1. Στο πρόσωπο του Τζον Μάλκοβιτς
Λίγο μετά την προκαθορισμένη ώρα, ο Τζον Μάλκοβιτς μαζί με τους δύο στενούς του συνεργάτες στην παράσταση πέρασαν την πόρτα του πάλαι ποτέ Zonar’s, η οποία ήταν ήδη κατάμεστη από εκπροσώπους του συνόλου των ελληνικών ΜΜΕ, από τα πλέον σοβαρά έως τα εντελώς κουτσομπολίστικα, από εφημερίδες μέχρι κανάλια και sites. Δεν είναι παράξενο: εκτός από μέγιστος ηθοποιός, ο Μάλκοβιτς είναι σταρ –όλοι θέλουν μια εικόνα ή μια λέξη του, άσχετα του κατά πόσον βγάζουν νόημα αυτές οι συνεντεύξεις τύπου. Όπως και να έχει, ο Μάλκοβιτς κάθισε στην προκαθορισμένη θέση και αντιμετώπισε στωικά τις ερωτήσεις μας.
Κάπου εδώ, να αποδώσουμε τα δίκαια: οι Αμερικανοί καλλιτέχνες, είτε πρόκειται για ροκ ή τζαζ μουσικούς, είτε για μαέστρους ή σολίστες της συμφωνικής μουσικής, είτε για σκηνοθέτες ή ηθοποιούς, αντιμετωπίζουν πάντα τις συνεντεύξεις, ατομικές ή ομαδικές, με απόλυτη διαθεσιμότητα και άψογο επαγγελματισμό. Έχουν συνείδηση πως η προώθηση είναι κομμάτι της δουλειάς τους και δεν το συζητούν καν. Οι Ευρωπαίοι συχνά είναι πιο δύσθυμοι ή σκεπτικιστές –να μη μιλήσω καθόλου για τους συμπατριώτες, ειδικά μετά από μια μικρή ή μεγαλύτερη επιτυχία, γιατί κινδυνεύω να χαρακτηριστώ εμπαθής. Έτσι λοιπόν κι ο Τζον Μάλκοβιτς: παρόλο που βρίσκεται στη μέση μιας μακράς και επίπονης περιοδείας του τύπου «είναι Τρίτη, άρα πρέπει να βρισκόμαστε στην Αθήνα», και μπορούσε κανείς περισσότερο να διαισθανθεί παρά να διακρίνει την κόπωση πίσω από το άψογο ντύσιμο και την προσοχή του στη διαδικασία, μας απάντησε σε όλα επί της ουσίας, χωρίς τυποποιημένες φράσεις και τοποθετήσεις.
2. Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς
Τον ρωτώ για τη συνθήκη της εποχής σε ό,τι αφορά την κριτική –υπενθυμίζω πως το έργο που θα παρακολουθήσουμε ονομάζεται ”The music Critic” και όλα τα αποσπάσματα κριτικών που ακούγονται σε αυτό έχουν δημοσιευτεί στα αλήθεια, κάποια μάλιστα για συνθέτες που έχουν περάσει στη σφαίρα του μύθου. Κάποτε οι κριτικοί είχαν εξουσία ζωής ή θανάτου πάνω σε μια παράσταση ή ταινία. Σήμερα που ο καθένας καταθέτει την άποψή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλοι έχουν γίνει κριτικοί.
Πώς βλέπει άραγε αυτή τη μεταβολή;
«Όταν είχαμε φτιάξει την πρώτη μας θεατρική ομάδα στο Σικάγο, αν παίρναμε τις κριτικές που γράφτηκαν τοις μετρητοίς, απλά θα είχαμε εγκαταλείψει το επάγγελμα», θυμάται. «Όμως δυστυχώς, αυτός ο εντός εισαγωγικών εκδημοκρατισμός της κριτικής, έχει στερήσει τους αληθινούς γνώστες από τη δυνατότητα να υποστηρίξουν και να κάνουν γνωστούς καλλιτέχνες που χωρίς αυτούς δεν θα είχαν γίνει ποτέ γνωστοί –ή τόσο γνωστοί- σε ένα ευρύτερο κοινό, ή θα είχαν αργήσει πολύ περισσότερο. Κι αυτό είναι κρίμα».
3. Στο τραύμα του Τζον Μάλκοβιτς
Όπως μας αφηγείται η ομάδα του ”The Music Critic” στην παράσταση ακούγεται σχεδόν ολόκληρη ένας λίβελλος, μια κακεντρεχής, υβριστική κριτική που είχε γραφτεί για τον ίδιο τον Μάλκοβιτς από έναν Tούρκο κριτικό μετά από μια εμφάνισή του στην Κωνσταντινούπολη. «Συνήθως δεν διαβάζω τις κριτικές, ούτε δίνω ιδιαίτερη σημασία –εκτός από λίγες, σπάνια από τις οποίες, αν είναι τεκμηριωμένες, μπορεί να μάθεις κάτι. Τη συγκεκριμένη μου την έστειλαν οι συνεργάτες μου. Όταν τη διάβασα, γελούσα επί ένα τέταρτο, μέχρι που έφτασα να κλαίω από τα γέλια. Σκεφτήκαμε πως ήταν καλή ιδέα να μπει στην παράσταση. Άλλωστε, θα έκανε πολύ ευτυχή τον πατέρα μου αν ζούσε για να τη διαβάσει, καθώς τον δικαιώνει σε όλες τις απόψεις που είχε για μένα».
Και κάπου εδώ, εν τη ρύμη του λόγου, ο καλλιτέχνης αποκαλύπτει το τραύμα που ενδεχομένως τον οδήγησε στο δρόμο της Τέχνης και την επιτυχία… Άλλωστε δεν είναι η μόνη φορά που αναφέρεται στον πατέρα του: «Εσύ αποφασίζεις», μου έλεγε –θα μας αναφέρει λίγο αργότερα. «Ούτε εγώ, ούτε η μητέρα σου, ούτε ο ατζέντης σου, ούτε το κοινό. Εσύ είσαι που αποφασίζεις!»
4. Στο βλέμμα του Τζον Μάλκοβιτς
Το κλου της βραδιάς υπήρξε η ερώτηση τηλεοπτικής συναδέλφου που, ως αυτόκλητη υπερασπίστρια των πατριωτικών ιδεωδών και του εθνικού αφηγήματος, αφού εξήγησε στον ηθοποιό πως βρισκόμαστε σε διαδικασία διεκδίκησης των μαρμάρων του Παρθενώνα από τη Μ. Βρετανία, έσπευσε να τον ρωτήσει ποια είναι η άποψή του για τον αγών μας. Ο Τζoν Μάλκοβιτς, αφού άκουσε ατάραχος, ανέκφραστος και με το βλέμμα του πάγου το λογίδριο, απάντησε μονολεκτικά: «Συμφωνώ»… Ήταν πραγματικά το βλέμμα ενός μεγάλου ηθοποιού.
