Φοίβο Δεληβοριά, Δημήτρη Μεντζέλο, Νεφέλη Φασούλη πώς τα περνάτε στη Villa VOX;

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Δημήτρης Μεντζέλος και η Νεφέλη Φασούλη συναντούν τη Λίνα Ρόκου για να συζητήσουν όσα συμβαίνουν τώρα και όσα περιμένουμε στο μέλλον

Φωτογραφίες: © Δημήτρης Μακρής

Κάθε Παρασκευή o Φοίβος Δεληβοριάς, o Δημήτρης Μεντζέλος, η Νεφέλη Φασούλη μας υποδέχονται στη Villa Vox για να μας θυμίσουν ότι τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε να πάρουμε βαθιές ανάσες χαράς και να ανακουφιστούμε χάρη στα τραγούδια. Και καθώς βρέθηκα στην πρεμιέρα, εκεί που όλος ο κόσμος σηκώθηκε από τα τραπέζια για να χορέψει και να τραγουδήσει μαζί τους, τους συνάντησα για να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν τώρα στην τρέλα των ημερών, τη διαπίστωση ότι το χιούμορ μόνο καλύτερη κάνει τη ζωή, τις δύσκολες καταστάσεις που έχουν βιώσει αλλά και τα μελλοντικά, αισιόδοξα σχέδια. Να τι μοιράστηκαν μαζί μας:

Για τη σύμπραξη στη Villa Vox

Φοίβος: Το “Villa Vox” προέκυψε κάποια στιγμή που μιλούσα με τις σκηνογράφους της παράστασης. Μου ήρθε μια σκέψη: ότι με τη Νεφέλη και τον Δημήτρη κλεινόμαστε σε ένα σπίτι και περνάμε τις μέρες του λοκντάουν. Σαν να είμαστε στο σπίτι της «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» του Ρομέρο με τα ζόμπι απέξω να καραδοκούν ή στη βίλα του Νικολαΐδη στη «Γλυκιά συμμορία», που πάλι δεν ζει κανένας στο τέλος. Οπότε αυτό είπα στις σκηνογράφους: σκεφτείτε μια βίλα που την καταλαμβάνουν τρεις τρελοί και βάζουν αφίσες, πολυελαίους, λουλουδάκια κι άλλα δικά τους πράγματα κι ενώ τραγουδούν τα ζόμπι είναι απέξω. Και μετά σκέφτηκα τη Βίλα Αμαλία και όλες αυτές τις καταλήψεις που τις αδειάζουν λες και είναι αυτές που πρέπει να φοβόμαστε. Ε όχι.

Μεντζέλος: Με τον Φοίβο δέσαμε πολύ ωραία, πολύ όμορφα γιατί ακριβώς έχουμε κοινά γούστα και κοινά ακούσματα. Έχουμε βίους παράλληλους, ο καθένας από το δικό του μετερίζι -είδες που χρησιμοποιώ και ωραίες λέξεις- και επειδή κάνουμε πολλά κοινά πράγματα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τα κάνουμε παρέα. Βγήκε αβίαστα όλο αυτό, πολύ εύκολα και ξέραμε και οι δύο από πριν τι θα γίνει, χωρίς να έχει γίνει. Είναι αυτό που είδες στην πρεμιέρα και γίνεται και καλύτερο, γιατί χαλαρώνουμε κι εμείς.

Νεφέλη: Για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι δεν είμαι η μικρή αλλά ισότιμο μέλος μιας ομάδας. Για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι δεν είμαι η μικρή της παρέας αλλά ένα ακόμη πρόσωπο της παρέας που μπορεί να εκφέρει ισότιμα άποψη για τα πράγματα.

