Στέρεο Νόβα στην Πλατεία Νερού: Άλλοι πάθανε καύσωνα ‘γω έπαθα 90s

Αυτές τις μέρες τα μέσα ενημέρωσης ελυσσάξανε να μας υπενθυμίζουν ότι έχουμε καύσωνα κι ότι τονε λένε Κλέωνα, οι Ιταλοί τον ονόμασανε Κέρβερο τον δικό τους. Δεν έχω ειλικρινά κατανοήσει ακόμα την ανάγκη μας αυτή να ονοματίζουμε ως και τα καιρικά φαινόμενα. Από την άλλη, σκεπτόμενος πάντα θετικά, υποψιάζομαι ότι έτσι ανοίγεται ένας λαμπρός δρόμος όνοματοδοσίας στα πάντα. Ας πούμε για παράδειγμα γω θα μπορούσα να ονοματίσω την εφηβεία μου Στέρεο Νόβα. Αυτό θα της κάνω λοιπόν, είμαι ο Στέλιος Πι και δεν πέρασα εφηβεία, Στέρεο Νόβα πέρασα.

Για μένα οι Στερεονοβίτες είναι και παραμένουν τέσσερις ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Μιχάλης Δέλτα, ο Αντώνης Πι και ο Coti K. Τώρα το πώς τα φέρνει η ζωή και τι μένει και τι φεύγει είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα, όπως και το γεγονός ότι το ίδιο το γκρουπ διαλύεται, επανενώνεται με ρυθμούς που σχεδόν με ζαλίζουν. Πάνω που τρως τη στεναχώρια και τηνε χωνεύεις τσουπ να ένα νέο πρότζεκτ ή μια επετειακή επανένωση. Το αξίζουνε πανάθεμα τους σαφέστατα και τους αγαπώ και είναι για μένα μετά τη Λένα Πλάτωνος οι συνεχιστές της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής.

Πολύ μπροστά κι αυτοί από την εποχή τους, ευτυχώς αναγνωρισμένοι από τη νέα γενιά και πιθανότατα κι από την επόμενη. Χάρηκα που στην πλατεία Νερού δεν είδα μόνο τους συνήθεις ύποπτους που πάμε πάντα σε συναυλίες των Στέρεο Νόβα και είδα πολύ διαφορετικό κόσμο αλλά στεναχωρέθηκα που οι Leftfield μου κλέψανε τις εντυπώσεις. Οι Leftfield που λες είναι μια βρετανική ηλεκτρονική μπάντα που το 1995 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ το Leftism, το οποίο ανήκει στους κορυφαίους ηλεκτρονικούς δίσκους, έχουνε συμμετοχή και σε σάουντρακ του Τrainspotting και του Τhe beach. Απ’ την άλλη οι Στέρεο Νόβα και το βίντεο κλιπ τους New Life 705 (Νέα Ζωή 705) που για μένα είναι video art, το 1994 παιζόταν στο MTV το βρετανικό στη δορυφορική τηλεόραση το βλέπαμε και μείς. Αρά εδώ έχουμε μια μικρή σύγκρουση συμφερόντων ως προς το ποιο είναι το πρώτο όνομα σε αυτή τη συναυλία. Οι Στέρεο Νόβα ήτανε αλλά το αξίζανε; Είναι πια θέμα συναισθηματικό.

Μπαίνω με πολύ κόπο στο πολύ γεμάτο θα πω Release Festival ακριβώς την ώρα που άρχιζαν οι Leftfield να παίζουν και δεν υπερβάλλω όταν λέω τι γίνηκε ο χαμός. Το live set τους μας έκανε όλους να χορεύουμε μέσα στη ζέστη αν και που και που φυσούσε ένα γλυκό αεράκι. Όχι, όπως την προηγούμενη βραδιά στον Fatboy Slim που ιδρώναμε λιώναμε, γδυνόμασταν και συνεχίζαμε να χορεύουμε, τώρα που το σκέφτομαι ήτανε καυτό Παρασκευοσάββατο 90s αυτό που πέρασα.

