Το 2016 αναδείχθηκε νικήτρια σε έναν από τους σημαντικότερους διαγωνισμούς ζωγραφικής, το BP Portrait Award, που διοργανώνεται κάθε χρόνο από την Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων (NPG) στο Λονδίνο, στην κατηγορία Travel Award για τον πίνακα – πορτρέτο Petras ενώ το 2019 ήταν μία από τους έξι καλλιτέχνες πορτρέτου και νικήτρια του BP Portrait Award από όλο τον κόσμο που παρουσιάστηκαν στο ντοκιμαντέρ του BBC World News, GMT Portrait of the Artist, αφιερωμένο στην 30ή επέτειο του διαγωνισμού BP Portrait Award.
Η Λάουρα Γκουόκε (Laura Guoke) με τη βαθιά ανθρώπινη ματιά της, τη συνεχή αναζήτηση του ανθρώπου στο έργο της αλλά και την ενεργή στάση της ως πολίτης αυτού του κόσμου, αποτυπώνει τη σημερινή εποχή με ζωντάνια, παραστατικότητα και συχνά προφητικό βλέμμα.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάουνας της Λιθουανίας, την 4η μεγαλύτερη πόλη των κρατών της Βαλτικής:
«Το Κάουνας έχει πλούσια ιστορία και μια όμορφη παλιά πόλη. Η σύγχρονη αρχιτεκτονική του Κάουνας έχει εγγραφεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Είναι η ιστορική πρωτεύουσα της Λιθουανίας. Μια πράσινη πόλη με ζωντανή πολιτιστική σκηνή. Στην παιδική μου ηλικία ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης και τα σαββατοκύριακα, τις διακοπές και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πηγαίναμε να επισκεφτούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες στην αγροτική Λιθουανία», αναφέρει στη συζήτησή μας με αφορμή την έκθεση που ετοιμάζει να παρουσιάσει στο πλαίσιο της 7ης Διεθνούς Έκθεσης Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη.
Από μικρή θυμάται τον εαυτό της να ζωγραφίζει: «Θυμάμαι διαρκώς τη μητέρα μου να λέει ότι “από τότε που η Λάουρα έμαθε να κρατάει κουτάλι άρχισε να κρατάει μολύβι και να ζωγραφίζει”. Και η πιο μακρινή μου προσωπική ανάμνηση είναι από όταν ήμουν τριών ετών. Τότε ήμουν αφηρημένη ζωγράφος, σχεδιάζοντας ζωηρές κηλίδες χρώματος».
Η επιμονή της μητέρας της θα την οδηγήσει σε σχολές τέχνης και μουσικής από πολύ μικρή ηλικία. Εκτός από τα καλλιτεχνικά μαθήματα θα ολοκληρώσει το μουσικό σχολείο και μαθήματα βιολιού. Από την εφηβεία της κιόλας θα επικεντρωθεί στις σπουδές εικαστικών τεχνών στην Ακαδημία Τέχνης του Βίλνιους ολοκληρώνοντας το πρώτο της πτυχίο και στη συνέχεια στη Σχολή Τέχνης του Πανεπιστημίου Siauliai το μεταπτυχιακό της. Η πρώτη ατομική έκθεση θα γίνει κατά τη διάρκεια των σπουδών της.
Πότε συνειδητοποίησες για πρώτη φορά ότι μπορείς να αφηγηθείς ιστορίες μέσω της τέχνης;
Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές μου άρχισα να εργάζομαι σε θεματικά έργα. Προετοιμάστηκα για την ατομική έκθεση Destructed Universe στο Μουσείο Antanas Moncys (Λιθουανία) και την έκθεση Nord Art (Γερμανία). Ήθελα να μοιραστώ την ιστορία του Άρμαντ Σούλντες, ο οποίος διαχώρισε τον εαυτό του από τον πολιτισμό και δημιούργησε ένα από τα πιο εκπληκτικά ψυχοτόπια του 20ου αιώνα, στο δάσος όχι μακριά από τον οικισμό Αουρέσι στην Ελβετία. Σε μια έκταση 18.000 τετραγωνικών μέτρων φύτεψε έναν κοσμογονικό κήπο. Σε κάθε δέντρο, θάμνο και πέτρα ήταν στερεωμένη μια μικρή μεταλλική πλάκα με επιστημονικές ιδέες γραμμένες σε πέντε γλώσσες, οι οποίες συνδέονταν μεταξύ τους με ένα περίπλοκο πλέγμα από κλωστές κι εμμονικές ενδείξεις σε σχήμα σταυρού.