Όταν κάνεις πρεμιέρα ενώ ξεσπά πόλεμος

Φοίβος: Η ανάγκη που είχαμε συμπυκνώθηκε στο «τι ωραία, θα βρεθούμε μαζί και θα τραγουδήσουμε και θα συναντήσουμε τους φίλους που θα αρχίσουν σιγά σιγά να βγαίνουν ξανά». Kαι ξαφνικά, την ώρα που κάναμε την πρόβα τζενεράλε εμφανίζονταν φίλοι ως αγγελιαφόροι αρχαίας τραγωδίας και μας ενημέρωναν για την άθλια εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Καταλάβαμε ότι η ανθρωπότητα μπαίνει σε μια νέα δίνη, σαν να μην της έφταναν όλα αυτά που είχαν συμβεί τα τελευταία 15 χρόνια. Την ημέρα που ξεκινούσαμε κι ενώ είχαμε ετοιμάσει κάτι πολύ χαρούμενο, πολύ εξωστρεφές και πολύ δοτικό μας απασχολούσε πώς θα μπούμε σε όλο αυτό. Όμως ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν είναι τόσο στεγνός και προκάτ όσο θέλουν να λένε οι διάφοροι δημοσιολογούντες. Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι πολύ απλός και αγνός: ανεβαίνουμε στη σκηνή και λέμε αυτό που πάντα είχαμε να πούμε κι αυτό το έκαναν οι άνθρωποι και στην Κατοχή, και στον πόλεμο του Βιετνάμ. Πιστεύω ότι η ευαισθησία μας θα βρει τον τρόπο να απαντήσει ξανά στη φρίκη.

Μεντζέλος: Με κάλυψε ο Φοίβος 100%. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον πόλεμο καθώς εξαθλιώνει λαούς, εξαθλιώνει ανθρώπους. Εξαιτίας του πολέμου βρίσκεσαι ξαφνικά στον δρόμο, χωρίς σπίτι, χωρίς τους δικούς σου που αγαπάς. Παρ’ όλη τη στεναχώρια που αισθανόμαστε ανεβήκαμε στη σκηνή, γιατί ο ρόλος μας είναι να ψυχαγωγούμε τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή ο κόσμος χρειάζεται την ψυχαγωγία περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Νεφέλη: Η μουσική αλλά και γενικά η Τέχνη είναι πάντα εδώ για να απαλύνει τον πόνο, όχι για να τον δημιουργήσει. Ούτε θέλουμε να προκαλέσουμε, ίσα ίσα προσπαθούμε να γιατρέψουμε για να πάρουμε έστω για λίγο την προσοχή μας από το κακό. Αυτό που συμβαίνει φυσικά μας αφορά και καλά κάνουμε και το παρακολουθούμε, αλλά εν τέλει δεν είναι ζωή αυτή το να εστιάζεις αποκλειστικά και μόνο στα δεινά.

Φοίβος: Ο κίνδυνος είναι να αντικατασταθεί ο φυσικός, ζωντανός και όμορφος ρόλος μας από ρόλους πολύ πιο άχαρους όπως του «εθνικού σχολιαστή».  Μπαίνουμε όλοι σε αυτό το τριπ, καλοπροαίρετα,  ενώ θα αρκούσε να έρθει κανείς στο μαγαζί να  μας ακούσει για να δει την πλήρη θέση μας, μέσα απ’ την τέχνη μας. Γι’ αυτό και  με εξοργίζει όταν βλέπω διάφορους σεσημασμένους «γραμμητζίδες» να λένε τελευταία «Α, τώρα οι καλλιτέχνες δεν μιλάνε». Τι βλακεία είν’ αυτή; Όλοι οι καλλιτέχνες πήραν τη θέση που παίρνουν πάντα απέναντι στους πολέμους, απέναντι στην προσφυγιά, απέναντι σε όλο αυτό το άθλιο πράγμα που συμβαίνει και τώρα. Και πολύ πιο πλήρως, πολύ πιο ουσιαστικά από τους φανατισμένους οπαδούς της κάθε «επίσημης» γραμμής.

Μεντζέλος: Ο καλλιτέχνης δεν είναι πολιτικός. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί, αρκετές φορές, την πολιτική στα τραγούδια του αλλά πολιτικός δεν είναι κι αυτό είναι καλό. Ο καλλιτέχνης όταν μιλάει πάνω στη σκηνή λέει την αλήθεια, αυτό δεν συμβαίνει πάντα με τους πολιτικούς. Οι καλλιτέχνες κάνουν Τέχνη και μέσα από την Τέχνη μιλούν, μέσα από τα τραγούδια τους, τους πίνακες τους, τις ταινίες τους.

Νεφέλη: Πολλά από αυτά που εμείς πια βλέπουμε ως ρετρό ή νοσταλγικά άνθισαν σε καιρό πολέμου. Νοσταλγούμε το swing αλλά πότε άνθισε αυτό; Στον μεσοπόλεμο όταν μόλις είχε τελειώσει ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος και στην Αμερική είχαμε το κραχ, αλλά τότε ήταν ο κόσμος που ένιωθε την ανάγκη να χορέψει. Αντίστοιχα, πολλά από τα δικά μας αγαπημένα ρετρό τραγούδια γεννήθηκαν μεταπολεμικά ή στον Εμφύλιο. Θα έλεγα να αφήσουμε τη μουσική να μιλήσει από μόνη της.

