Ο μοναδικός αδιαμφισβήτητα παγκόσμιος σκηνοθέτης, ο άνθρωπος που κοίταξε το αρχαίο δράμα με διαφορετική ματιά και μας άνοιξε τα μάτια, ο δάσκαλος όλων μας, Θεόδωρος Τερζόπουλος, μιλά για τη ζωή και την πορεία του με λεπτομέρειες μοναδικές.
«Από το χωριό μου πήρα την Ανατολή. Η καταγωγή μου είναι ποντιακή. Οι παππούδες μού είχαν μεταφέρει κάτι δρώμενα από τον Πόντο. Ο τρόπος που κάθονταν που μιλούσαν, που τραγουδούσαν… Κι η γιαγιά μου ήταν μια φοβερή μονωδός. Τραγουδούσε χωρίς συνοδεία μουσικής απίστευτες μελωδίες για την απώλεια, για τις χαμένες πατρίδες , αλλά και τραγούδια χαράς, γάμου, γέννησης, θανάτου. Με βοήθησε να καταλάβω πολλά ο ήχος, αλλά και η σωματικότητα αυτών των ανθρώπων: πρόβαλαν πάντα τα γωνιώδη, κάθονταν οκλαδόν, κάτω».
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος σε μια μοναδική εκμυστήρευση στο podcast «Πληγωμένη Άνοιξη» με τον Γιώργο Βουδικλάρη.
«Αυτό που με οδηγεί στο θέατρο είναι τα μπουλούκια που παίζανε στο Μακρύγιαλο στο πανηγύρι του Άη-Γιώργη. Μια φορά τον χρόνο ερχόντουσαν τέσσερα-πέντε μπουλούκια και κάνανε μιας μορφής φεστιβάλ! Έπαιζαν απίστευτα πράγματα, και κάτι αυτοσχεδιαστικά έργα… Αυτοσχεδίαζαν και με το κοινό. Ήταν κάποιος ο οποίος ερχόταν από κάποιο άλλο χωριό και ήξερε όλους τους κατοίκους του Μακρύγιαλου και ήταν μέγας αυτοσχεδιαστής, και τους καλούσε κι έπαιζε μαζί τους. Τι interactive λέμε σήμερα!», μας εμπιστεύεται ο Θεόδωρος Τερζόπουλος.
«Ήμουν μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη, και μάλιστα δραστήριο. Έτσι είχα προσκληθεί στο Ανατολικό Βερολίνο. Αλλά ήλθε η χούντα και δεν πρόλαβα να πάω, εγκλωβίστηκα. Είχα δώσει εξετάσεις και είχα μπει στη Νομική Θεσσαλονίκης. Περιμένοντας πήγα στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, όπου συνάντησα τον Λευτέρη Βογιατζή, την Πέπη Οικονομοπούλου…. Με τον Λευτέρη ήμασταν φίλοι, και συνεχίσαμε να είμαστε μέχρι το τέλος. Είμαστε και οι δύο απόφοιτοι λυκείου!».
Η συζήτηση έλαβε χώρα στο γραφείο του στο θέατρο Άττις, ανάμεσα σε φωτογραφίες, σημειώσεις και ενθύμια από αγαπημένους φίλους. Εδώ, το πρώτο μέρος.