Ο Σούλντες συνδύαζε μαζί όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης και των επιστημονικών κλάδων. Ξεκινώντας από την τέχνη, τη μουσική, την ποίηση και καταλήγοντας στην ψυχανάλυση και την παραψυχολογία, την κοσμοβιολογία και την κυβερνητική. Τον Σεπτέμβριο του 1972, μετά από μια ατυχή πτώση ο Σούλτνες θα βρεθεί νεκρός. Όλη η γνώση που είχε συσσωρεύσει καταστρέφεται, αποσυναρμολογείται και καταστρέφεται από τους συγγενείς του (τα πάντα κάηκαν).
Αμέσως μετά, ακολούθησε ένα άλλο έργο προσωπογραφίας, το οποίο δημιούργησα, αφού έλαβα κρατική υποτροφία. Με αυτό, επικαιροποίησα ένα από τα πιο πιεστικά προβλήματα της χώρας – τις αλλαγές που βιώνει η σημερινή επαρχία – τη μετανάστευση των κατοίκων, η οποία οδηγεί στην απώλεια της ταυτότητας, στη φτώχεια.
Τους καλοκαιρινούς μήνες, ταξιδεύοντας σε διάφορα χωριά, γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, άκουσα πολλές ιδιαίτερες και θλιβερές ιστορίες ζωής. Αυτό το καλλιτεχνικό έργο αναγνωρίστηκε όχι μόνο στο μέρος της καταγωγής μου,όπου βρίσκω τη σιωπή και μπορώ να αποκοπώ από τον ανούσιο θόρυβο του σύγχρονου κόσμου μας αλλά και διεθνώς. Εκτέθηκαν σε διάφορες χώρες (Γερμανία, Λετονία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία).
Ανάμεσα σε αυτά, αποκάλυψα και το πορτραίτο ενός συγκεκριμένου προσώπου, του “Petras” το 2016, για το οποίο και βραβεύτηκα στον πιο διάσημο διαγωνισμό πορτρέτου στον κόσμο το BP Portrait Award (αντικαθίσταται από το Herbert Smith Freehills Portrait Award από το 2024). Περισσότεροι από 2.500 καλλιτέχνες από 80 χώρες του κόσμου συμμετείχαν στον διαγωνισμό, και δεδομένου ότι όλες τις εκθέσεις του BP Portrait Award στην Αγγλία επισκέφθηκαν πάνω από 500 χιλιάδες άνθρωποι, έλαβα πολλές επιστολές με σχόλια ανθρώπων που ήθελαν να μάθουν πληροφορίες για τον ήρωα του πορτρέτου μου.
Αργότερα το πορτρέτο ενός εφήβου “Lukas” από την ίδια σειρά προκρίθηκε για άλλα βραβεία. Αυτό επιβεβαίωσε περαιτέρω την κατεύθυνση που επέλεξα και οδήγησε στην ανάδυση άλλων καλλιτεχνικών έργων μου.
Νιώθεις να έχει αλλάξει το σημείο έμφασης της οπτικής σου τα τελευταία χρόνια;
Μετά τις μεταπτυχιακές μου σπουδές (και κατά τη διάρκειά τους) άρχισα να συμμετέχω ενεργά σε καλλιτεχνικά έργα και εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Στην αρχή η δουλειά μου ήταν πιο πειραματική. Δημιούργησα καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις, οι οποίες συνδύαζαν σε μεγάλη κλίμακα πίνακες, φωτεινά αντικείμενα, βίντεο. Τότε δοκίμαζα πολλές τεχνικές, ενσωματώνοντας στη δουλειά μου διαφορετικές τεχνολογίες, αναζητώντας τον καλύτερο τρόπο να εκφράσω τις ιδέες μου.
Όταν ολοκληρώνεις τις σπουδές σου, χρειάζεσαι ακόμα χρόνο και καλλιτεχνικές περιπλανήσεις μέχρι να βρεις τη δική σου φωνή σου και να αρχίσεις να παλεύεις γι’ αυτήν. Ναι, το να αγωνίζεσαι για την καλλιτεχνική σου φωνή είναι σημαντικό για έναν νέο εικαστικό. Νιώθω ότι δεν θα είχα πραγματικά κερδίσει κανένα σημαντικό βραβείο στην καριέρα μου, αν δεν είχα αποδείξει πρωτίστως στον εαυτό μου ότι βρίσκομαι στον σωστό δρόμο.
