Μια Κυριακή με κρύο πολύ που καθιστούσε τη μετακίνηση αλλά και κάθε είδους δράση. δυσάρεστη και ανεπιθύμητη ήταν η μέρα που βρέθηκα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η νέα παράσταση της ομάδας Κοπέρνικος με τον απολαυστικό αλλά κυρίως ιδιότυπο τίτλο ΠΟΥΠΟΥΛΑpp ήταν ο στόχος της ημέρας.
Μέσα σε ένα κατάμεστο θέατρο, μικρές φιγούρες, ανάμεσα σε μεγαλύτερα παιδιά και γονείς σαν τα ζουζούνια περίμεναν εναγωνίως την παράσταση να ξεκινήσει. Και όταν έγινε ακολούθησε η απόλυτη σιγή. Όλων η προσοχή ήταν στραμμένη σε ό,τι διαδραματιζόταν μπροστά τους. Κα γέλιο, πολύ γέλιο. Όχι μεταξύ τους, άσχετα και άκυρα αλλά με τους ίδιους τους ήρωες και τις καταστάσεις που βίωναν. Και στο τέλος η αποθέωση: όλοι μαζί να τραγουδούν το τραγούδι του έργου, αυτό με το οποίο κλείνει, αυτό με το οποίο υποκλίνονται μπροστά στα μικρά τους μάτια.
«Ξύπνα μπρο,
άλλαξε πλευρό,
βρες μες στο σωρό, το πολύτιμό σου.
Γέλα μου, χαμογέλα μου
Πάρτη την τρέλα του, είναι δικό μου, είναι δικό σου»
Το σκηνικό λιτό με μερικά έπιπλα, δείγμα πως θα βρεθούμε εντός ενός σπιτιού. Και όντως η παράσταση ξεκινάει μέσα στο σπίτι της Στέλλας, μια γυναίκα σύγχρονη, επιφορτισμένη με τα βάρη του νοικοκυριού, ψώνια, μαγείρεμα, φροντίδα και καθαριότητα σπιτιού. Ζητάει από τον γιο της Πολύκαρπο να τη βοηθήσει. Φωνάζει το όνομά του αλλά απάντηση καμία. Ο Πολύκαρπος μοιάζει απόντας, βυθισμένος μέσα στον κόσμο της «πύλης», μέσα στον κόσμο του διαδικτύου μιλώντας με φίλους και παίζοντας διαδικτυακά παιχνίδια. Με ένα κινητό, ή ένα tablet κολλημένο στο χέρι του, δεν ξέρω ακριβώς καθώς πρόκειται για μια αυτοσχέδια κατασκευή της ομάδας παραγωγής, ντυμένη στα φωτάκια φαίνεται να του έχει κερδίσει ολοκληρωτικά την προσοχή του. Ο μπαμπάς βρίσκεται μακριά για δουλειές και η επικοινωνία μαζί του περιορισμένη, συχνά δύσκολη.
Μια μέρα καλούνται από έναν συμβολαιογράφο για να τους διαβάσει τη διαθήκη της πλούσιας θείας της Στέλλας. Είναι πια επίσημα οι κληρονόμοι τεσσάρων…πουπουλένιων μαξιλαριών. Η απογοήτευση της Στέλλας μεγάλη. Απογοητευμένη με αυτή την έκβαση, καθώς από τη μία θυμάται πως η θεία της είχε στην κτήση της τέσσερα πολύτιμα διαμάντια που προφανώς χάθηκαν και από την άλλη πεπεισμένη πως πρόκειται για φάρσα, αδιαφορεί για τη μοίρα των μαξιλαριών. Ο Πολύκαρπος αποφασίζει να τα χαρίσει εδώ και εκεί στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι.
Σύντομα όμως η Στέλλα θα θυμηθεί πόσο πολύ αγαπούσε η θεία της την ίδια αλλά και τα παιχνίδια κρυμμένου θησαυρού, τα κουίζ και τα προβλήματα μυαλού και είναι πλέον βέβαιη πως τα διαμάντια βρίσκονται κρυμμένα μέσα στα μαξιλάρια. Τότε είναι που ξεκινάει η απίθανη περιπέτεια για να τα βρουν και να τα πάρουν πίσω. «Η αλήθεια κρύβεται στο βάθος», θα σημειώσει η χαμένη θεία, στη διαθήκη της.
Μια περιπέτεια με ξεκαρδιστικές πτυχές, πονηρούς τυχοδιώκτες και αινίγματα που θα τους φέρει ωστόσο, μαμά και γιο πιο κοντά. Παλιά και νέα γενιά σε συνεργατική συνθήκη. Αναγκάζονται να γίνουν εφευρετικοί, να ακούσουν ο ένας τον άλλον, να νοιαστούν και να φροντίσουν ο ένας τον άλλον. Αλλά κυρίως να ανακαλύψουν τις δυνατότητες ο ένας του άλλου.