Όταν τελείωσαν οι Leftfield έβλεπα κόσμο γύρω μου ιδρωμένο και χαμογελαστό που πήγαινε για ανεφοδιασμό. Η βραδιά για μένα είχε τελειώσει τα ‘χα δώσει όλα, ψέματα να σας πω; Ήπια πολύ νερό και προσέγγισα τη σκηνή ξανά για να καμαρώσω από κοντά τους Στέρεο Νόβα που σε λίγο θα βγαίνανε.

Βγαίνουν που λες με τις ολόσωμες στολές τους τις άσπρες, τα καπελάκια τους τα εργατικά και στο λαιμό τους κρεμασμένο ένα λαμπάκι led. Σκέφτομαι «α μάλιστα, το πρότζεκτ: είμαστε κάτι μεταξύ Kraftwerk και Devo με τα μπετότουβλα που είδαμε κείνη τη βροχερή μέρα της Ελευσίνας στην επίσημη έναρξη του Eleusis 2023 συνεχίζεται». Μετά από δυο κομμάτια τους, γύρω γύρω μου, αρχίζει ν’ αδειάζει ο χώρος ενώ ο κόσμος φώναζε τα μπάσα, χαμηλώστε τα μπάσα. Προσωπικά τα μπάσα τ’ αγαπώ και τα αντέχω, είμαι έτσι από μικρό αγόρι. «…Το τελευταίο χτύπημα το τελευταίο χτύπημα το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα Μάνα είναι το μπάσο». Αυτό ως μια απάντηση στους «Χούλιγκανς» την ταινία του 1983 που ο γιος λέει η αλήθεια πατέρα βρίσκεται στους Sex Pistols γκέγκε;

Χάσμα γενεών αλλά γεφυρωμένο χάσμα μουσικό γιατί γω από ροκά Πειραιώτη πήρα την κασέτα ΤDK 60 λεπτών για ν’ ακούσω κείνον τον Βήτα από το Περιστέρι. Μόλις την έβαλα στο walkman συνέβη το μοιραίο έπαθα Στέρεο Νόβα κι ήμουνα μόνο στην πρώτη γυμνασίου. Σα να ξύπνησε η εφηβεία μου. Ο στίχος του Κ.Βήτα δεν σ’ άφηνε περιθώρια να παραμυθιάζεσαι ή να ωραιοποιείς το παρόν ενώ οι συνθέσεις όλων μαζί Βήτα Δέλτα Πι σου επέτρεπαν να ταξιδέψει το μυαλό σου σε άλλες ατμοσφαιρικές πιέσεις.

Νέος ήχος, νέος ποιητικός λόγος, αυτό ήτανε οι Στέρεο Νόβα και πρώτοι κάπως καταφέρανε να ενώσουνε τους ροκάδες με τους πρώτους ρέηβερς και τους κανονικούς με τους «ανώμαλους» σε μια νέα σκηνή κάνοντας πιο mainstream τον ηλεκτρονικό ήχο στα ελληνικά αυτιά. Όμως τ’ αυτιά του κόσμου στη συναυλία είχανε πρόβλημα, οι πίσω λέει μια χαρά ακούγανε αλλά σε μια συναυλία το ζητούμενο είναι ν’ ακούγεται καλά τόσο μπροστά όσο και πίσω. Το γιατί δεν διορθώθηκε το πρόβλημα ποτέ δεν το κατάλαβα μήτε γω μήτε ο άντρας από την παραγωγή που μολονότι φόραγε και ωτασπίδες παραπονιόταν κι αυτός για τον ήχο. Κάποια στιγμή που μάλλον μας λυπήθηκε αρχισε να μας μοιράζει μπουκαλάκια νερά, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος γιατί το χρειαζόμουν. Χόρευα, δεν άκουγα καλά τι έλεγε ο Κ.Βήτα δεν με ένοιαζε κιόλας, αυτός πάντα απαγγέλει κάποια στιγμή πήγε και κάθισε μόνος του και μας γύρισε την πλάτη ενώ ο Μιχάλης Δέλτα χαμογελούσε και χόρευε. Θα το μολογήσω γιατί να ντραπώ; Ο Μιχάλης Δέλτα πάντα μ’ άρεσε πιο πολύ ακόμα και στη σόλο του καριέρα.