Ποια είναι η κύρια πηγή έμπνευσης στο έργο σου;
Κάποτε ένας διάσημος φιλόσοφος είπε ότι «σκοπός του καλλιτέχνη είναι να μειώσει τη σύγχυση των ανθρώπινων ψυχών». Πρέπει να προσθέσω ότι πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο καλλιτέχνης πρέπει να μειώσει τη σύγχυση του δικού του μυαλού. Στο καλλιτεχνικό μου έργο δύο επίπεδα/μονοπάτια διαπλέκονται μεταξύ τους: από τη μία πλευρά, το αίνιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης, το οποίο εξερευνώ εμβαθύνοντας στις υποσυνείδητες διεργασίες μέσω φιλοσοφικών προβληματισμών, αυτοσυγκέντρωσης και εσωτερικών διαισθήσεων- και από την άλλη, κοινωνικά συναφή θέματα (μετανάστευση, πόλεμος, θέση της γυναίκας στην κοινωνία κ.λπ.)
Εξερευνώντας κοινά ανθρώπινα θέματα: ζωή και θάνατος, το αντίθετο του καλού και του κακού, συνειδητή και ασυνείδητη ανθρώπινη πνευματική κατάσταση (σειρά “Easy Choice”), αποφεύγω σκόπιμα να απεικονίσω άμεσα τον πόνο. Βασίζομαι στη δυαδική δομή της συμβολικής εικόνας, όπως την περιέγραψε ο Πλάτωνας.
Όταν εργάζομαι πάνω στα κοινωνικά καλλιτεχνικά μου έργα, είμαι όλο και περισσότερο πεπεισμένη ότι τα θέματα που αναλύουν οι καλλιτέχνες οφείλουν να ενθαρρύνουν τόσο τον ίδιο όσο και τον θεατή να γνωρίσει, να κατανοήσει, να συμπάσχει, να θαυμάσει και να αναρωτηθεί τι θα μπορούσε ο καθένας προσωπικά να κάνει, γνωρίζοντας πάντα ότι η ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο είναι μάλλον εύθραυστη.
Οι πραγματικοί άνθρωποι δίνουν στο δημιουργικό μου έργο θεμελιώδη βεβαιότητα. Με τις προσωπογραφίες μπορώ να μοιραστώ ιστορίες ανθρώπων που διαφορετικά μπορεί να μην ακουστούν, ανθρώπων που δεν έχουν φωνή. Από τους πρόσφυγες μέχρι τα θύματα, τα θέματά μου είναι ένα είδος «απόκληρων» για έναν σύγχρονο άνθρωπο που επικεντρώνεται κυρίως στην εξωτερική του εικόνα και το εγώ του.
Ταυτόχρονα έχω επίγνωση του περιορισμού της δυνατότητας να συζητήσω με τα έργα μου και έστω εν μέρει να υπενθυμίσω την απάνθρωπη έκταση του ψεύδους και των ανατριχιαστικών εμπειριών που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν σήμερα πολλοί άνθρωποι και πολλά έθνη. Νομίζω ότι η κατάσταση των προσφύγων πρέπει να απασχολήσει τον καθένα μας. Δεν ξέρουμε πώς οι συνθήκες μπορεί να αλλάξουν μια μέρα και ο καθένας από εμάς να αναγκαστεί να ζήσει μέσα σε ένα αντίσκηνο για λίγους ή αρκετούς μήνες, όπου δεν υπάρχει νερό και καμία πιθανότητα διαφυγής.
Τι σε ώθησε να επισκεφθείς έναν καταυλισμό προσφύγων; Μπορείς να μοιραστείς την εμπειρία σου;
Όλοι οι επιτυχόντες που επιλέγονται για την έκθεση BP Portrait Award στη London Portrait Gallery έχουν δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση για το Travel Award. Μαζί με τους υπόλοιπους υποψηφίους, κλήθηκα σε προσωπική συνέντευξη με την επιτροπή- τον διευθυντή του NPG Nicholas Cullinan, τον ανώτερο επιμελητή του NPG Paul Moorhouse, τον Des Violaris, διευθυντή του UK Arts and Culture, την επιμελήτρια Sarah Howgate, την καλλιτέχνιδα Jenny Saville, τον νικητή του δεύτερου βραβείου BP Portrait Award Richard Twose.
