In Orbit v.4! Βόλιουμ φορ! Να σας πω την αλήθεια, έχω συνδεθεί με αυτό το φεστιβάλ από την πρώτη κιόλας στιγμή, γιατί η αλήθεια είναι πως καταφέρνει να συγκεντρώσει και να προτείνει στο κοινό την αφρόκρεμα της αθηναϊκής εναλλακτικής σκηνής! Από τον πρώτο χρόνο των Whereswilder και των Dury Dava, στο δεύτερο των Strawberry Pills και του Rsn με τη μπάντα του The Electric Quartet και τον Mc Yinka, στον τρίτο των Sworr, της IOTA PHI και των Bonnie Nettles ως τα πιο πρόσφατα του Ταφ, της Vikkie, των ΑΜΚΑ των Lungs και της Amalia! Προφανώς μέσα σε αυτά τα χρόνια δεν κατάφερα να δω όλα τα acts, προφανώς κάποια δεν ταίριαξαν στη δική μου αντίληψη που έχω για τη μουσική και γενικώς την «αποψάρα» μου αλλά αυτό προφανώς και δεν τα κάνει λιγότερο ενδιαφέροντα στο κοινό.
Αυτό που θα ήθελα όμως ίσως σε ένα από τα επόμενα In Orbit είναι η μη κατηγοριοποίηση των showcases ανάλογα με το είδος της μουσικής την ίδια ημέρα. Θα ήθελα οι ήχοι και οι άνθρωποι να αναμιγνύονται, οι μουσικές κουλτούρες να ενώνονται και τα μυαλά να ανοίγουν. Και πρώτα απ’ όλα τα δικά μου! Βέβαια, αυτή είναι μια ευρύτερη σκέψη όχι μόνο για το In Orbit. Ας πάμε όμως σιγά σιγά να σας μεταφέρω τι είδα και τι άκουσα τις δύο από τις τρεις ημέρες του φεστιβάλ.
Παρασκευή 06.10.23: “The comfort zone”
Ονομάζω την πρώτη ημέρα του In Orbit v.4 comfort zone αφενός γιατί ήταν η ημέρα που η σκηνή του φιλοξένησε ονόματα της hip hop σκηνής και αφετέρου είναι η αντανακλαστική απάντηση στην ερώτηση «Τι μουσική ακούς»; Και ας μην ακούω πια τόσο πολύ! Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήμουν ιδιοσυγκρασιακά αν η hip hop κουλτούρα δεν με είχε συναντήσει. Πάντως αν κάτι έχω καταφέρει μέχρι εδώ όλα είναι σμιλεμένα από ρίμες και λούπες και beats!
Την έναρξη της βραδιάς ανέλαβε η Danaya! Τι ωραίες ρίμες, τι ωραίες παραγωγές, τι ωραία χροιά! Ήταν οι σκέψεις του πρώτου πεντάλεπτου… Την ήθελα λίγο πιο έντονη για να τονίζονται καταλληλότερα οι φεμινιστικοί βιωματικοί στίχοι που έχει γράψει και ο θεατής να γίνεται άμεσα δέκτης! Καταλαβαίνω πως το ύφος της δεν είναι έντονο γενικά και οι παραγωγές της έχουν πολλά trip-hop και ψυχεδελικά στοιχεία αλλά χρειάζεται ένα level up στο live performing της για να μη φαίνεται άτονη.
Ακολούθησε ο Complex Shadow! Τι ωραίο ηλεκτρικό σόου πάνω σε beats και ρίμες. Ατμοσφαιρικό ραπ, φανταστικό μπάσο, τρομερή ενέργεια. Σε καθήλωνε ο φωτισμός, ο καπνός, οι μελωδίες θα μπορούσαν να είναι από μόνα τους σαν σύνολο ένα από τα εικαστικά έργα που δημιουργεί ο ίδιος θέλοντας να «διευρύνει τα όρια του εφικτού στην τέχνη»! Μα τι υπέροχη περίπτωση καλλιτέχνη που αποζητά την ολοκλήρωση μέσα από την τέχνη και δεν την χρησιμοποιεί εφήμερα για να γεμίσει άτσαλα τα κενά του. Εξαιρετικός.
