμέσως την επιστημονική πρόοδο, κυρίως όμως μίλησε για το μυστήριο και το θαύμα της ζωής αλλά και για τη μοναξιά της, καθώς και για το ζήτημα των ορίων στην αναζήτηση της γνώσης. Εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με παρόμοια ερωτήματα σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, τις μεταμοσχεύσεις, τη ζωοτομία, την ιατρική ηθική και τη γενετική μηχανική. Αυτός είναι εν μέρει ο λόγος για τον οποίο ο Φράνκενσταϊν είναι σε μεγάλο βαθμό ένα μυθιστόρημα για τον εικοστό πρώτο αιώνα.
Πρόκειται για ένα εξαίρετο μυθιστόρημα ιδεών, ένα ηχηρό σχόλιο πάνω στη δυνατότητα να υπάρξει μια «αντικειμενική» ανεξάρτητη αλήθεια για τα ανθρώπινα πάθη, για τις καταστάσεις που υπάρχουν γύρω μας είτε τις δημιουργούμε είτε τις βιώνουμε.
Συναρπαστικό ανάγνωσμα, προσφέρεται εδώ σε νέα μετάφραση από την Κατερίνα Σχινά, που υπογράφει και το εισαγωγικό σημείωμα, και συνοδεύεται από ένα δοκίμιο της μεγάλης σύγχρονης Αμερικανίδας Τζόις Κάρολ Όουτς με θέμα αυτό το έργο της πρωτοπόρου Μέρι Σέλεϊ που έγινε κλασικό.
Φράνκενσταϊν – Εκδόσεις Ψυχογιός
Μετάφραση: Σχινά Κατερίνα
Επίμετρο: Τζόις Κάρολ Όουτς
[ 4 ]
Ιστορία δύο πόλεων – Tσαρλς Ντίκενς
Ο Τσαρλς Ντίκενς, ίσως ο πιο παραγωγικός συγγραφέας της Βικτωριανής εποχής, ο συγγραφέας των φτωχών, των ανήμπορων και των αδικημένων πεθαίνει στις 9 Ιουνίου του 1870 βρίσκοντας μια θέση ανάμεσα στη Γωνιά των Ποιητών στο Αββαείο του Γουεστμίνστερ.
Το βιβλίο του Ιστορία δύο πόλεων γράφτηκε πριν από το βιβλίο Μεγάλες προσδοκίες, θεωρείται ένα από τα κορυφαία πολιτικά μυθιστορήματα και είναι αναμφίβολα το πιο θυμωμένο βιβλίο του Ντίκενς. Είναι το μόνο βιβλίο του Ντίκενς που διαδραματίζεται σε άλλη πόλη εκτός του Λονδίνου καθώς περιγράφει ένα φλεγόμενο κόσμο χωρισμένο στα δύο – το Παρίσι και το Λονδίνο κατά τη διάρκεια της αιματηρής και γεμάτης θηριωδίες Γαλλικής Επανάστασης. Η σήψη, και ο θάνατος κυρίαρχοι άρχοντες στους δρόμους των δύο πόλεων.
Πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι το πλήθος, η επαναστατημένη μάζα των φτωχών του Παρισιού, που ξεσπάει, μάχεται και σπέρνει τον τρόμο. Κεντρικός ήρωας τους βιβλίου, ο δόκτωρ Μανέτ κρατούμενος στις φυλακές της Βαστίλης καταφέρνει να δει την κόρη του Λούσι μετά από 18 χρόνια άδικης φυλάκισής του. Όσο αυτό συμβαίνει στο Λονδίνο, το Παρίσι φλέγεται στους φρικιαστικούς ρυθμούς του πολέμου. Η κόρη του δόκτορα με τη βοήθεια του Τσαρλς Ντάρνεϊ, Γάλλου αριστοκράτη που σύντομα θα βρεθεί κι αυτός με τη σειρά του φυλακισμένος, άδικα κατηγορούμενος για προδοσία κατά του βρετανικού στέμματος, θα καταφέρει να τον σώσει και οι πρωταγωνιστές θα ταξιδέψουν στο Παρίσι και θα γνωρίσουν από κοντά το μένος του πολέμου. Η θυσία ενός άλλου πρωταγωνιστή της ιστορίας, του Σίντνεϊ Κάρτον, που τον περιμένει ένα τραγικό τέλος θα είναι τελικά καθοριστική για την ιστορία. Μια πράξη ηρωισμού, και αυτοθυσίας που παραμένει μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Η ιστορία αυτή ξεδιπλώνεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα αριστοτεχνικά πλασμένη, από την πένα του ιδιοφυούς Ντίκενς. Οι περιγραφές του όχλου στους δρόμους του Παρισιού, «τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, καλεσμένοι σε εξέγερση ενάντια στους τυράννους της γης, υψώθηκαν απ’ τα χώματα όλης της Γαλλίας, σαν απ’ τα σπαρμένα δόντια του δράκου, κι έδωσαν καρπούς εξίσου στον λόφο και τον κάμπο, στην πέτρα και στο χαλίκι, και στην αλουβιακή λάσπη, κάτω απ’ τον φωτεινό ουρανό του νότου, και κάτω απ’ τα σύννεφα του βορρά, στη γυμνή γη και στο δάσος, στους αμπελώνες και στους ελαιώνες» ή οι περιγραφές των καταστροφών:
«Λιωμένο μολύβι και σίδερο έβρασαν στη μαρμάρινη γούρνα του σιντριβανιού. Το νερό στέρεψε. Οι όμοιες με κηροσβέστη κορυφές των πύργων εξαφανίστηκαν σαν πάγος στη ζέστη και κύλησαν κάτω σε τέσσερα τραχιά πηγάδια φωτιάς» διαπνέονται από δύναμη και μοναδικό λυρισμό.
Ο Ντίκενς δεν υπήρξε ποτέ στη ζωή του επαναστάτης. Για εκείνον η επανάσταση είναι ένα τέρας, ένας εφιάλτης, μια φρίκη δίχως κανένα απολύτως νόημα. Η αμφιβολία, η ανησυχία του για παρόμοιες εμπόλεμες καταστάσεις, για την ανθρώπινη βία μοιάζουν σχεδόν προφητικές. Για αυτό άλλωστε και το βιβλίο του Ιστορία δύο πόλεων, είναι μια κλασική πλέον ιστορία, που άντεξε την κρίση του χρόνου βασισμένη σε πανανθρώπινες αξίες, όπως η αγάπη, η αυτοθυσία, ο έρωτας, η πίστη στην οικογένεια και στον άνθρωπο.
Ιστορία των δύο πόλεων – Εκδόσεις Ψυχογιός
Μετάφραση: Μακρόπουλος Μιχάλης
Επίμετρο: Γκ. Κ. Τσέστερτον
