«Ξέρεις οι πιο δύσκολες ώρες για τους πικραμένους είναι εκεί γύρω στο ξημέρωμα. Τότε ξυπνούν όλα τα θηρία και δαγκώνουν την ψυχή. Εγώ ξέρεις πως το εξηγώ; Είναι η ώρα που παλεύει το φως να νικήσει το σκοτάδι. Δύσκολη μάχη, αλλά εγώ σκέφτομαι και παρηγοριέμαι πως στο τέλος πάντα νικάει το φως».
Ιστορίες μυθοπλασίας, αληθινές; Δεν έχει σημασία. Ζωές τσακισμένες, μοναχικές, ταλαίπωρες, πικραμένες, μελαγχολικές συγκεντρωμένες σε ένα βιβλίο με τη ρέουσα, λιτή και συγκινητική γραφή της Αλκυόνης Παπαδάκη. Η συγγραφέας επινοεί έναν αθέατο επισκέπτη που όπως το παλιό καλό καιρό που οι άνθρωποι ανοιχτοί και πρόσχαροι έπιαναν κουβέντα με τους περαστικούς, μοιράζονταν τις προσωπικές στιγμές τους πάνω από ένα ζεστό φλιτζάνι βαρύ γλυκό, έτσι και εδώ, εκείνος σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους πιάνει κουβέντα και οι ήρωές μας ξεδιπλώνουν τις ζωές τους. Μια αφηγηματική απόπειρα να αναδείξει τις μικρές γωνιές φωτός στο σκότος της ψυχής, μικρές καταχωνιασμένες ελπίδες στην απελπισία.
Στις πρωτοπρόσωπες εκμυστηρεύσεις τους οι συμπαθείς ήρωες και ηρωίδες (στην πλειοψηφία) της Αλκυόνης Παπαδάκη αναδιηγούνται τη ζωή τους, στρέφουν το βλέμμα τους στο παρελθόν και σε όλες εκείνες τις στιγμές και τους ανθρώπους που τους πλήγωσαν, τους πρόδωσαν, τους πίκραναν, συνήθως, φυλάσσοντας όμως στις διηγήσεις τους στο τέλος την επέλαση του φωτός και της ελπίδας. Ακόμα και στην κόλαση υπάρχουν όμορφα τοπία, φυλαγμένα σαν κρυμμένο φυλαχτό. Ακόμα και όταν το δέντρο της ζωής σου το έχει ρημάξει ο βοριάς, τα λουλούδια γύρω σου ανθίζουν, τα πουλιά ακόμα κελαηδούν. Η συγγραφέας εύστοχα δίνει τον τίτλο στο βιβλίο της «Τα όμορφα τοπία της Κόλασης» καθώς οι ήρωές της, αδέσποτα του Θεού, κρατούν κλειστή την πόρτα τους στην απελπισία, ανοίγουν το παράθυρο στην ομορφιά, το φως, καλοπιάνουν την ημέρα και ανθίζουν, όπως ακριβώς τα νυχτολούλουδα μέσα στο σκοτάδι.
Η Μερόπη, μια γυναίκα στα εξήντα της, αδύνατη, με δύο βαθιές ρυτίδες να μετράνε τα χρόνια της, που χάραξαν το σώμα και την ψυχή της, ελπίζει να αλλάξει ο καιρός, και περιμένοντας ένα θαύμα, που θα αγγίξει την ατίθαση καρδιά του γιου της Λάκη και από βράχος που ξεσπάει πάντα πάνω της το μανιασμένο του κύμα, θα γίνει μια τρυφερή αγκαλιά, ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσουν οι δαίμονές του. Ίσως να της προσφέρει για λίγο το χέρι, ή έστω ένα ποτήρι δροσερό νερό. Και ενώ περιμένει μέσα σε αυτή την άστατη καθημερινότητα, τη γεμάτη πίκρα και καημό, στολίζει τους τοίχους του σπιτιού της με κάδρα από πουλιά και λουλούδια. Διακοσμεί τη μικρή της εταζέρα με κουτάκια μπομπονιέρες, ενθύμια από τα παλιά, γεμίζει το σπίτι της με μοσχομυριστά ζουμπούλια θέλοντας να ξορκίσει το κακό.
Η Ελένη και ο φωτεινός της κήπος, η Αριάδνη που ζει κάτω από τη σκισμένη τέντα ενός κλειστού μαγαζιού, άστεγη, κρατάει για στέγη της το μεράκι της ψυχής της γιατί «όπου κι αν βρεθεί ο άνθρωπος μπορεί να φτιάξει μια ομορφιά, τη φοβάται την απόγνωση». Η Μυρτώ, εγκαταλελειμμένη από τη μητέρα της, απογοητευμένη από το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μας, εκείνο που της έδωσε ζωή «υποδέχεται τη ζωή καθημερινά με ανοιχτή αγκαλιά».
Η μικροκαμωμένη Δώρα με το πλημμυρισμένο στο φως βλέμμα της με τη σκιά θα προδώσει την ανοιχτή πληγή που κρύβει στα κατάβαθα της ψυχής της, ο νεαρός Σίμος, με τα Αλάνια των Ονείρων και τους πικραμένους στίχους του, αλλά και ο Νάσος και η Στέφη που αν και έχασαν από μικροί το φως τους, εκείνοι μπορούν να απολαύσουν τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα. Γιατί τα πιο όμορφα τοπία δεν είναι μακριά, δεν απαιτούν χιλιόμετρα για να τα θαυμάσεις. Κρύβονται πάντα μέσα μας.
«Έβλεπα στα πρόσωπά τους να βγάζει σπίθες χαρά. Κι εκεί πίσω απ’τις κόρες των ματιών τους, να’ ναι καλά κρυμμένο το πιο γλυκό χαμόγελο του Θεού…».
–