Τότε, πρότεινα να ταξιδέψω σε έναν από τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ελλάδα. Το σχέδιό μου ήταν να χρησιμοποιήσω σκίτσα, φωτογραφίες και μαγνητοσκοπημένο υλικό για να δημιουργήσω πίνακες πορτρέτων μεγάλου μεγέθους των πιο ευάλωτων προσφύγων από τη Συρία και των εθελοντών που τους βοηθούν.
Στον προσφυγικό καταυλισμό της Ριτσώνας εργάστηκα ως εθελόντρια στο κέντρο διανομής τροφίμων. Πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται εκεί, ιδίως γυναίκες, βιώνουν την ταπείνωση της προσφυγιάς. Τα μεγαλύτερα θύματα όλων των πολέμων (στη Συρία, την Παλαιστίνη, την Ουκρανία και αλλού) είναι οι γυναίκες και τα παιδιά. Προς έκπληξή μου, πολλοί κάτοικοι του καταυλισμού θέλησαν να γίνουν οι ήρωες των πορτρέτων μου.
Έτσι εμφανίστηκαν τα πορτρέτα δύο νεαρών γυναικών της ίδιας ηλικίας, αλλά με διαφορετική μοίρα – της Ρίμα από το κατεστραμμένο από τον πόλεμο Χαλέπι και της Μόνικα από τη Ζυρίχη, εθελόντριας του καταυλισμού της Ριτσώνας. Ανάμεσά τους – μόνο μια εύθραυστη γραμμή χώριζε το σκοτάδι από το φως, και στην πραγματικότητα υπήρχε ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις δύο ζωές.
Είναι σύμπτωση ότι ήμασταν και οι τρεις στην ίδια ηλικία όταν συναντηθήκαμε στο στρατόπεδο. Τα πορτρέτα που εκτέθηκαν σε διάφορες εκθέσεις και το ντοκιμαντέρ του BBC Protrait of an artist, καταγράφει την τύχη της Rima (η Rima και η οικογένειά της εγκαταστάθηκαν τελικά στην Ιρλανδία) και αποκάλυψε ότι ένα έργο τέχνης μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από αισθητική. Διαθέτει ισχυρή κοινωνική επίδραση αλλά και διορατικότητα για το μέλλον.
Στην Ευρώπη συχνά ξεχνάμε ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Παρόμοια έργα τέχνης δίνουν στους ανθρώπους την ελπίδα και την πεποίθηση ότι έχουν σημασία, ότι οι ιστορίες τους δεν έχουν ξεχαστεί. Κατά τη διάρκεια εκθέσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, πολλοί άνθρωποι είδαν αυτά τα πορτρέτα και πολλοί ήταν εκείνοι που ενδιαφέρθηκαν ειλικρινά να βοηθήσουν εθελοντικά αυτούς που φεύγουν από τον πόλεμο. Στο στρατόπεδο όλα είναι αληθινά, δεν υπάρχουν προσωπεία στους ανθρώπους – η ζωή εκεί είναι ακριβώς αυτό που είναι. Είναι πολύ λυπηρό για μένα τώρα να βλέπω πώς οι πρόσφυγες είναι διαιρεμένοι στην Ευρώπη, κάποιοι γίνονται δεκτοί, ενώ άλλοι όχι.
Θα ήθελες να μοιραστείς τη δημιουργική διαδικασία της δουλειάς σου;
Στα καλλιτεχνικά μου έργα χρησιμοποιώ όχι μόνο τη ζωγραφική πλαστικότητα, αλλά και μια ποικιλία άλλων μέσων στο έργο μου: σχέδιο και ζωγραφική, γλυπτική μορφή και βίντεο, εγκατάσταση και τεχνολογίες μηχανικής ως ισότιμα συστατικά μιας ιδέας, μιας διαδικασίας και μιας οπτικής έκφρασης.
Είμαι γνώστρια του ακαδημαϊκού σχεδίου και των τεχνικών της κλασικής ζωγραφικής, αλλά χρησιμοποιώ και την ψηφιακή φωτογραφία ως πηγαίο υλικό. Ωστόσο, η βάση των έργων μου δεν είναι ένα μεγεθυμένο αντίγραφο μιας φωτογραφικής εικόνας, αλλά ένα πρωτότυπο σχέδιο, το οποίο κατά τη διαδικασία της δημιουργίας μετατρέπεται σε μια αποχρωματισμένη πασπαρτού ζωγραφική. Επομένως, σε αντίθεση με την ταμπέλα του φωτορεαλισμού, του υπερρεαλισμού ή του υπερρεαλισμού που συχνά μου “κολλάνε”, δεν μιμούμαι τη φωτογραφική εικόνα αλλά δημιουργώ μια νέα πραγματικότητα, η οποία αντανακλά το δικό μου εσωτερικό συναίσθημα.