Χόρευα δεν μ’ ένοιαζε τίποτε, που και που χάζευε το βλέμμα μου στα καταπληκτικά video art τους με τα μπετότουβλα. Σκεφτόμουν γιατί πια δεν ανατριχιάζω όπως τότε; Γιατί δεν λέω τους στίχους νεράκι όπως παλιά; Γιατί με κερδίζει πια μόνο ο ρυθμός και εντοπίζω ότι τα κλεισίματα των κομματιών τους είναι στ’ αυτιά μου άτσαλα, απότομα; Συνέβη; Δεν το περίμενα μα μου συνέβη! Έκλεισα το κεφάλαιο Στέρεο Νόβα, γερνάω μαμά ακούς; Ενηλικιώθηκα μέσα σε μια νύχτα. Δεν ένιωσα την ανατριχίλα που ένιωσα φέτος στην συναυλία του Pan Pan στην Τεχνόπολη.

Φεύγοντας αυτό έλεγα και ξανάλεγα γιατί σε ανατριχιάζει ο Pan Pan και όχι πια οι Στέρεο Νόβα; Να νιώσω ενοχές; Ή μπας κι έπαθα παλιμπαιδισμό, επειδή με χτύπησε το «ρεύμα στην πίστα;» Μήπως μιλάει στα 44 μου πια το «είναι νωρίς δεν έχω ύπνο και δεν θέλω να πεθάνω» σ’ αυτή την «ανισόπεδη ντίσκο» που ζω στο μέσα μου, ενώ η «Ντισκολάτα» δεν λέει πια τίποτε στην ψυχή παρά μόνο στη θύμηση μου; Ακόμα και στα εφηβικά μου ερωτικά φασώματα Στέρεο Νόβα έβαζα ν’ ακούμε και όταν έφτανε Σάββατο βράδυ βγαίναμε οι παρέες και λέγαμε γιατί είναι «Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ» κι όταν πια ξημέρωνε ήτανε Κυριακή πρωί. Μένα αυτή η Κυριακή πρωί με βρήκε να ευγνωμονώ την Στέρεο Νόβα εφηβεία μου και να αποχαιρετώ τον α-στέρεο Στέλιο Πι. Σε σένανε μιλάω έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί Κυριακή πρωί, μου είπε και ακολούθησα δίχως να πω ΝΟχι.

HIDDEN TRACK

Ναι πήρα τη γραμμή 705 τότε για να ζήσω το τραγούδι Νέα Ζωή 705.

Ναι απόλαυσα όλα τα Σάββατα βράδια.

Ναι έκανα «το ταξίδι της φάλαινας» δίχως κλεμμένο ποδήλατο.

Τους Στέρεο Νόβα θα τους βρίσκω συνεχώς μπροστά μου αλλά πια δεν θ’ ανατριχιάζω. Δεν το λέω για κακό και τους ευχαριστώ που μου χάρισαν μια ήρεμη ταξιδιάρικη εφηβεία γεμάτη κοινωνικό προβληματισμό, δίχως θυμό.

«Έλεος είναι κάτι που κανείς δεν το θέλει…»

Τάκη εσύ είσαι; Τι κανεις; Γιατί; Καλά. Γεια. Έλα Τάκη πού είσαι; Φοβάμαι. Καλά. Γεια. 
Τάκη μωρέ δεν θέλω να σ’ ενοχλώ αλλά… Το ‘κλεισε! Τάκη που σε πετυχαίνω; Καλά. Γεια.
Τάκη μη θυμώνεις ρε γαμώτη. Να σε ρωτήσω κάτι; Καλά. Γεια.
Τάκη εγώ θα σε ρωτήσω…Τάκη, εγώ θα σε ρωτήσω!
Να σου πω, θυμάσαι…μμμια φορά που μου είχες υποσχεθεί κάτι; Το θυμάσαι, ε;
Όχι! Καλά… καλά, γεια. Τάκη… πού το ‘χεις βάλει; Τι ώρα; Ν……όχι, όχι!
Ουφ! α πα πα πα! Ζεστάθηκα! Τύπτομαι και φρίττω! Τύπτομαι και φρίττω! Τάκη!
Τάκη, είσαι παλιόπαιδο… Καλά, γεια.

(Νόχι σε στίχους Σταμάτη Κραουνάκη και σύνθεση Στέρεο Νόβα από το άλμπουμ Ωφέλιμο Φορτίο).