Είναι Σάββατο πρωί. Δύο άντρες κοιτάζονται αναγνωριστικά μέσα από το τζάμι μιας καφετέριας. Ο ένας βγαίνει έξω κι αγκαλιάζονται -επιτέλους εγκάρδιες αγκαλιές έστω και με μάσκες-, σαν να είχαν να ιδωθούν χρόνια και να είχαν κάποτε μοιραστεί μια σπουδαία εμπειρία. Θα μπορούσε να είναι καρέ από κινηματογραφική ταινία, σκέφτηκα πίνοντας τον καφέ μου. Λίγες στιγμές μετά, ταξιδεύουμε μαζί σε ένα πούλμαν που μας πάει στη Σκύρο για την τιμητική προβολή της ταινίας «Ένας ήσυχος άνθρωπος» του Τάσου Γερακίνη, η οποία κάνει πρεμιέρα στον κινηματογράφο Άστυ αυτή την Πέμπτη 25 Νοεμβρίου.
Και ναι, αυτοί οι δύο, έχουν μοιραστεί πάρα πολλά: Στην ταινία, ο Τάκης Σακελλαρίου, είναι ένας φιλήσυχος οινοποιός, ο οποίος ζει απομονωμένος σ’ ένα ακριτικό νησί με την τριαντάχρονη κόρη του, Σοφία και δεν του φτάνουν τα χρέη, η μοναξιά και οι συγκρούσεις με τον πρώην πεθερό της, αλλά πέφτει και θύμα ομηρίας από τον Χρήστο Στρέπκο, έναν επικίνδυνο δραπέτη, ο οποίος ξεκινά μια ιδιόμορφη σχέση με τη Σοφία δοκιμάζοντας επικίνδυνα τα όρια του «ήσυχου ανθρώπου». Οπότε αυτοί οι δύο, μαζί με όλη την ομάδα, έχουν ταξιδέψει μαζί στη Σκύρο και στη Φθιώτιδα, έχουν κάνει γυρίσματα με κρύο, βροχές και καταιγίδες, έχουν παλέψει, έχουν τραυματιστεί, έχουν αλληλοαπειληθεί με όπλο, έχουν εμφιαλώσει κρασιά, έχουν απομονωθεί και στην πραγματικότητα έχουν δεθεί απίστευτα.
«Ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια ταινία, όπου να είμαστε όλοι μαζί ηθοποιοί και συνεργείο και να το ζούμε όλοι μαζί, από τις πρόβες μέχρι την πρεμιέρα. Το να είμαι σε ένα νησί μου πρόσφερε αυτό το δημιουργικό πλεονέκτημα, το οποίο βέβαια απαιτεί και έναν παραπάνω βαθμό οργάνωσης, υποστήριξης, αυτάρκειας. Αυτές οι επιπλέον προκλήσεις καλύφθηκαν από τη συνδρομή του Δήμου Σκύρου και των φορέων, ομάδων και κατοίκων του νησιού, οι οποίοι ήταν εξαιρετικά δοτικοί και συμμετείχαν με ενθουσιασμό», μου λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας Τάσος Γερακίνης.
Στην ταινία συμμετείχαν κομπάρσοι από την τοπική κοινωνία, ενώ στα γυρίσματα συνέδραμε η Αστυνομία, το Λιμενικό, η Αεροπορία, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σκύρου και η Θεατρική ερασιτεχνική ομάδα του Δήμου. Το πόσο σημαντικό είναι να δουλεύεις σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, φάνηκε και από τη φιλοξενία του νησιού τόσο κατά την πρώτη εξερεύνηση του τόπου, τις πρόβες, τα γυρίσματα όσο και κατά τη φιλοξενία της πρεμιέρας εκεί.
Οι συντελεστές είχαν εξερευνήσει κάθε γωνιά του νησιού μαζί με τη δημοτική αρχή, για να καταλήξουν στο οροπέδιο του Άρι στο όρος Κόχυλα, το πιο ακατοίκητο, επιβλητικό μέρος του νησιού, προστατευμένο από το Natura 2000, με βράχους που ξεφυτρώνουν σαν πέτρινα τοτέμ και δέντρα και θάμνους με αλλόκοτες μορφές. Εκεί που τα αλογάκια της Σκύρου, όλο και λιγότερα δυστυχώς, ζουν ελεύθερα κι εκεί που υπάρχει το επίκαιρο διακύβευμα των ανεμογεννητριών.
Ή στον Άγιο Φωκά, την αγαπημένη πανέμορφη παραλία του νησιού, στο ερειπωμένο σπίτι με την προβλήτα, που τώρα στο χειμωνιάτικο φως της ταινίας φάνταζε τόσο απόκοσμη.
Ή στο λιμάνι, τη Λιναριά, εκεί που τα καλοκαίρια αδιάλειπτα υποδεχόμαστε το καράβι, τον Αχιλλέα, από το μπαρ του Κάβου με τους ήχους της Οδύσσειας του Διαστήματος και με βεγγαλικά – τώρα η Λιναριά ήταν γεμάτη αστυνομικές και λιμενικές αρχές που συνέδραμαν στο γύρισμα για την …καταδίωξη του δραπέτη!