Αν δημιουργώ πορτρέτα, τότε ταξιδεύω στους ήρωες των πορτρέτων μου, τους γνωρίζω καλύτερα, συλλέγω σκίτσα, κινηματογραφώ υλικό για τα πορτρέτα. Όταν έχω το τελικό σκίτσο, αρχίζω να δουλεύω στον καμβά. Επειδή η τεχνική της ζωγραφικής μου είναι πολύ λεπτομερής και οι καμβάδες είναι συνήθως μεγάλης κλίμακας, μου παίρνει πολύ χρόνο για να δημιουργήσω έναν πίνακα. Μερικές φορές είναι 3 μήνες, μερικές φορές 6 ή και περισσότερο, ανάλογα με το μέγεθος και το πόσο λεπτομερής είναι η εικόνα.
Κατά τη διάρκεια των εκθέσεων ή των εκπαιδευτικών εκδηλώσεων, όταν είναι δυνατόν, δείχνω επίσης ταινίες μικρού μήκους που τεκμηριώνουν τον τρόπο με τον οποίο ζωγραφίστηκαν τα πορτρέτα, επειδή πολλοί άνθρωποι συγχέουν τα ακριβώς ζωγραφισμένα πορτρέτα με τη φωτογραφία.
Ποιοι καλλιτέχνες είχαν μεγάλη επιρροή στη δουλειά σου;
Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης όλων των εποχών είναι ο Μπιλ Βαϊόλα και η σύζυγός του Κίρα Πέροφ. Με γοητεύουν τα συναισθηματικά φορτισμένα έργα του, σε συγκλονίζουν μέσα από τα θέματα που διερευνούν θεμελιώδεις ανθρώπινες εμπειρίες. Ένας δεξιοτέχνης στο να αποδίδει οπτική μορφή σε καθολικά θέματα της ζωής, της αγάπης, του θανάτου και της πνευματικότητας. Κάθε καρέ από τις βιντεοεγκαταστάσεις του παραπέμπει στα αριστουργήματα της τέχνης του παρελθόντος.
Από τους Λιθουανούς ζωγράφους πρέπει να αναφέρω τη Marija Terese Rozanskaite. Τα περισσότερα από τα έργα της μπορούν να διαβαστούν ως μια προσπάθεια να αποκαλύψει το «κρυμμένο» εσωτερικό του σώματος και της κοινωνίας. Δημιούργησε μεγάλο αριθμό σημαντικών έργων για τη μνήμη του πατέρα της, της οικογένειάς της και άλλων ανθρώπων που υπέφεραν από τη γενοκτονία. Αυτά τα θέματα έχουν αποκαλυφθεί με τέχνη στους μνημειακούς πίνακές της.
Πριν από μερικά χρόνια, όταν επισκέφθηκα το MOMUS στη Θεσσαλονίκη, έμεινα έκπληκτη από ένα έργο τέχνης που δώρισε στη συλλογή ο Αλέξανδρος Ιόλας, το έργο Παλινδρομία Ι του Νίκου Ζουμπούλη και της Τίτσας Γραικού. Τα προηγούμενα έργα μου από τη σειρά Presentiment 2011 θυμίζουν πολύ αυτό το έργο τέχνης. Η ζωή κάνει κύκλους και οι δικές μας λεγόμενες μοναδικές ιδέες δεν είναι καθόλου μοναδικές είναι μέρος της παγκόσμιας συνείδησης. Ωστόσο, ένας από τους μεγαλύτερους εμπνευστές είναι η ίδια η ζωή. Και οι άνθρωποι τους οποίους έχω την ευκαιρία να μνημονεύσω στα έργα/κομμάτια τέχνης μου.
Τι σημαίνει η τέχνη για σένα;
Η τέχνη είναι η ζωή μου, μέσα στην οποία πρέπει, κάθε δευτερόλεπτο να κάνω επιλογές. Η δουλειά μου είναι μια προσευχή, μια πολύμηνη προσευχή για ειρήνη και για την αλλαγή του ανθρώπινου μυαλού/συνείδησης.