Για το χιούμορ επί σκηνής και στη ζωή μας

Μεντζέλος: Το χιούμορ είναι κάτι που αρέσει και στους τρεις μας. Και ο Φοίβος και η Νεφέλη είναι άνθρωποι με χιούμορ και δεν παρεξηγούνται. Πέφτει πολύ γέλιο. Η Νεφέλη έχει πλέον χαλαρώσει νομίζω από το “Billie Holiday-Nina Simone syndrome” που το είχε όταν ξεκίνησε και κατάλαβε ότι έχει να κάνει με δύο ανθρώπους που όπως πολύ εύστοχα είπε ο Θανάσης Αλευράς στην πρεμιέρα «είναι όσο κάφροι τόσο και ποιητές». Εκεί ανάμεσα ακροβατούμε με τον Φοίβο επικίνδυνα. Το αν ένας καλλιτέχνης είναι μαγκωμένος στις συνεντεύξεις έχει να κάνει με το πόσο αυθεντικός είναι και αν θέλει να κρύψει πράγματα από τον κόσμο. Εάν δεν έχει να κρύψει, γιατί όλοι ξέρουν ποιος είναι και πώς μιλάει τότε δεν πρόκειται να φοβηθεί να πει κάτι αστείο. Εγώ έτσι λειτουργώ.

Νεφέλη: Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Στις συνεντεύξεις μου αλλά και στη ζωή μου μ’ αρέσει να γελάω και είναι ένα στοιχείο που θέλω να το μοιραστώ με τον κόσμο. Προσπαθώ να καταλάβω πότε ξεκίνησε αυτή η ανάγκη για σοβαροφάνεια και για εσωστρέφεια πάνω στη σκηνή αλλά και στην Τέχνη γενικότερα. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικά της πιο νέας γενιάς˙ έχω δεχτεί παρατήρηση από φίλους συνομήλικους μου ότι στα live με θέλουν πιο εσωστρεφή ενώ εγώ προσπαθώ για το αντίθετο. Εγώ πάντως ξέρω ότι όταν βάζω χιούμορ στη σκηνή και στη ζωή μου σίγουρα περνάω καλύτερα. Κι αυτό πρέπει να προσπαθούμε δηλαδή να περνάμε στη ζωή μας και στη δουλειά που έχουμε επιλέξει να κάνουμε, όσο το δυνατόν καλύτερα. Το χιούμορ σε κάνει να γυρνάς σπίτι σου πιο ανάλαφρος.

Μεντζέλος: Εμείς μεγαλώσαμε με τον Λουκιανό, τον Μπουλά, τον Ζουγανέλη, τον Μηλιώκα, τον Γιοκαρίνη, τον Χάρρυ Κλυνν, τον Τζιμάκο τον Πανούση, τον Λάκη τον Παπαδόπουλο. Όλες αυτές οι μορφές, πέρα ότι ήταν εξαιρετικοί μουσικοί, είχαν απίστευτο χιούμορ και δεν φοβόντουσαν ποτέ να τσαλακωθούν. Όταν λοιπόν έχεις μπαμπάδες αυτούς δεν μπορεί το παιδί να μην πάρει κάποια στοιχεία έστω δικά τους.

Φοίβος: Εμείς ζήσαμε σε μια μικρή χρονοτρύπα που το χιούμορ, ξαφνικά, έγινε το κέντρο της Τέχνης στην Ελλάδα ενώ ποτέ μέχρι τότε δεν ήταν έτσι. Η Ελλάδα ήταν ταυτισμένη με μεγάλες χειρονομίες, όλα τα μεγάλα έργα μιλούσαν για μια ιστορική τραγωδία, όλα έπρεπε να είναι ορόσημα, όλα έπρεπε να είναι έργα-σταθμοί. Και μετά βγήκαν όλοι αυτοί που ανέφερε ο Δημήτρης. Αρχικά βγήκε ο Λογό με τον Θέμη Ανδρεάδη, μετά ο Χάρρυ Κλυνν, ο Λουκιανός άλλαξε πορεία ενώ είχε ξεκινήσει ως σοβαρός έντεχνος και μετά ακολούθησε μια δεκαετία, όπου ακόμη και οι τραγουδοποιοί όπως ο Βαγγέλης Γερμανός και οι αδερφοί Κατσιμίχα, που παρά τη μελαγχολία και την εσωτερικότητά τους με χιούμορ αντιμετώπιζαν τη ζωή. Αυτό μετά ατόνησε πάλι και προωθήθηκε ξανά μια σοβαροφανής πλευρά του τραγουδιού. Θεωρώ ότι αυτή η χιουμοριστική χρονοτρύπα που μας μεγάλωσε ήταν τελικά πολύ ευφρόσυνη και ουσιαστικά σοβαρή και μου αρέσει να ανατρέχω συχνά σ’ αυτήν.

