Groove ίσον ρυθμός και η καινούργια δημιουργία της ανερχόμενης χορογράφου Εύας Γεωργιτσοπούλου είναι αφιερωμένη στα παιδιά που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’90. Μια «γιορτινή σύγχυση», όπως την αποκαλεί η δημιουργός, το “Groove” εστιάζει στη γενιά εκείνων που έκλεισαν τα δεκαοκτώ σε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα και τριαντάρισαν την εποχή του κορωνοϊού. Ένα ταξίδι στα ματαιωμένα όνειρα της γενιάς των σέλφις. Ένας ύμνος «στον ρυθμό που δεν βρήκαμε ακόμη».
Λίγο πριν η Εύα Γεωργιτσοπούλου δώσει τον ρυθμό στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, μας απαντά στο ερώτημα:
Πώς γκρουβάρουν τα παιδιά των ’90s;
Τα παιδιά των ’90s Γκρουβάρουν σε ακούσματα «περίεργα». Αυτά που έμαθαν από δω κι από εκεί. Σε μέρη του διαόλου. Σε μέρη συντηρητικά. Σε μέρη ξένα και ντόπια. Έτσι αφήνουν τα σώματα τους να λικνίζονται σε ρυθμούς παραδοσιακούς, techno και λαϊκούς.
Εν ολίγοις τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Προσαρμόζονται με χάρη και μετακινούνται άβολα μεταξύ μουσικών αισθητικών, μεταξύ γνωστών και αγνώστων, γνώριμων και πρωτόγνωρων.
To groove τους είναι σαν τα απομεινάρια από ασταμάτητο πάρτυ. Σώματα κουρασμένα που νωχελικά συνεχίζουν να ψάχνουν τον ρυθμό για στιγμές χαρούμενες, για αναμνήσεις εξαντλητικές, άδικες, για το μοίρασμα με φίλους παλιούς και καινούργιους, με φίλους στιγμιαίους.
Ένα ταξίδι ασταμάτητο, πότε σε ακούσματα καλοκαιρινά παραδοσιακά, πότε σε ήχους πανηγυριού, σε beats ηλεκτρονικά, σε μουσικές «ακαταλαβίστικες». Χωρίς μέτρο.
Ρυθμός που μοιάζει αλλοπρόσαλλος. Είναι φορές που δείχνει τόσο απρόβλεπτος που η ανευθυνότητά του καταντά προβλέψιμη.
Άλλες που γίνεται βιαστικός γιατί τρέχει να χωρέσει και να ξεσπάσει όλη τη θλίψη τους μέσα σε ένα βράδυ, τη θλίψη εκείνων που έμαθαν πως ο χορός κάνει καλό και εξυπηρετεί το λεγόμενο wellness και το επίσης λεγόμενο bonding.
Λίγο σέξι, λίγο released ,λίγο με bounce, λίγο σε συντονισμένα ζευγάρια μα κυρίως μόνοι στον δικό τους κόσμο, με κάπως κλειστά μάτια. Ναρκωμένοι τόσο όσο. Ενας ρυθμός με ups & downs, για τη ζωή τους. Ανομοιόμορφος και όμορφος.
Αν σταματήσουν, θα είναι για εκείνο το χαρούμενο φωτογραφικό κλικ. Εκεί δεν χωράει αποτυχία. Ο χορός τους ας δείχνει ατελείωτος κι αυτοί ας δείχνουν όμορφοι , λίγο κουρασμένοι από χαρά και τυχαία παγωμένοι σε μια πόζα ευτυχίας. Είναι κι αυτό μέρος του Γκρουβ. Ό,τι χωράει ανάμεσα σε δυο πόζες. Ό,τι προλάβει να χωρέσει ανάμεσα σε στιγμές στατικότητας και ανασαίνοντας ακατάπαυστα την ευτυχία τους.
Γκρουβάρουν για χάρη των ιδίων μα και για όλα εκείνα τα ξεκλειδωμένα ταλέντα της μπολρουμ σκηνής, στον δρόμο που μας χάραξαν και έκαναν το ρυθμό να χωράει όλους μας.
Το Γκρουβ μας αυτοσχεδιαστικό, δημιουργικό, εμμονικό, τρελό, μυστηριώδες, σύγχρονο, αυθόρμητο τόσο όσο, κοινότοπο τόσο όσο, προαποφασισμένο τόσο όσο χορεύοντας το δικό μας όχι στη στατικότητα, τη δική μας κρίση εκρηκτικότητας, το δικό μας ακαταλαβίστικο στιγμιότυπο ευτυχίας.