Και τώρα ας μιλήσουμε για την περίπτωση της Vikkie με δύο “K”, όπως μου είπε όσο ξετρελαμένη από το σόου της, της έδινα συγχαρητήρια. Ταυτίστηκα με αυτό το κορίτσι. Ταυτίστηκα με τη φωτιά και την αγάπη που έχει μέσα της, τις οποίες αφήνει απλόχερα πάνω στη σκηνή αλλά, στο αγγλόφωνο καλοδουλεμένο ραπ της αλλά και στο κοινό της. Δεν παίρνεις τα μάτια σου από πάνω της όσο οι παραγωγές του BLK CLD είναι σύγχρονες εξαιρετικά καλοδουλεμένες και αυτές σε απόλυτο συγχρονισμό με τις ριπές-ναι ναι- της Vikkie. Αν ήμουν τώρα 16 χρονών Vikkie στον καθρέφτη θα ράπαρα κομμάτια σου. You nailed it gal!
Αν για κάτι πρέπει εμείς οι άνθρωποι του hip hop να ευχαριστούμε τον Ταφ Λάθος, είναι γιατί έβγαλε το ελληνικό hip hop από την ατελείωτη εσωστρέφειά του, με έναν εξαιρετικά ηθικό και ποιοτικό τρόπο, το οποίο φυσικά και άνθισε ό,τι ακούμπησε. Ο Ταφ Λάθος είναι μια περίπτωση καλλιτέχνη που η συναισθηματική νοημοσύνη κάνει τη μουσική του να αποκτά οντότητα. Οι στίχοι του επιβίωσαν λόγω αυτής της συναισθηματικής νοημοσύνης σε εποχές σκληρές που το μέτρο της σκηνής ήταν ο κακοποιητικός λόγος, οι ουσίες και το πόσο μισούσαν οι μεν τους δε!
Χαίρομαι απεριόριστα που σήμερα βλέπω παιδιά της γενιάς μου, με τα παιδιά τους στους ώμους, στις συναυλίες του Ταφ. Ένα μικρό μου παράπονο είναι ότι δεν τον ακούω τόσο συχνά στα ραδιόφωνα ενώ το άνοιγμα έχει γίνει ήδη με τον ΛΕΞ..! Αν υποθέσουμε ότι το ελληνικό hip hop παράγει σύγχρονους αστικούς ποιητές τότε ο Ταφ Λάθος είναι με σιγουριά ένας από αυτούς. Τι περιμένετε λοιπόν να διαβάσετε; Προφανώς και ήταν εξαιρετικός την Παρασκευή στον Θόλο, προφανώς και τα δάκρυα μου κυλούσαν αυτοβούλως όταν είπε τη «Μαύρη Ύλη» όσο βιντεοσκοπούσα τη στιγμή, προφανώς και όταν κάποιος καλλιτέχνης δηλώνει «Χωρίς καμία παρεξήγηση, αυτή είναι η δική μου οπτική» μετά το κομμάτι «Έχω» , ξέρεις πως του οφείλεις πολλά!
Κυριακή 08.10.23 “A new experience”
Ονομάζω την τρίτη ημέρα “A new experience” γιατί εκτός από το act της Amalia and the architects που ήταν γνώριμο και ιδιαίτερα αγαπητό σχεδόν από την πρώτη ακρόαση, ήμουν τυχερή γιατί εξέθεσα τον εαυτό μου στην εμπειρία των αποχρώσεων της σύγχρονης ροκ σκηνής απολαμβάνοντας κάποιους από τους καλύτερους εκπροσώπους της.
Αν είδατε λοιπόν μια τύπισσα με παγωτό μέσα στον Θόλο να χορεύει στους ρυθμούς της Amalia & the Architects -ναι η ζάχαρη κάνει τη δουλίτσα της- τότε σίγουρα εγώ ήμουν αυτή. Αγαπώ τον ήχο της Αμαλίας από τα πρώτα κομμάτια της (Love Is In My Room, Save Our Heads, Murder And Create) τα οποία συνάντησα μέσω των ερτζιανών, μέχρι το τελευταίο Why Is The Night! Χαρακτηριστικός ήχος, χαρακτηριστική mellow χροιά, όπου σε μια εποχή παραγωγής πανομοιότυπων πραγμάτων ξεχωρίζει για την αυθεντικότητά της. Εξαιρετική και η live αποτύπωση της μουσικής της αλλά και του συναισθήματος που περίμενα ότι θα με κάνει να νιώσω! Ανυπομονώ για τη συνέχεια Amalia & the Architects!
