Από τον Μάιο του 1889 έως τον Μάιο του 1890, ο Βίνσεντ βαν Γκογκ νοσηλεύεται οικειοθελώς στο άσυλο Saint-Paul στο Saint-Rémy-de-Provence, ένα παλιό μοναστήρι του 12ου αιώνα που είχε μετατραπεί σε άσυλο τον 19ο αιώνα.
Μέσα σε αμπελώνες και χωράφια το άσυλο του Αγίου Παύλου ήταν το πιο κατάλληλο μέρος για να περάσει μια περίοδο, στη φύση και στην ηρεμία ο ψυχικά ταραγμένος Βαν Γκογκ. Ο αδερφός του κανόνισε να έχει δύο μικρά δωμάτια που το ένα το χρησιμοποιούσε σαν στούντιο. Όταν μπορούσε να ζωγραφίζει έκανε πίνακες του κήπου, των χωραφιών, τα οποία μπορούσε να δει έξω από το δωμάτιό του καθώς και μερικών ανθρώπων του ασύλου.
Η φύση ήταν ιδιαίτερα σημαντική για αυτόν, τα δέντρα, το τοπίο, ως συμβολισμός του κύκλου της ζωής. Ανάμεσα στα πολλά έργα αυτής της περιόδου ζωγράφισε και το περίφημο έργο του «Ίριδες». Συνολικά ζωγράφισε περίπου 150 έργα, τα χωράφια με το σιτάρι, τους ελαιώνες και τα κυπαρίσσια της γύρω εξοχής, που θεωρούσε «χαρακτηριστικό της Προβηγκίας».
«Νιώθω πιο ευτυχισμένος εδώ με τη δουλειά μου από ό, τι θα μπορούσα να είμαι έξω», έγραφε στον αδερλό του Τεό, ενώ σε μια άλλη επιστολή του γράφει ότι ο κήπος αν ήταν μεγαλύτερος θα του θύμιζε το Παραντού, έναν κατάφυτο και παρηγορητικό κήπο που συναντάμε στη νουβέλα του Εμίλ Ζολά La Faute de l’Abbé Mouret, με αμπέλια, κισσό, συκιές, ελιές, τριαντάφυλλα με λαμπερά άνθη από τα πιο λαμπερά πορτοκαλί, κυπαρίσσια εκατό ετών, ιτιές και βελανιδιές.
Στα έργα του χρησιμοποιεί λαμπερά χρώματα, έντονες ώχρες και όλη την γκάμα των μοναδικών κίτρινων, πράσινα φωτεινά και σκοτεινές κάτω από τις δαντέλες του μπλε ουρανού. «Όταν λαμβάνεις τους καμβάδες που έχω κάνει στον κήπο, θα δεις ότι δεν είμαι πολύ μελαγχολικός εδώ», έγραφε στον αδερφό του.
