Ο μοναδικός αδιαμφισβήτητα παγκόσμιος σκηνοθέτης, ο άνθρωπος που κοίταξε το αρχαίο δράμα με διαφορετική ματιά και μας άνοιξε τα μάτια, ο δάσκαλος όλων μας Θεόδωρος Τερζόπουλος, μας μιλά για τη ζωή και την πορεία του.
Τις «Βάκχες», έργο ζωής, τις σκηνοθετεί σε όλη τη γη, κάθε φορά με μια προσέγγιση ανάλογη με το μέρος: «Ο χορός ήταν ο πρωταγωνιστής. Το τάμα είναι επτά Βάκχες. Οι έβδομες θα γίνουν στη Γιακούτια, είναι πολύ κοντά στον Βερίγγειο Πορθμό, δηλαδή στην Αλάσκα. Πάνω από τη Μογγολία, πολύ ψηλά, προς τον Βόρειο Πόλο. Εκεί με κάλεσε ο υπουργός Πολιτισμού, ο οποίος είναι σαμάνος. Ήξερε τη δουλειά μου από την Άλα Ντεμίτοβα, γιατί είχε σπουδάσει στο GITIS. […] “Μα κι εσύ σαμάνος είσαι”, μου είπε! […] Προετοιμάζονται για το 2025. Να τελειώσω το τάμα, και να εγκαταλείψω και το θέατρο».
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος σε μια μοναδική εκμυστήρευση στο podcast «Πληγωμένη Άνοιξη» με τον Γιώργο Βουδικλάρη.
«Είμαι σκηνοθέτης γυναικών μάλλον. Εξάλλου, η γυναικεία μάσκα δεν είναι η μάσκα του θεάτρου; Η μάσκα που μεταβάλλεται. Η μάσκα που ανοίγει τα χαρτιά, αλλά έχει πολλά κρυμμένα. Το θέατρο τι είναι; Είναι τα κρυμμένα χαρτιά. Η κρυφή πλευρά, που τη σκάβεις και τελειωμό δεν έχει. Άβυσσος!», μας εμπιστεύεται ο Θεόδωρος Τερζόπουλος.
«Η παιδεία υποφέρει στην Ελλάδα»
«Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν κατάφερε να δημιουργήσει τη δική της θεατρική παράδοση. Ενώ στην Κίνα, βλέπεις υπάρχει η παράδοση, υπάρχουν κι οι επιρροές, υπάρχει και μεταμοντερνισμός… Στη Ρωσία ο μεταμοντερνισμός πέρασε και δεν ακούμπησε, γιατί έχουν ισχυρές παραδόσεις.
Και σε άλλες χώρες με ισχυρές παραδόσεις, δεν διέλυσε τα πάντα –στην Ιταλία, ας πούμε, υπάρχει και η Ακαδημία, η οποία συντηρεί την commedia dell’arte. Είναι εθνική τους παράδοση, πρέπει να την κρατήσουν. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στον Μπέκετ: είχα δύο λαϊκούς ηθοποιούς ως Βλαντιμίρ και Εστραγκόν που έπαιζαν στα δάχτυλα την commedia dell’arte. Κάνανε θαύματα στη σκηνή! Όταν ξέρεις μια γλώσσα, έστω και παραδοσιακή, μπορείς να μπεις και σε μια άλλη γλώσσα, πολύ ανοίκεια, πολύ διαφορετική. Να τη δεχτεί το σώμα σου. Όταν δεν ξέρεις τίποτα… Εδώ τίποτα, γι’ αυτό είμαστε και μιμητές. Κοπιαδόροι!».
Η συζήτηση έλαβε χώρα στο γραφείο του στο θέατρο Άττις, ανάμεσα σε φωτογραφίες, σημειώσεις και ενθύμια από αγαπημένους φίλους. Εδώ, το δεύτερο μέρος.