Και κάπου εδώ ξεκινάει η νέα εμπειρία, όταν στην σκηνή ανεβαίνουν οι ΑΜΚΑ! Αν λοιπόν πρέπει να γράψω κάτι για τους ΑΜΚΑ θα πω πως πρέπει ΕΧΘΕΣ να φύγουν για εξωτερικό! Ήχος, παραγωγή, επίπεδο ικανοτήτων όλα στο 100% και όλα σε ευθεία βολή στο κοινό. Last but not least ο frontman τους! ΣΟΚ! Πώς να είναι least ο γλυκύτατος Βρετανός με τα σπαστά ελληνικά που σε κάθε ευκαιρία μας ευχαριστούσε και ταυτόχρονα σε δευτερόλεπτα τα έδινε όλα με εξαιρετικά ωμά φωνητικά και εκστατικές χορευτικές φιγούρες στις post-punk παραγωγές, φορώντας ένα κουστούμι και ένα πουκάμισο τύπου Tom Cruise στον πρωτάρη του 83’. Μην χάσετε live τους, είτε είστε της σκηνής αυτής είτε όχι, οι ΑΜΚΑ ανήκουν στην κατηγορία «καλή μουσική» και θα είναι κέρδος σας.
Τα μεγάφωνα αρχίζουν να παίζουν γνωστές disco επιτυχίες, στις οποίες χόρευα, γιατί αυτή είμαι και δεν μπορώ να κρυφτώ και ξαφνικά αρχίζω να ακούω κάτι κραυγές για μαυραγορίτες, νερά που κοστίζουν 7 ευρώ και τον Τάκη που ξέρεις από πάντα… Σκέφτομαι πως κάποιος έχει αφήσει το μικρόφωνο ανοιχτό αλλά τα λέει ωραία. Τα φώτα κλείνουν και οι Lungs ανεβαίνουν στη σκηνή. Αν πρέπει να γράψω για το πιο δυνατό act του In Orbit v.4 αυτό είναι σίγουρα των Lungs. Ποντιακά νταούλια, κιθάρες που έβγαζαν πολεμικές ιαχές και απόλυτη ταύτιση ιδιοσυγκρασίας των μελών της πάνω στην σκηνή. Κάποια στιγμή δεν έβλεπα μπάντα ήταν ένα ενιαίο κύμα που παρέσυρε τα πάντα. Παύση. Ανάσα. Ουάου! Μικρόφωνο ανοιχτό, μαυραγορίτες, νερά, Τάκης! Ω! O frontman των Lungs σε ένα κρεσέντο αλήθειας. Το «Στον χορό μας θα φανεί» θα σας ανατριχιάσει. Εξερευνήστε τους…
Τα μεγάφωνα παίζουν ξανά disco, αρχίζω ξανά να χορεύω. Οι Deaf Radio ανεβαίνουν στη σκηνή. Κατεβαίνουμε μερικούς τόνους, καλά μην φανταστείτε μια οκτάβα οριακά. Αγάπησα την πιστότητα του ζωντανού ήχου σε σχέση με τους δίσκους τους και το γεγονός πως τα φωνητικά τους ήταν λίγο πιο friendly στα δικά μου αυτιά. Δεν γίνεται βέβαια να ξεχνάμε πως είναι από τις μπάντες που αρκετά χρόνια τώρα μας απασχολούν με τη συνεχόμενη εξέλιξή τους. Ακούστε τη δισκογραφία τους και ψάξτε τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Τελικά creditς δίνω στο επίπεδο μουσικών που παράγει αυτή η χώρα, στο κοινό της τρίτης ημέρας. Θερμό, αλληλεπιδραστικό, εξωστρεφές, ΖΩΝΤΑΝΟ! Και φυσικά σε άλλο ένα εξαιρετικό In Orbit!
