Απαράδεκτοι -«Τι έγινε ρε παιδιά;»…Τι μας συμβαίνει πια; Πάθαμε απάθεια;

«Τι καλοκαίρι ήταν κι αυτό» …Μπέσσυ; Μήτε κορμί μήτε αλάτι και άσπρα πουλιά. Απ’ όπου και να το πιάσεις δεν τη βρίσκεις την άκρη πουθενά και πες μου τι να κάνω; Να πάθω και γω απάθεια και αποκτήνωση; Μηδενισμό ίσως ή να το ρίξω στον θυμό και να καταλήξω άλλος ένας Ελληναράς ακόμα αν μ’ ακούς;

Όλο το καλοκαίρι καιγόμαστε, μέρες τώρα καίει ο Έβρος, αλλά ήτανε λέει Mega Φωτιά και γω που δεν έχω σβήσει ποτέ φωτιά και είμαι πυροσβέστης του καναπέ, δεν μπορώ να επικαλεστώ τη λογική μέσα μου που κραυγάζει «Μα δεν γίνεται κάπως θα μπορεί να σβηστεί αυτή η μέγα φωτιά». Που να τολμήσω να πω φυσικά ότι βρίσκω παράλογη την πρόσληψη τόσων αστυνομικών κι όχι πυροσβεστών; Εδώ βρίσκουμε λογικό ολόκληρη Πάρνηθα να έχει έναν δασάρχη.

Κάηκε (ή καίγεται ακόμα…) αρκετή Ελλάδα και φέτος, θέλαμε δεν θέλαμε το μυρίσαμε το είδαμε στον ουρανό μας που κοκκίνησε εκείνον θυμάστε που έγινε πιο γαλανός. Καιγόταν η μια περιοχή μετά την άλλη και το επιτελικό μας κράτος η Ελλάδα 2.0 έστελνε το 112 της, διότι πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη ζωή. Μα τι να την κάμει την ανθρώπινη ζωή του κείνος που ‘χει μόνο ένα σπίτι και προσπαθεί με κίνδυνο της ζωής του να το σώσει; Παρέμεναν οι άνθρωποι να σώσουν τους κόπους μιας ζωής και έβλεπες αστυνομικούς να τους τραβάνε αντίς πυροσβέστες να σβήνουν τις φλόγες.

Να τα βλέπω και να με πιάνει ένας θυμός γιατί έχω κι αυτή την ενσυναίσθηση και δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι ως Έλληνες που ‘χουμε να διαχειριστούμε ένα μικρό μεν αλλά τέλειο οικοπεδάκι τα ‘χουμε κάνει όλα μα όλα λάθος και το χειρότερο είναι ότι όπως το πάμε δεν θ’ αφήσουμε και τίποτα πίσω μας. Θα το αποκαλέσουμε κλιματική αλλαγή έτσι θα το πούμε για να αποποιηθούμε την ευθύνη μας.

Κλιματιστική αλλαγή θα το πώ εγώ, σαν να χουμε ένα κλιματιστικό μέσα μας κι όποτε σκάμε το ανάβουμε για να μην νιώθουμε τη ζέστη όξω μας. Έτσι ο καθένας στο μικροκλίμα του κλεισμένος μ’ όσα έχει αδιαφορεί για το τι συμβαίνει τριγύρω του. Δεν θέλω να γίνω τέτοιος άνθρωπος απαράδεκτος μου το απαγορεύω.

Και κει που λες να ρίξει Θεέ μου μια βροχή, μια καταιγίδα να σβήσουν αυτές οι ρημάδες οι φωτιές της κλιματικής αλλαγής έρχεται αυτός ο Ντάνιελ και τα πλημμυρίζει όλα. Άλλη τρέλα αυτή να ονοματίζουμε τα καταστροφικά φαινόμενα με ευφάνταστα ονόματα. Παραθαλάσσιες περιοχές πια ο Βόλος, η Λάρισα, λίμνη ο θεσσαλικός μας κάμπος και η Καρδίτσα λασπότοπος. Το 112 το στείλανε φυσικά μα το κράτος δεν είπε κλείστε τα καταστήματα και ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του γιατί μερικοί δεν έχουν την πολυτέλεια της εργασίας από το σπίτι. Θρηνήσαμε και θύματα, βοσκούς που πήγανε να προστατεύσουν το κοπάδι τους.

