Κείμενο:Άγγελος Κραβαρίτης
Στις 25 Ιουλίου του 1965, στο Newport Folk Festival, o Μπομπ Ντίλαν αποφάσισε να παίξει με ηλεκτρικό ήχο. Έφτιαξε γρήγορα ένα συγκρότημα, κάρφωσε τη Fender Stratocaster του στον ενισχυτή και ξεκίνησε την πρώτη του συναυλία με ηλεκτρικό ήχο.
Η αντίδραση του κοινού ήταν εξαιρετικά διχασμένη. Ο Ντίλαν απτόητος έπαιξε το καινούριο του single “Like A Rolling Stone“, όμως η αυξανόμενη εχθρικότητα του κοινού τον έκανε να εγκαταλείψει τη σκηνή.
Η απόφαση του Ντίλαν να ενσωματώσει τον ηλεκτρικό ήχο οδήγησε στην πιο παραγωγική περίοδο της καριέρας του. Με το να επαναπροσδιοριστεί ξεπερνώντας τις προσδοκίες, ενέπνευσε άλλους καλλιτέχνες να ακολουθήσουν το μονοπάτι του. Η ροκ μουσική ήταν ακόμα νέα, και καλλιτέχνες σαν τον Ντίλαν της προσέδωσαν διαφοροποίηση και βάθος.
Τον Μάρτιο του 1965 ο Ντίλαν κυκλοφόρησε το LP “Bringing it all back home“, που για πρώτη φορά περιείχε «ηλεκτρικά» κομμάτια στη μία πλευρά, ενώ τα υπόλοιπα ήταν στο γνώριμο ακουστικό του ύφος. Μια άλλη καινοτομία του δίσκου ήταν ότι ο Ντίλαν έδειχνε να απομακρύνεται από τα «τραγούδια διαμαρτυρίας» που μέχρι τότε αποτελούσαν την πλειονότητα και στρέφεται σε πιο προσωπική θεματολογία.
Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ένας καλλιτέχνης που δεν σκόπευε να επαναπαυθεί στις δάφνες του, αλλά να προκαλέσει τον ίδιο και το κοινό του. Στις 20 Ιουλίου 1965 κυκλοφόρησε το single “Like a rolling stone” που είχε καθαρά έναν ροκ ήχο, τον οποίο αποφάσισε να παρουσιάσει στο Newport Folk Festival, στις 25 Ιουλίου 1965.
Έφτιαξε ένα συγκρότημα ειδικά για τον σκοπό αυτό, που το αποτελούσαν ο Sam Lay και ο Jerome Arnold, ντράμερ και μπασίστας των Paul Butterfield Blues Band αντίστοιχα, ο Barry Goldberg στο πιάνο, ο Mike Bloomfield στην κιθάρα και ο Al Kooper στο organ. Αντί για τα απλά καθημερινά ρούχα, τα οποία φορούσε στη σκηνή μέχρι τότε, εμφανίστηκε ντυμένος στα μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια. Ο διοργανωτής του φεστιβάλ, Peter Yarrow τον παρουσίασε εν μέσω επευφημιών και χειροκροτήματος από το ανυπόμονο κοινό, λέγοντας ότι ο χρόνος που είχε απομείνει ήταν λίγος.
Ο Ντίλαν κάρφωσε την Fender Stratocaster του στον ενισχυτή και κλείνοντας το μάτι στους μουσικούς του ξεκίνησε την πρώτη του συναυλία με ηλεκτρικό ήχο. Η συγκεκριμένη Stratocaster χρώματος Sunburst, με σειριακό αριθμό 31324 και σφραγίδα με ημερομηνία 2/5/1964 σύντομα χάθηκε. Κανείς δεν ήξερε πού βρίσκεται μέχρι που βρέθηκε και ταυτοποιήθηκε το 2012, και κατόπιν πωλήθηκε σε πλειστηριασμό για 965.000 δολάρια.
Η υποδοχή του κοινού στις πρώτες νότες του “Maggie’s Farm” ήταν άμεση και εξαιρετικά διχασμένη. Εκτός από το απρόσμενο του ηλεκτρικού ήχου, υπήρχαν θέματα με τη μίξη και ειδικά με τη φωνή του Ντίλαν, με αποτέλεσμα να είναι δυσδιάκριτοι οι στίχοι, που ήταν πάντα ένα πολύ σημαντικό στοιχείο των τραγουδιών του. Το κοινό άρχισε να τον γιουχάρει. Ο Ντίλαν ταρακουνημένος αλλά αποφασισμένος ξεκίνησε το νέο του single, το “Like a rolling stone”. Αυτό θύμωσε το κοινό ακόμα περισσότερο, καθώς ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δεν το είχε ακούσει ακόμα. Όχι μόνο έπαιζε με ήχο ηλεκτρικό, αλλά προφανώς θα έπαιζε και άγνωστα κομμάτια.
Η οργή τους συνεχώς μεγάλωνε. Ο Ντίλαν κατάφερε να παίξει μόνο ακόμα ένα κομμάτι και μετά έφυγε με τους μουσικούς από τη σκηνή. Αυτό εξόργισε ακόμα και το φιλικό μέχρι τότε μέρος του κοινού. Ο Yarrow τον παρακάλεσε να ξαναβγεί, κι αυτός σε λίγα λεπτά επέστρεψε, όμως μόνος του, με την ακουστική του κιθάρα.
Τους μήνες που ακολούθησαν οι κριτικές για τη νέα κατεύθυνση του Ντίλαν παρέμειναν διχασμένες. Η συναυλία στο Newport αποτέλεσε για αυτόν ένα σημείο αναφοράς. Αυτή η νέα, «ηλεκτρική» διάσταση στον ήχο του τον οδήγησε στην πιο παραγωγική φάση της καριέρας του, όπως και στη θρυλική συνεργασία του με τους “The Band”.
Η αρνητικότητα που εισέπραξε είχε καθοριστική επίδραση στην ενδυνάμωσή του ως καλλιτέχνη και την πρόοδό του ως δημιουργού, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για όλους όσοι ακολούθησαν. Η επιτυχία του στο να επαναπροσδιοριστεί και να ξεπεράσει τις προσδοκίες του κόσμου ενέπνευσε άλλους καλλιτέχνες να ακολουθήσουν τον δρόμο του ανεξάρτητα από παραδόσεις και προσδοκίες.
Η ροκ μουσική ήταν ακόμα μια σχετικά νέα μορφή τέχνης και καλλιτέχνες όπως ο Ντίλαν έδειξε πως το ροκ εντ ρολ μπορούσε να είναι κάτι περισσότερο από μουσική υπόκρουση σε πάρτι και χορούς των νέων. Είχε κάτι να πει, και να το πει καλά.