Η μαμά Στέλλα διαθέτει πολλά ταλέντα που ο Πολύκαρπος δεν γνώριζε. Το παλιό μπορεί να συνυπάρξει, να οδηγήσει αλλά και να εμπεριέχει το νέο. Η τεχνολογία στο πλευρό τους καθοριστική στην επίλυση του προβλήματος. Γιατί τελικά τι είναι αυτό το ΠΟΥΠΟΥΛΑpp του περήφανου τίτλου της παράστασης; Ε λοιπόν πρόκειται για μια εφαρμογή που ο Πολύκαρπος και η φίλη του σχεδίασαν για να εντοπίσουν τα χαμένα μαξιλάρια…
Η ομάδα Κοπέρνικος δεν είναι νέα και διόλου άγνωστη. Χρόνια τώρα μας παρουσιάζει ποιοτικές παιδικές παραστάσεις, ευρηματικές ιστορίες, που σφύζουν από ζωντάνια, χιούμορ και μουσική, απαλλαγμένες από κάθε είδους διδακτισμού. Και εδώ βρισκόμαστε μάρτυρες μιας ακόμα ευφυούς ιστορίας, πρωτότυπης κειμενικά και σκηνοθετικά που ξεχειλίζει από ξεκαρδιστικό χιούμορ, φέροντας σημαντικές τομές στο παιδικό θέατρο. Τόσο από άποψη προσέγγισης ενός θέματος όπως αυτό της πρόωρης και έντονης ενασχόλησης των παιδιών με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και από σκηνοθετική προσέγγιση, θεατρικό λόγο -σημαντικό να μιλήσουμε αλλά και να κατανοήσουμε τη γλώσσα και τους κώδικες αυτής της νέας γενιάς- και σκηνοθετικά ευρήματα.
To σκηνικό, λιτό αποτελούμενο από μερικά μόνο κινούμενα έπιπλα, μεταμορφώνεται συνεχώς, στήνοντας νέους χώρους, λειτουργώντας σαν ένα εικονικό ψηφιακό παιχνίδι. Σίγουρα το Sims και το pacman έδωσαν έμπνευση στη δημιουργική ομάδα. Ο Φοίβος Συμεωνίδης, σταθερός συνεργάτης της Ομάδας Κοπέρνικος βρίσκεται πίσω από το σκηνοθετικό τιμόνι ευρηματικά με παιγνιώδη διάθεση, σκηνοθετώντας με εφόδια τους κώδικες της slapstick κωμωδίας και δημιουργεί χώρο για διάδραση με τα παιδιά.
Η σκηνοθετική προσέγγιση επινοητική, η περιπέτεια που θα ζήσουν οι ήρωες έχει πολλές εναλλαγές σε χώρους, μέρη, δρόμους και αν και η θεατρική σκηνή άπλετη, στοίχημά του είναι η αφαίρεση για την κινητοποίηση της παιδικής φαντασίας. Δημιουργεί καταστάσεις μέσα σε απουσία μεγάλων σκηνικών και η γλώσσα του σώματος πρωταγωνιστεί. Όλα είναι φανερά δίχως όμως την πραγματική τους διάσταση. Ο μπαμπάς αν και σε υπερατλαντικό ταξίδι, θα συνομιλήσει με τη Στέλλα και τον Πολύκαρπο και εμείς θα τον απολαμβάνουμε… να μην μπορεί να πιάσει σήμα.
Αναφορικά για τους ηθοποιούς, όλη η ομάδα εκλεκτή αλλά εκείνη σίγουρα που δεν μπορώ να αντισταθώ να ξεχωρίσω είναι η «μαμά Στέλλα», η Αφροδίτη Κλεοβούλου που κάθε της λέξη, κάθε της σωματική κίνηση σπέρνει γέλιο απολαυστικό.
Αν επιλέξετε φέτος να δείτε μόνο μία παράσταση, κάτι που απεύχομαι, με το χέρι στην καρδιά σας προτείνω το ΠΟΥΠΟΥΛΑpp. Γιατί είναι φτιαγμένο από τα υλικά του καλού παιδικού θεάτρου, φρέσκια, ανανεωτική, χιουμοριστική και με σωστές δόσεις πολύπλευρων σιωπηλών μηνυμάτων.
«Άκου μπρο, αυτό που αξίζει μπορεί να είναι μικρό,
δεν είναι κρυμμένο στο ευρώ,
μπορεί να είναι ένα ωραίο όνειρο,
μπορεί να είναι ένα μου αρέσεις ακριβώς όπως είσαι,
κοίτα γύρω σου, κοίτα δίπλα σου, μπορεί να είναι τα μακαρόνια με κιμά»