Για μένα η τέχνη είναι ένας τρόπος να γνωρίσω τον κόσμο, τον εαυτό μου και να διατηρήσω την ισορροπία μου. Τα έργα μου δεν μπορούν να δημιουργηθούν βιαστικά, χρειάζεται συγκέντρωση και πολύωρη εργασία στο εργαστήριο κάθε μέρα. Αυτός ο χρόνος είναι πολύτιμος και μαζί με την αγάπη είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής. Και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή που νιώθεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις διαφορετικά, πως η τέχνη σου είναι απαραίτητη όπως ο αέρας που αναπνέεις, όπως το νερό που ξεδιψάς – τότε αρχίζουν να συμβαίνουν μαγικά πράγματα.
Είμαι ευγνώμων στη μοίρα, η οποία φέρνει ανθρώπους στο μονοπάτι της ζωής που καταλαβαίνουν και εκτιμούν την τέχνη μου. Τώρα καταλαβαίνω για τι μιλούσαν οι άλλοι καλλιτέχνες όταν έλεγαν ότι πρέπει να περιμένεις την ώρα σου, η ζωή ενός καλλιτέχνη είναι σαν τον ωκεανό με την άμπωτη και τη ροή του.
Κάθε νέο έργο τέχνης είναι σαν ένα νερό που αποκτά οικουμενικό νόημα: όχι μόνο ξεπλένει και καθαρίζει αλλά σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας φάσης, αντιπροσωπεύει μια εσωτερική μεταμόρφωση. Ο Ibn al’Arabi, ένας μυστικιστής του Μεσαίωνα, περιέγραψε τη ζωή ως ένα απεριόριστο ταξίδι: Ο Εαυτός είναι ένας ωκεανός χωρίς ακτή.
Μετά από σχεδόν 800 χρόνια, αυτό αναφέρεται και στην κβαντική φυσική. Ο καθηγητής Lothar Schafer αναφέρει ένα μοτίβο του ωκεανού και του κύματος στο βιβλίο του “Infinite Potential: Τι αποκαλύπτει η κβαντική φυσική για το πώς πρέπει να ζούμε”. Το κύμα είναι ο άνθρωπος που απέχει πολύ από το να είναι ένας ξεχωριστός οργανισμός, παρόλο που νομίζει ότι είναι, συμβάλλοντας τελικά σε πλήθος προβλημάτων. Ο άνθρωπος είναι μέρος αυτού του ατελείωτου, διαρκώς μεταβαλλόμενου ωκεανού, άγνωστου σε εμάς. Όλα τα έργα μου μας προσκαλούν να επιλέξουμε με σχεδόν αθόρυβο, απαλό αλλά ακαταμάχητο τρόπο. Η επιλογή μου -όχι μόνο οπτική- είναι προφανής.
Τι πρόκειται να δούμε στην επερχόμενη Διεθνή Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Από το έτος 2016 έχω επιστρέψει στην Ελλάδα με την οικογένειά μου πολλές φορές. Γνωρίσαμε ευγενικούς και αγαπητούς ανθρώπους στη Χαλκίδα που έγιναν καλοί μας φίλοι σαν οικογένεια. Τα τελευταία χρόνια έχω αυτή την ιδέα στο μυαλό μου ότι δεν θέλω να είμαι μόνο μία Ευρωπαία τουρίστρια αλλά θέλω να προσπαθήσω να γίνω μέρος του ελληνικού καλλιτεχνικού σύμπαντος. Γι’ αυτό αποφάσισα να παρουσιάσω την τέχνη μου στους λάτρεις της τέχνης στην Ελλάδα.
Ο πρώτος μου σταθμός σε αυτή τη διαδρομή είναι η Διεθνής Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, όπου θα εκθέσω μεικτή επιλογή από πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, γλυπτά. Μπορείτε να με συναντήσετε στο περίπτερο 48y.
Ταυτόχρονα, προετοιμάζομαι για μια ατομική έκθεση το 2025 σε ένα από τα μουσεία του Ηνωμένου Βασιλείου και εργάζομαι για μια δημόσια παραγγελία τέχνης που θα αποκαλυφθεί στο τέλος του τρέχοντος έτους. Επίσης, ανυπομονώ να ξεκινήσω ένα νέο έργο κοινωνικής τέχνης πορτρέτου. Για τη δημιουργία του ταξιδεύω και συλλέγω πληροφορίες από διάφορες χώρες.