Νεφέλη: Ας είναι ο καθένας αυτό που τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα. Ούτε κανείς είναι υποχρεωμένος να κάνει πλάκες ενώ αισθάνεται ότι δεν μπορεί, ούτε είναι αναγκασμένος να είναι τρομερά σοβαρός. Ας είμαστε όλοι αυτό που είναι πιο κοντά στον εαυτό μας και μας κάνει να είμαστε πιο άνετοι για να βγαίνει ο πραγματικός μας εαυτός εκεί πάνω. Νομίζω ότι ο σκοπός είναι να βγάζεις στη σκηνή την αληθινή σου ψυχή.

Φοίβος: Είμαστε κάτι άχρονοι τύποι που θέλουν να γοητεύσουν τρομερά ο ένας τον άλλον, να ερωτευθούν ο ένας τον άλλον, να διαφωνήσουν ο ένας με τον άλλον, αλλά όλοι να γίνουν μέρος ενός πράγματος που υπήρχε πολλά χρόνια πριν ή πολλά χρόνια μετά από εμάς.

Μεντζέλος: Κι εγώ προσπαθώ να γοητεύσω τον Φοίβο και γι’ αυτό ντύνομαι ωραία, του μιλάω γλυκά και του πετάω ατάκες από ταινίες, που του αρέσουν. Θα τον ρίξω σε λίγο, είμαι έτοιμος.

Για τις κακοποιητικές συμπεριφορές

Μεντζέλος: Σε συνεργασίες έχω ζήσει καταστάσεις με ανθρώπους που φέρονται άσχημα αλλά και με ανθρώπους που φέρονται καταπληκτικά, για να μην είμαστε μονοδιάστατοι. Έχω πει στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα φερθώ έτσι για κανέναν και σε κανέναν. Πρώτα απ’ όλα θα χαλάσω τη δική μου καλλιτεχνική διάθεση και τη δημιουργικότητά μου και μετά θα πέσω στο επίπεδο ενός ανθρώπου που κάτι έχει χάσει στη ζωή του εκείνη τη στιγμή ή το προηγούμενο βράδυ δεν τα πήγε πολύ καλά στις επιδόσεις του και ήρθε την επόμενη να ξεσπάσει τα νεύρα του. Αυτά τα πράγματα, όσο τα βγάζεις από τη ζωή σου, και διώχνεις τους ανθρώπους που προκαλούν τις τοξικές καταστάσεις, θα το πω κι ας ακουστεί τετριμμένο, περνάς καλύτερα και αισθάνεσαι καλά με όλους τους ανθρώπους.

Εγώ μέχρι στιγμής έχω χάσει στην καλλιτεχνική μου ζωή πράγματα, που τελικά όμως δεν με ενδιέφεραν καθόλου, είμαι ο χαρακτήρας του Κίμωνα στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο». Τον έπαιζε ο Ορφέας Ζάχος και είχε μια πολύ ωραία σκηνή που έλεγε «Τα βρόντηξα κάτω κι έφυγα». Όταν κάτι δεν μου αρέσει, ή με προσβάλλει ή με εκνευρίζει τα βροντάω και φεύγω στην κυριολεξία. Το έχω κάνει και μέσα σε μαγαζί που έπαιζα dj όταν μου μίλησε άσχημα ο ιδιοκτήτης. Θα μου πεις ότι το παίζεις άτομο, το παίζεις σταρ; Όχι, δεν το παίζω τίποτα. Απλώς είμαι άνθρωπος κι όπως μιλάω εγώ στον άλλον ευγενικά και όμορφα ζητάω κι από αυτόν να μου μιλάει έτσι.

