Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που σε κερδίζουν άμεσα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα ακούσει τη φωνή της, στην live ηχογράφηση από τον Σταυρό του Νότου, στο παραδοσιακό της Λέσβου «Ανάθεμα τον αίτιο» ένιωσα αμέσως μια ζεστή αύρα να με προσεγγίζει. Ο δίσκος συνεχίζει να παίζει, φτάνει στο «Ήλιε μου σε παρακαλώ» όπου αντιλαμβάνομαι το γενικότερο καλλιτεχνικό εκτόπισμα της. Αναγεννησιακή φιγούρα, παραδοσιακός τρόπος, βυζαντινά γυρίσματα, ροκ ψυχή! Από τότε κάθε φορά που ακούω το όνομα της Μαρίας Παπαγεωργίου ή κάποια μουσική συζήτηση με οδηγεί στην ίδια, μιλάω πάντα για τον δίσκο αυτό. «4 χρόνια Δευτέρα» ονομάζεται και ειλικρινά είναι ένα ζωντανό διαμάντι που κάθε προβολή του στο φως, αντανακλά την καθολική μουσικότητα που διέπει τη φύση της Μαρίας Παπαγεωργίου, μιας και κατά την άποψή μου είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό έχει κάνει. Έπειτα συγκρούστηκα μετωπικά με την συνεργασία της με τον γονιδιακό Μίκη, στην ζωντανή ηχογράφηση 10 κομματιών του συνθέτη σε μια νέα ανάγνωση από την Μαρία. Η συνάντηση αυτή επιβεβαίωσε στο μυαλό μου πως σε μια άλλη εποχή, σίγουρα θα ήταν μια από τις βασικές φωνές με την οποία θα ήθελε ο πρώτος των πρώτων να ζωντανεύει την μουσική και τους στίχους του. Ακούστε την «Αλληλογραφία» και θα καταλάβετε!
Κάνω μια παύση και σκέφτομαι πως από το 2017 ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μια νομίζω πως είναι σαν εχθές και μια πως έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια. Τρέχει ο κόσμος, τρέχουμε εμείς και κάπου στις παύσεις μας, αφουγκραζόμαστε λίγο ο ένας τον άλλον. Έτσι συναντήθηκα με τον «Τελευταίο αναλογικό έρωτα» της Μαρίας Παπαγεωργίου, την πέμπτη ολοκληρωμένη της δουλειά! Αγάπησα το «Κάποτε Ήσουν», το «Που πηγαίνει η αγάπη» και το «Θυμάσαι Θυμάσαι». Την λάτρεψα στη συνεργασία της με τον Seba Campos “Pandora”, όπως και στη νέα «Αναζήτηση» του Monsieur Minimal. Ενώ λίγες μέρες πριν συγκινήθηκα βαθύτατα με την διασκευή της στο τραγούδι των Διάφανων Κρίνων «Έγινε η Απώλεια Συνήθεια Μας» και την καθηλωτική φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του στο Παλλάς, να ψάχνει απεγνωσμένα για μια έξοδο κινδύνου από την ασχήμια. Τέλος, ακούγοντας την διασκευή της στην «Λευκή Καταιγίδα» του Παύλου Παυλίδη, ευχήθηκα κάθε καλλιτέχνης που αναλαμβάνει να πιάσει στα χέρια τον ζωντανό οργανισμό ενός τραγουδιού, να το αναθρέφει για την επόμενη γενιά να το κάνει όπως το κάνει η Μαρία Παπαγεωργίου με όλα.
Με αφορμή τις εμφανίσεις της στον Σταυρό του Νότου κάναμε μια μικρή κουβέντα μέσα στον κίτρινο σκαραβαίο της. Μιλήσαμε για πολύ μπανάλ πράγματα. Αναλογικούς έρωτες, ρατσισμό, μια νέα κουρασμένη γενιά και την χυδαιότητα της εποχής.
Τελευταίος αναλογικός έρωτας ε; Πώς ήταν αυτός; Τι σε έκανε να τον ονομάσεις αναλογικό;
Δεν είναι ένας, δεν είναι ο δικός μου, δεν ξέρω πότε ακριβώς θα καταγραφεί ως τελευταίος. Ξεκινά σαφώς από τις προσωπικές μου καταγραφές, αλλά αναφέρεται σε μια γενικότερη εποχή, που τείνει να γίνει ψηφιακή ακόμα και στα συναισθήματα. Θέλω να μην πάψουν κάποια συναισθήματα να πονάνε βαθιά, να κρατάνε πολύ. Να προλαβαίνουμε να αγαπήσουμε, να αγκαλιάσουμε, να φιληθούμε.
