Τα βότανα έχουν χρησιμοποιηθεί για να συμβολίσουν, την αγάπη, την πίστη, τη μνήμη και την αφοσίωση, η συνολική τους σημασία χρονολογείται εδώ και αιώνες, ακόμη και χιλιετίες σε όλους τους πολιτισμούς. Ακόμα και σήμερα έχουμε διατηρήσει πολλά από αυτά τα σύμβολα και σίγουρα πολλές από τις θεραπευτικές τους χρήσεις.
Η Αίγυπτος θεωρείται η μητέρα της αρωματοποιίας, ήταν ο πολιτισμός που μετέδωσε τις γνώσεις των αρωματικών φυτών στον ελληνικό λαό. Αυτή η γνώση μεταδόθηκε μέσω των θαλάσσιων σχέσεων τους.
Οι Αρχαίοι Έλληνες πάλι, πίστευαν στην ύπαρξη θεϊκών όντων που αποκαλύπτονταν από τα αρώματά τους. Ήταν πεπεισμένοι ότι τα πολλά αρωματικά φυτά που υπήρχαν στη φύση ήταν θεϊκής προέλευσης. Έτσι, τα αρώματα αποδείχτηκαν απαραίτητα συστατικά στη γιορτή της λατρείας αλλά και στην καθημερινότητά τους.
Κατά τη διάρκεια κάθε τελετής γίνονταν έτσι προσφορές κι εκεί έκαιγαν πολλές ευωδιαστές ουσίες όπως μύρο ή θυμίαμα. Το ίδιο γινόταν και στα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή των ανδρών – πολεμιστών, τα οποία σημαδεύτηκαν από την παρουσία οσμών.
Κάθε τελετουργία συνοδευόταν από θυμιατά με αρωματικά χρίσματα. Τα βότανα έπαιζαν καθαρτικό ρόλο, ιδιαίτερα στις κηδείες, αφού πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο ευνοούσαν το πέρασμα στη μετά θάνατο ζωή. Γι’ αυτό οι νεκροί την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας ήταν τυλιγμένοι με μυρωδάτα σάβανα. Στη συνέχεια τα έκαιγαν ή τα έθαβαν με αρωματικά φυτά όπως τριαντάφυλλα, κρίνους ή βιολέτες, λουλούδια που θεωρούνταν σύμβολα της αιώνιας ζωής.
Επιπλέον, πέρα από την ιερή έννοια του αρώματος, οι Έλληνες ήταν επίσης πολύ δεμένοι με τη σωματική υγιεινή και την ομορφιά της ύπαρξης. Έτσι, χρησιμοποιούσαν τα φυτά με τη μορφή θυμιατού ή λουτρών. Επιπλέον, τα δημόσια λουτρά ήταν πολύ σημαντικά μέρη για την εποχή. Σύχναζαν πολύ άντρες και γυναίκες, μύριζαν λουλούδια και χρησίμευαν ως χώρος κοινωνικοποίησης.
Ομοίως, ως ένδειξη καλής φιλοξενίας, συνηθιζόταν να λούζουν τα πόδια των καλεσμένων σε αρωματικές λεκάνες και να τους προσφέρουν κάθε λογής αρωματικά προϊόντα, όπως γιρλάντες από λουλούδια, λάδι από γαρύφαλλο ή αρωματισμένα κρασιά.
Η διάσημη ρίγανη στην αρχαία Ελλάδα ήταν σύμβολο της καλή τύχης και σύμβολο της χαράς. Τη μαντζουράνα, στενή συγγενής της ρίγανης, την τοποθετούνταν στους τάφους, για να γεμίσει τον τελευταίο χώρο ανάπαυσης με αιώνια ευτυχία και ειρήνη.
Το θυμάρι, στην αρχαία Ελλάδα, ήταν πηγή θάρρους και το χρησιμοποιούσαν ως θυμίαμα και αφέψημα για το μπάνιο και για τον αρωματισμό λικέρ και τυριών. Τοποθετημένο κάτω από ένα μαξιλάρι, σε φακελάκια, λέγεται ότι βοηθά στον ύπνο και διώχνει τους εφιάλτες. Επίσης, οι γυναίκες το έδιναν στους πολεμιστές πριν ξεκινήσουν στη μάχη.
Ο βασιλικός, ήταν πάντα κρεμασμένος στην είσοδο του σπιτιού, για να φέρει καλή τύχη και πλούτο. Με άγριο πανσέ, τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι ιερείς φορούσαν φυλαχτά, ενώ το χρησιμοποιούσαν για να καθαρίσουν τους βωμούς τους μετά από θυσίες.
Και δεν θα παραλείψω την αθάνατη αγάπη, τον αμάραντο. Ένα από τα σύμβολα της αθανασίας που χρησιμοποιείται ως σύμβολο από την εποχή των Αρχαίων Ελλήνων: ο ελληνικός αμάραντος που σημαίνει «αυτός που δεν μαραίνεται» και ο λόγος, γιατί το λουλούδι δεν ξεθωριάζει σύντομα.