Φοίβος: Αυτό που λέει ο Δημήτρης ότι το κατέκτησε εμένα μου πήρε κάποια χρόνια. Τώρα πια είμαι δυνατός άνθρωπος και δυνατός επαγγελματικά και έχω επιβάλλει στις δουλειές μου ομορφιά, καλοσύνη και χαρά. Όταν ήμουν μικρός και βρισκόμουν σε μια δηλητηριώδη κατάσταση δεν το καταλάβαινα αμέσως ή το δικαιολογούσα. Ήμουν πολύ ντροπαλός για να το παραδεχτώ και είχα ταμπού μέσα μου που με εμπόδιζαν να δω ότι όντως ο άλλος είχε κακή συμπεριφορά. Μετά μεγαλώνεις και ξέρεις να τα χειριστείς όλα αυτά. Γι’ αυτό όταν ακούω αυτή την απαίσια φράση για τα θύματα των βιασμών για παράδειγμα «μα γιατί δεν μίλησε τότε;» αγανακτώ. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να καταλάβουν εκείνη την ώρα τι τους συμβαίνει ή πώς τους το πλασάρει ο άλλος.

Νεφέλη: Είναι λίγο χλωμό το πεδίο στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, γιατί πάντα ο καλλιτέχνης έχει μια έξτρα δικαιολογία λόγω της ιδιότητάς του. Ακούστηκε πολύ το «ναι οκ είναι τέτοιος αλλά έχει γράψει αυτό το τραγούδι, έχει γυρίσει αυτή την ταινία». Θεωρώ ότι μας πήρε πολύ καιρό να καταλάβουμε ότι η ιδιότητα του καλλιτέχνη δεν είναι συνυφασμένη με κάτι ιερό. Ο καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας που εργάζεται με άλλους και πρέπει να φέρεται με σεβασμό. Αυτή η θεωρία περί ανωτερότητας λόγω Τέχνης οδηγεί στο να σου πάρει πολύ περισσότερο καιρό να καταλάβεις ότι αυτό που ζεις δεν είναι κάτι φυσιολογικό και ότι δεν συγχωρείται.

Μεντζέλος: Θέλω να πιστεύω ότι οι νέοι άνθρωποι ήδη σκέφτονται διαφορετικά και είναι έτοιμοι να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Το εύχομαι ολόψυχα γιατί αυτοί θα παραλάβουν τον κόσμο σε λίγο και πρέπει να τελειώνουμε με τα κακώς κείμενα.

Τι κερδίζουμε και τι χάνουμε μεγαλώνοντας:

Μεντζέλος: Έχω χάσει την ικανότητά μου να περπατάω πάρα πολύ, παρότι το θέλω. Έχουν φθαρεί τα πόδια του πι και δεν πάει πολύ καλά. Ελπίζω τώρα με τις εμφανίσεις με τον Φοίβο να μπορέσω να πάρω ένα καινούριο. Έχω κερδίσει όμως εμπειρίες, που χωρίς να το ξέρω αρχικά, με έχουν κάνει να είμαι καλύτερος άνθρωπος ή τουλάχιστον να αποφεύγω τις κακοτοπιές.

Νεφέλη: Εγώ έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου με τα πράγματα. Στις αρχές των ’00s μου ένιωθα ότι θα αδράξω τη ημέρα. Μετά από κάποια χρόνια έχω περάσει στην ακριβώς αντίθετη διάθεση και νιώθω ότι τα έχω δει όλα, ότι τίποτα πια δεν με εκπλήσσει και σαν να μην έχω τίποτα πια να περιμένω από τη ζωή. Δεν ξέρω γιατί μου έχει συμβεί αυτό. Ίσως επειδή ήμουν τυχερή και σε μικρή ηλικία έζησα πολλά πράγματα, ίσως φταίει η πανδημία που ένιωσα κάπως σαν να τελείωσε η ζωή. Πλέον βλέπω πολύ πιο μάταια τα πράγματα από ό,τι παλιότερα.