Αν ο έρωτας δεν είχε ευδόκιμο όρο σε καμία ανθρώπινη γλώσσα πώς θα τον περιέγραφες με συναισθήματα;
Ο έρωτας είναι ίσως το μόνο συναίσθημα που όταν ο κόσμος καταστρέφεται και όλα μοιάζουν δυσοίωνα, εσύ χαμογελάς κρατώντας το χέρι του συντρόφου σου, πιστεύοντας πως θα ζήσεις για πάντα.
Συνηθίσαμε να είμαστε τα θύματα Μαρία; Και κάπως να επωφελούμαστε της βολής μας ενώ στην ουσία τα χάνουμε όλα;
Φοβάμαι πως κάποιοι δεν έχουμε καταλάβει ότι είμαστε θύματα, κάποιοι το συνηθίσαμε, κάποιοι αντιδρούμε ακόμα και προσεύχομαι να μην κουραστούμε. Γιατί η χυδαιότητα της εποχής είναι πολύ μεγάλη για να μπορέσεις να βγεις στο φως.
Εμάς, την γενιά μας, την έπεισαν πως πρέπει να κοιτάει την δουλειά της, μέχρι η απειλή να έρθει στην πόρτα μας για να καταλάβουμε. Στα παιδιά μας τι οφείλουμε να πούμε;
Δεν νομίζω ότι πρέπει να λέμε κάτι, οι ίδιες μας οι πράξεις είναι αυτές που θα διαμορφώσουν τους επόμενους. Μπορώ εύκολα να μάθω σε κάποιον «αγαπάτε αλλήλους» και να με δει μετά να χτυπάω τη βάρκα ενός πρόσφυγα μέχρι να αναποδογυρίσει. Δεν έχουμε τίποτα να τους μάθουμε, ίσα που προλαβαίνουμε να στρέψουμε εμείς την κάθε μας μέρα στις έννοιες του αλληλοσεβασμού, της αλληλοκατανόησης και της πραγματικής αγάπης. Κυρίως της αποδοχής του διαφορετικού από εμάς.
Γιατί είμαστε τόσο νέοι και τόσο κουρασμένοι;
Γιατί βλέπω ότι τρέχουμε σε έναν δρόμο γεμάτο παράθυρα, σε κάθε παράθυρο είναι και μια λέξη χαραγμένη, όπως «Χαρά», «Πίστη», «Δικαιοσύνη», «Ελπίδα», μόλις που φτάνουμε ιδρωμένοι, αλλά χαρούμενοι στο πρώτο παράθυρο, το παράθυρο σπάει. Και τρέχουμε στο επόμενο και λίγο πριν δούμε το φως, σπάει. Και τρέχουμε λιγότερο χαρούμενοι στο επόμενο. Και σπάνε τα παραθύρια. Με νιώθεις;
Αρκεί μια χαραμάδα φόβου για τον πανικό;
Όλα από μια χαραμάδα ξεκινούν. Η ίδια η γέννα μας.
Η υπερανάλυση διογκώνει αρνητικά την πραγματική διάσταση των καταστάσεων που ζούμε;
Κάποτε θα σου απαντούσα υπεραναλυτικά σε αυτή την ερώτηση! Τώρα νιώθω ότι πραγματικά έχουμε τέτοια έλλειψη γνώσης της πραγματικής διάστασης των καταστάσεων, που σε πρώτο επίπεδο πρέπει να ενημερωθούμε σωστά για το θέμα που θα θέλαμε να αναλύσουμε.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να εξαλείψεις τα στερεότυπα, ποιο θα ήταν το πρώτο που θα διέγραφες από το συλλογικό συνειδητό;
Tον ρατσισμό!
Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς, είναι εύκολο να στοχεύουμε στο φως;
Αν πιστέψουμε ότι το φως είναι ένας μακρινός στόχος κάπου εκεί ψηλά στον ουρανό, θα απογοητευτούμε γρήγορα πιστεύω. Το φως είναι σε κάθε τι όμορφο γύρω μας που ποτίζουμε να ανθίσει.
Στα σκοτάδια σου από που αντλείς φως;
Από την αγάπη. Μπανάλ, ξεμπανάλ, πότισε την αγάπη ταυτόχρονα σε εφτά δισεκατομμύρια ανθρώπους και είμαι σίγουρη πως θα καταφέρουν να αλλάξουν τη φορά της γης.