Στα πρόσωπα των Σκυριανών κατά την προβολή έβλεπα τη χαρά, την περηφάνεια και την αγάπη για τον τόπο τους. Στους συντελεστές έβλεπα τη συγκίνηση που επέστρεφαν για να τιμήσουν και να τιμηθούν τον τόπο που τους φιλοξένησε. Στους θεατές από την Αθήνα είδα την απόλαυση για την ταινία, αλλά και το έντονο ενδιαφέρον για το νησί.
Η περίπτωση του Ήσυχου Ανθρώπου είναι ένα από τα ενδιαφέροντα παραδείγματα για το πώς μια παραγωγή και ένας τόπος αλληλεπιδρούν και βγαίνουν και οι δύο, αλλά και το κοινό, κερδισμένοι.
Το σενάριο της ταινίας είχε δουλευτεί για κάποια χρόνια πριν το γύρισμα. «Με απασχολούσαν, ως γονιό, τα όρια μεταξύ καθοδήγησης και επιβολής», μου λέει ο Τάσος Γερακίνης.
«Στην ταινία θίγονται θεμελιώδη για μένα ζητήματα, όπως η ελευθερία και η αξιοπρέπεια, τα οποία άπτονται και του γονεϊκού ρόλου. Επίσης οι τρεις κεντρικοί ήρωες, ο οινοποιός, η κόρη του και ο δραπέτης, ήταν τρεις πολύ διαφορετικοί άνθρωποι με συγκρουσιακές σχέσεις, και οι τρεις ωστόσο εγκλωβισμένοι στο παρελθόν και τις επιλογές τους. Είναι ένα συναίσθημα που έχω νιώσει και ο ίδιος. Μεγαλώνοντας στην ελληνική επαρχία και τελειώνοντας το σχολείο, ένιωθα την εξωτερική επιβολή και τον εγκλωβισμό, από τα οποία ήθελα να δραπετεύσω».
Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, αλλά και του πρωταγωνιστή του, Τάκη Σακελλαρίου, ο οποίος απέδωσε με μεγάλο βάθος τον ρόλο του – και κυρίως τις σιωπές που τα έλεγαν όλα.
Όπως μου εξήγησε, είχε μπει στο πετσί του ρόλου, έχοντας απομονωθεί για αρκετό καιρό στο οινοποιείο και συμμετέχοντας και στον τρύγο. Αντί δε για οντισιόν προηγήθηκε μια εκ βαθέων συζήτηση με τον σκηνοθέτη, η οποία έδεσε ιδιαίτερα στο θέμα, φυσικά, της πατρότητας και των σχέσεων με τον πατέρα. Ένα ρίσκο λοιπόν του σκηνοθέτη που βγήκε σε καλό για όλους μας.
Πολύ καλή στην ερμηνεία του ρόλου η «κόρη» Κατερίνα Παπαναστασάτου, πειστικός ο «δραπέτης» Χρήστος Στρέπκος, απολαυστικός όπως πάντα ο «πρώην πεθερός» Γιώργος Σουξές, αλλά και ο Νικόλας Κασάπης.
Ο δε Γιάννης Φώτου έδωσε πάλι τα φώτα – και τα ρέστα του- στη διεύθυνση φωτογραφίας. Μελετημένη ενώ διεισδυτική και η μουσική από τον Βασίλη Μητρόπουλο.
Η ταινία είναι μια συμπαραγωγή της Bad Crowd με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την ΕΡΤ, την Arctos, την Faliro House και την Arizona Productions με παραγωγούς τον Νίκο Μουστάκα και τη Νάνσυ Κοκολάκη.
Συμμετείχε στο 66ο San Sebastian IFF ως φιλμ in progress κι έκανε ευρωπαϊκή πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ Σόφιας και ελληνική στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε επίσης στο πανόραμα του IFF of India (Goa).
Η ταινία έχει αφήσει κι άλλη μια κληρονομιά: Στο οινοποιείο Τσαμπά στη Φθιώτιδα, όπου έγιναν τα εσωτερικά γυρίσματα, στήθηκε ειδικά για τα γυρίσματα μια μικρή διαδικασία στοιχειώδους εμφιάλωσης. Έκτοτε ο πραγματικός οινοποιός, Θοδωρής Τσαμπάς, ξεκίνησε να εμφιαλώνει το κρασί (που παρεμπιπτόντως είναι εξαιρετικό!).
Στην ταινία λέγεται «Σοφία» όπως η κόρη του «Μάκη», αλλά στην πραγματικότητα το κρασί ονομάζεται «Ελαφοστάλι», το μέρος δηλαδή όπου πάνε τα ελάφια για να ξεδιψάσουν και που όντως βρίσκεται κοντά στο οινοποιείο.
Οι θεατές που θα παρακολουθήσουν το φιλμ, σε οποιαδήποτε από τις τρεις προβολές τη μέρα της πρεμιέρας (Πέμπτη 25 Νοεμβρίου στο Άστυ), με την επίδειξη του εισιτηρίου τους στο ταμείο θα έχουν την ευκαιρία να το δοκιμάσουν, καθώς θα παίρνουν ως δώρο ένα μπουκαλάκι Ελαφοστάλι!
Καλή προβολή…
