«Εγώ κάνω τη Δυσδαιμόνα, όλοι λένε ότι είναι η πιο Αγνή η πιο καλή η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη, αντιπροσωπεύει την ομορφιά, την καλοσύνη και την αγνότητα», τα πρώτα λόγια από τη Σοφία Κόκκαλη στο Υπόγειο του Κουν μετά από την 6ωρη πρόβα της με την ομάδα Kursk για τον «Οθέλλο» του William Shakespeare.
Αρχίζει να μου αφηγείται την σαιξπηρική υπόθεση λέγοντας ότι είναι: «μια ιστορία, προδομένης αγάπης, ζήλειας κι εκδίκησης, στην επιφάνεια των πραγμάτων, “από κάτω” όμως είναι η συνάντηση του καλού με το κακό – έρχεται το κακό παρουσιάζεται και εμφανίζεται σαν αφορμή κι αυτό είναι σαν να αναμοχλεύει ό,τι έχει ο καθένας μέσα του. Μια ιστορία αγάπης· μια αφορμή: λένε στον Οθέλλο ότι η αγαπημένη του τον απατά και αυτός φαντασιώνεται, ζηλεύει και φτάνει στο τέλος να την εκδικηθεί σκοτώνοντάς την.
Η Δυσδαιμόνα είναι μια πολύ μικρή κοπέλα στα σαιξπηρικά χρόνια, 16 χρονών αλλά είναι μία σκέψη και ένα πνεύμα που αντιστοιχεί στο πνεύμα του Σαίξπηρ, είναι η απολυτότητα της αγάπης. Από την αρχή εμφανίζεται ως ολόκληρο άτομο και είναι μέχρι το τέλος. Είναι τόσο πιστή και τόσο ολοκληρωμένη που ποτέ δεν προσπαθεί να σωθεί ή κάτι τέτοιο. Όσο ο Οθέλλος αλλάζει και βλέπει ένα καινούργιο κομμάτι του, προσπαθεί να χωρέσει αυτό το καινούργιο κομμάτι και τον αγαπάει ακόμα περισσότερο.
Όσο την ακούω η εύθραυστη γοητευτική κοριτσίστικη παρουσία της γίνεται τόσο στιβαρή και γυναικεία αναλύοντας με φοβερή σιγουριά το καθετί για τη Δυσδαιμόνα μοιράζοντας τον σαιξπηρικό κόσμο που έχει μπει για τα καλά μέσα του και την αντίληψή της γι’ αυτόν, συνεχίζοντας να λέει:
Το έργο μ’ έχει συναντήσει υπαρξιακά, ο Ιάγος λέει: Οι άνθρωποι θα έπρεπε να είν’ αυτό που φαίνονται ή Όσοι δεν είναι, Να μην φαίνονται πώς είναι.
Όλο το έργο έχει να κάνει με το Ποιος είναι ο καθένας; Υπάρχει η φύση σου που σε ωθεί σε κάτι, υπάρχει κι ο δικός σου έλεγχος να θέλεις να είσαι κάτι άλλο, να περιορίσεις τον εαυτό σου προς τα εκεί, να τον πας προς το καλό. Τι κάνεις πηγαίνεις με τη φύση σου ; Αφήνεις όλο το κακό κι όλο το σκοτάδι να σ’ αγκαλιάσει, μετριάζεις την ανάγκη σου προς το καλό κομμάτι; Αλλά όταν το κάνεις αυτό ξέρεις ότι υπάρχει κι ένα κακό».
Πόσο επικίνδυνο είναι το παιχνίδι της υποκριτικής, να βυθίζεσαι σ’ έναν κόσμο άλλο, να γίνεσαι κάποιος άλλος ;
Μπορεί να γίνει πολύ εμμονικό, να μην βγαίνει η σκέψη σου απ’ το ρόλο. Σιγά σιγά μαθαίνεις όσο σε απόλυτο πανικό είσαι, τόσο σε απόλυτη ψυχραιμία να είσαι κι αυτό είναι ωραίο πράγμα γιατί δεν στερεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα, είναι ωραία κείμενα αυτά που “συναντάμε” έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους. Ειδικά σε αυτή την ομάδα είναι πάντα ένα χαρακτηριστικό για το πώς τα ανεβάζουμε τα έργα και πώς το ψάχνουμε, πάντα ακουμπάει πολύ στο συγκεκριμένο άτομο. Είναι π.χ. είναι ο Γιάννης και η συνάντησή του με τον Οθέλλο, την κατάστασή του και αυτό που του συμβαίνει.
Τι έμαθες λοιπόν από αυτό τον ρόλο;
Ανοιχτοσύνη, νομίζω: το να μπορείς να δέχεσαι αυτά τα πράγματα που βλέπεις και συμβαίνουν με μία αποδοχή και όχι κριτικάροντας τα, ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουμε.
«Δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα, είναι ωραία κείμενα αυτά που “συναντάμε” έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους»
Η συζήτηση συνεχίζεται για το κάτι έξω από εμάς και τον εξωτισμό του Οθέλλου, του λεγόμενου «Μαύρου της Βενετίας»:
«Το θέμα είναι πώς μεταφράζεται αυτός ο εξωτισμός κι αυτό το ξένο και αυτό το κάτι άλλο, ψυχικά. Αυτός έχει πάει σε σημεία ή σε καταστάσεις ψυχικές που δημιουργούν μεγάλο πλούτο και αυτός που τις ακούει μαγεύεται. Λένε για τη Δυσδαιμόνα ότι ερωτεύτηκε αυτόν που τρόμαζε και να κοιτάξει, γιατί η μορφή του είναι διαφορετική. Αυτό ακριβώς ερωτεύτηκε. Αυτό που όντως είναι τρομακτικό μπορεί να είναι πολύ σαγηνευτικό για ένα κορίτσι σαν τη Δυσδαιμόνα.
Πρέπει να κάνεις έναν κόπο να καταλάβεις τον άλλον, είναι κάτι έξω από σένα».
Τι σε εμπνέει ;
Το κυριότερο είναι τα άτομα εξού και τα πράγματα που διαλέγω είναι κυρίως με εμπνευστικά άτομα, είναι πολύ μεγάλη η τροφή που παίρνεις από αυτό και ξαναδίνεις πίσω.
Τι έχεις να πεις για το μεγάλο αριθμό παραστάσεων στην Αθήνα;
Οι πολλές παραστάσεις είναι λίγο ύποπτο αλλά δε θα μπορούσα να πω ποτέ ότι είναι αρνητικό γιατί αλίμονο συναντιούνται άνθρωποι και κάνουνε παραστάσεις, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από αυτό, αλλά από ένα σημείο και μετά νομίζω ότι αρχίζουν και γίνονται πιο πρόχειρα τα πράγματα ή λίγο με άλλο κίνητρο ή κάπως μπορεί πηγαίνοντας από τη μία παράσταση στην άλλη, μαζικά να ρίχνει το επίπεδο της ενασχόλησης και του βάθους ή της ιδέας, πολύ γρήγορες ιδέες.
Αγαπημένη ταινία;
Πάρα πολλές. Love Streams του Κασσαβέτη, είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Το “Favourite” είδα και μου άρεσε πολύ. Ο Κιούμπρικ μ’ αρέσει πάρα πολύ, Πολ Τόμας Άντερσον όλες οι ταινίες του.
Τι έχει αλλάξει από την πρώτη σου κινηματογραφική εμπειρία σε σχέση με την πιο πρόσφατη;
Ίσως να έχουν λιγότερο έλεγχο τα πράγματα. Λιγότερη μανία με το τι κάνω εγώ και περισσότερο μπλέξιμο των πραγμάτων που συμβαίνουν, εμένα , την τυχαιότητα, τη στιγμή, ενώ παλιά θα το σκεφτόμουνα πολύ πριν, να το ‘χω έτοιμο. Μεγάλη η χαρά να μπεις στο παιχνίδι.
Χρησιμοποιείς για το θέατρο πολύ τη λέξη παιχνίδι.
Μα έτσι είναι ωραίο μόνο ! Παιχνίδι! Το καταλαβαίνεις όταν καταλάβεις ότι παίζεις. Το παίρνω κάτι και το κάνω από την αρχή, το φτιάχνω αρχή, μέση τέλος, του βάζω πράγματα, αλλά έχει την ελευθερία και την ανεμελιά του παιχνιδιού και την έκπληξη. Ωχ που πήγε αυτό, προς τα πού πάει αυτό; Πρέπει να παραμένει ως τέτοιο με κάποιο τρόπο, παίζω στο θέατρο λέμε…
OfftheRecord info:
- Θα της άρεσε πολύ να συμμετάσχει σε μουσική παράσταση: «Ακούγοντας μουσική μπορείς να γεμίσεις με συναισθήματα χιλιάδες ξαφνικά, φορτίο… Πλούτος».
- «Κουτσοπαίζει» πιάνο.
- Δεν έχει facebook «και τέτοια»: «Μια χαρά πληροφορούμαι, δεν πληροφορούμαι τη στιγμή που γίνεται κάτι, δε χάλασε κι ο κόσμος. Το μαθαίνω μια μέρα μετά απ’ τους άλλους».
- Όταν δεν ξέρει ν’ απαντήσει στην ερώτηση, σου λέει απλώς «δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση…»
- Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που να θέλει πολύ να υποδυθεί: «Μου αρέσουν κάποιοι κόσμοι, όπως του Σαίξπηρ».
- Το καλοκαίρι έχει κινηματογραφικά γυρίσματα στην Αθήνα κι ελπίζει να πάει καλά.
