Δεν ξέρω τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του Ηugo, ξέρω όμως με σιγουριά πως ανήκει στην κατηγορία αυτή των μουσικών που εμείς οι απλοί θνητοί, τους νιώθουμε ως έναν από εμάς. Ο Μασσαλός πολυοργανίστας και μουσικός παραγωγός, κατά κόσμον Quentin Le Roux, παίζει οκτώ μουσικά όργανα με κυριότερα το πιάνο, την κιθάρα και το φλάουτο. Φοίτησε σε Jazz Piano σχολείο και από μικρός συμμετείχε σε μπάντες. Τεράστιος φαν των Beatles πέρασε την πρώιμη εφηβεία του ακούγοντας μανιωδώς τους δίσκους τους. Ως “Hugo Kant” συστήθηκε στο κοινό το 2011 με το EP “Searching London” και το εξώφυλλο που θυμίζει έναν σύγχρονο μικρό πρίγκιπα, o οποίος αντί για στέμμα φοράει ακουστικά, καπνίζει και κοιτάζει το Βig Ben, σκαρφαλωμένος στην οροφή ενός κόκκινου τηλεφωνικού θαλάμου. Το πρώτο κομμάτι που άκουσα από τον Hugo Kant ήταν το κλασσικό πλέον “This Old Tune” από το πρώτο του full length άλμπουμ. Λυρικότητα, συναισθηματική απαλότητα και εξαιρετική ροή, με κέρδισε αμέσως. Προσπαθούσα να καταλάβω που πρέπει να τον εντάξω μουσικά μιας και οι στερεοτυπικές δομές με έμαθαν να βάζω ταμπέλες παντού. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως κάποιος μπορεί να ενώνει πολλούς ήχους και κουλτούρες κάτω από την ευρύτερη ομπρέλα της jazz και των trip-hop παραγωγών.
Με επιρροές από τους Portishead, τον Bonobo, τον Wax Tailor και την κολεκτίβα των Cinematic Orchestra, υπάρχει μια κλιμακωτά ανοδική πορεία στην ποιότητα του ήχου του. Ακουστικά όργανα, διαπεραστικά ορχηστρικά σόλο, δυνατοί ρυθμοί, εθιστικά beats συνθέτουν το ηχητικό προφίλ του μαέστρο. Βάζω εισαγωγικά στη λέξη μαέστρο και αποφασίζω να τα αφαιρέσω. Ο Hugo Kant είναι ένας σύγχρονος μαέστρος, ο οποίος διευθύνει με εξαιρετικό τρόπο το μουσικό χάος που υπάρχει στο μυαλό του. Το αξιοσημείωτο είναι πως ο χαρακτήρας του ήχου του, μας εισάγει σε ένα ευρύ φάσμα διαφορετικότητας. Παραδοσιακά και σύγχρονα όργανα ενώνουν ετερόκλητες κουλτούρες και είδη. Ο τελευταίος του δίσκος με τίτλο “Far From Home”, επιβεβαιώνει τον τίτλο του “trip-hop maestro” με κορυφαίες στιγμές για εμένα τα “The second Sun”, “Sure The Sun Will Rise”, “High Gravity” και “Koka”. Όσο για το κομμάτι “Come With Me” που ολοκληρώνει το άλμπουμ νομίζω πως αποτυπώνει ακριβώς όλη την τάξη που έχει η μουσική του σε σχέση με την αταξία της πραγματικότητας που όλη βιώνουμε στον στίχο “Imagine a new world like a child when love is all…”.
To Σάββατο 18 Μαρτίου στην σκηνή του Arch τον είδα live για πρώτη φορά και αυτό που με κέρδισε αμέσως ήταν η απλότητά του. Το σόου του; Αρτιότατο! Ένας εργάτης της τέχνης πάνω στη σκηνή, παίζει μουσική και περνάει καλά. Αυτή την απλότητα για την οποία μίλησα στην αρχή, αγάπησα και στον ζωντανό ήχο, ο οποίος σε συνάρτηση με το ερέθισμα της οπτικής επαφής άφηνε μια παιδική υφή αγάπης εν συνόλω. Δεν υπάρχει κανένας εγωισμός σε αυτό που κάνει o Hugo Kant. Είναι αυτός, τα πλήκτρα του, οι άπειρες καλωδιώσεις των μηχανημάτων του, τα τσιγάρα του και…. το φλάουτο! Όλα ένα, με την φυσικότητα του ήχου από το φλάουτο να δημιουργεί μια ελαφρότητα και μια ψυχική ανάταση στις downtempo παραγωγές του. Σχήμα οξύμωρο μεν, με απόλυτη επιτυχία δε! Η βραδιά συνεχίστηκε με ψυχεδελικά break beats που θύμιζαν λίγο αρχές του 2000, έμπειρα scratches, βαριά beats που βρίσκουν κέντρο κατευθείαν στην καρδιά. Ρυθμούς Ανατολής, world και fusion ήχους, αλλά και μια πιο χορευτική διάθεση με κάποιους dancehall ρυθμούς. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα λίγο περισσότερο downtempo και trip-hop πνεύμα στον γεμάτο χώρο του ΑRCH, αλλά αντιλαμβάνομαι πως η μουσική είναι ένας ζωντανός οργανισμός που οφείλει να εξελίσσεται. Βέβαια το ότι άκουσα live το “Its’s an Unknown jungle” με αποζημίωσε αφού νομίζω πως είναι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι.
Σε ευχαριστούμε Hugo Kant! Είσαι ένας από εμάς! Μέχρι την επόμενη φορά…