Φοίβος: Μου λείπει ο άπλετος ελεύθερος χρόνος, ο απολύτως ξένοιαστος. Τις δεκαετίας του ’90 και των ’00s ξύπναγα και είχα άπειρο χρόνο για να βλέπω ταινίες, να συναντώ τους φίλους μου, να πηγαίνω για καφέ. Αυτή, όμως, η αίσθηση του άπλετου χρόνου έχει αντικατασταθεί από πολύ δημιουργικά πράγματα. Δεν έχω πια χρόνο γιατί έχω την Ταράτσα του Φοίβου, γιατί φτιάχνω τραγούδια, γιατί έχω αυτή την υπέροχη παρέα με τον Δημήτρη και τη Νεφέλη που μαζί περνάμε σαν να είμαστε 15 χρονών. Αλλά ξέρω ότι αυτή η ιστορία του «χμμμ, τι να παραγγείλω τώρα;» και να κάθομαι να το σκέφτομαι έχει τελειώσει.

Μεντζέλος: Θα ξανάρθει, Φοίβο. Θα καθόμαστε στο καφενείο και θα έχουμε άπειρο χρόνο.

Φοίβος: Έχω ένα φίλο με τον οποίο γνωρίστηκα στον στρατό. Είμαστε και οι δύο τρομερά σινεφίλ, εκείνος είναι πολιτικός μηχανικός. Έχουμε φτιάξει ένα δικό μας τρομερά ανταγωνιστικό σινεφίλ παιχνίδι με κανόνες και κάθε μέρα ξεκλέβουμε και οι δύο λίγο χρόνο και το παίζουμε˙ είμαστε δύο νερντ που «βρίζονται» για ταινίες και παρότι δεν μας περισσεύει χρόνος έχουμε τόση ανάγκη να το κάνουμε αυτό καθημερινά για ένα μισάωρο. Έτσι φαντάζομαι τα καφενειακά μου χρόνια παρέα με τον Δημήτρη και θα περνάει η Νεφέλη και θα λέει «πώς κρατιούνται έτσι αυτοί».

Για το sitcom που ετοιμάζει ο Φοίβος στην ΕΡΤ

Φοίβος: Εγκρίθηκε η πρότασή μου για ένα sitcom με τον τίτλο «Τα Νούμερα». Τα τελευταία χρόνια είχα αρκετές προτάσεις να κάνω την Ταράτσα του Φοίβου τηλεοπτικό σόου. Αυτό δεν το ήθελα γιατί πιστεύω ότι ήταν κάτι που άνθιζε χάρη στο αυτοσχέδιο ανέβασμα σε έναν εξωτερικό χώρο στον οποίο μαζευόμαστε όλοι μαζί παρέα με το κοινό και κάναμε αυτό το παιχνίδι. Οπότε σκέφτηκα ότι αν είναι να κάνω τηλεόραση δεν θέλω να κάνω σόου αλλά sitcom, δηλαδή κωμωδία χαρακτήρων. Επειδή είμαι μουσικός θα είναι μια μουσική κωμωδία χαρακτήρων. Θα παρουσιάζει μια fiction, γελοία εκδοχή του εαυτού μου που θέλει να κάνει κάτι σαν την Ταράτσα του Φοίβου, που φτιάχνει μια ομάδα από νούμερα γύρω του και κάθε εβδομάδα καλεί έναν καλεσμένο που κι αυτός με τη σειρά του θα παίζει μια πολύ γελοία εκδοχή του εαυτού του.

Δεν κομίζω γλαύκες, αυτό έκανε κάποτε το Muppet Show, αυτό κάνει τώρα το Call my agent και είναι μια παράδοση που υπάρχει αλλά αυτό θέλουμε να κάνουμε. Θα είναι μια λατρευτική εκπομπή για την ελληνική show biz αλλά με πολύ πλάκα και μουσική. Και οι φίλοι μου εδώ, ο Δημήτρης και η Νεφέλη, ελπίζω να έρθουν και να παίξουν. Μπορεί ο Δημήτρης κι εγώ να είμαστε οι δύο boomers που σχολιάζουν δίσκους και τσακώνονται. Πιστεύω ότι ο Δημήτρης σαν παππούς θα είναι πολύ κωλόπαιδο και θα πάρει το αίμα του πίσω που από μικρό τον αντιμετώπιζαν σαν yoda.

Μεντζέλος: Θα με ρωτάς εσύ «Θυμάσαι τι είπε ο Tom Waits;» κι εγώ θα σου απαντάω «Εγώ θυμάμαι αλλά εσύ δεν θυμάσαι ότι οι Public Enemy είχαν πει το άλλο». Θα διαφωνούμε με τέτοιους όρους, θα είναι καταπληκτικό.

Info:

Φοίβος Δεληβοριάς με τον Δημήτρη Μεντζέλο και τη Νεφέλη Φασούλη | Villa VOX 

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.