Κι εκεί που λες δεν πάει παρακάτω βλέπεις σε βίντεο έναν 36χρονο να τον σπρώχνουν από τον καταπέλτη του πλοίου και να πεθαίνει ενώ ο θύτης του δίνει την εντολή να φύγει το πλοίο. Λιμενικός στο λιμάνι του Πειραιά πουθενά τριγύρω, ο κόσμος πάνω στο πλοίο που είδε, επιτρέψτε μου να πω, τη δολοφονία κάλεσε το λιμενικό σώμα και την αστυνομία ενώ ο καπετάνιος έλεγε στα μεγάφωνα καθυστερήσαμε, γιατί υπήρξε συμβάν που δεν ευθύνεται το πλοίο.

Αν δεν υπήρχε το βίντεο θα διαβάζαμε για ένα ατύχημα που συνέβη κι όχι για τη δολοφονία που σοκαρισμένοι είδαμε. Τόσο σοκαρισμένος και για τη δήλωση του υπουργού ναυτιλίας, ο οποίος έσπευσε να δηλώσει «θρηνούμε τον θάνατο ενος ανθρώπου αλλά θρηνούν και οι οικογένειες των ανθρώπων που πήγαν για το μεροκάματο και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για φόνο». Τι στο καλό εξυπηρετεί αυτή την εξίσωση του δολοφόνου με το θύμα ακόμα δεν έχω κατανοήσει όπως δεν έχω κατανοήσει ότι δεν έχει βγει να πει έκανα λάθος στη διατύπωση αντ’ αυτού λέει ότι του κάνουν πολιτικό πόλεμο προς το πρόσωπό του.

Δεν ξέρω πραγματικά αν αυτό το μονοπάτι το σκοτεινό μας οδηγεί σε κατηφόρα πιο μεγάλη από αυτήν που κατρακυλάμε τα τελευταία πολλά χρόνια. Μας γονάτισαν τα μνημόνια κι όλα αυτά που μαζί τα φάγαμε. Μας αποτελείωσε η πανδημία και η απότομη εσωστρέφεια και εξωστρέφειά της. Κάτι άλλαξε μέσα μας κάτι διακρίνω ότι σκοτείνιασε. Το φως της ψυχής μας; Η λάμψη στα μάτια μας; Η ζέστη που εκπέμπει η καρδιά μας; Γίναμε απαράδεκτοι και μας φαίνεται λογικό το παράλογο. Το αυτονόητο φαντάζει πια αυτοανόητο και μετά δεν μιλάμε πολύ γιατί τ’ όνειρο ζει στη σιωπή.

Η σιωπή πια δεν είναι χρυσός ειδικά σε καιρούς που ακόμα και η ευγένειά μας αντιμετωπίζεται ως αδυναμία. Θέλει ορθωμένο ανάστημα και ενημέρωση, ορθή ενημέρωση για να μπορούμε ως πολίτες να κρίνουμε αυτούς που μας κυβερνάνε και τους οποίους εμείς τους δίνουμε τη δύναμη. Δυστυχώς κείνοι όμως δεν μας δίνουν καμία ελπίδα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ελπίδα, ένα καλό νέο, μια θετική είδηση κάτι να πιαστούμε να μην ξυπνάμε και να λέμε ότι από τύχη ζούμε. Μπορούμε να επιβιώσουμε απ’ όλα τα φαινόμενα αλλά αν πάθουμε αποκτήνωση δεν θα μας αξίζει να επιβιώσουμε.

Ας το πάρουμε αλλιώς να πάψουν οι διχασμοί και οι λοιπές μας παθογένειες. Έρχεται χειμώνας βαρύς με ακρίβεια και υποθέτω κι άλλα φαινόμενα με ευφάνταστα ονόματα που αν συλλογικά παραμείνουμε ενωμένοι κι όχι ως Έλληνες πολλών ταχυτήτων θα τα ξεπεράσουμε. Πιστεύω θα τα ξεπεράσουμε όλα αρκεί να μην αντιμετωπίζουμε ως κανονικότητα καταστάσεις που το μέσα μας τις νιώθει ότι δεν είναι κανονικές. Δεν είμαστε απαράδεκτοι και το ζητούμενο στο «τι έγινε ρε παιδιά» είναι πια να δούμε το τι θα γίνει από δω και πέρα, και ό,τι απαράδεκτο να μην ξαναγίνει…