-109471.jpg)
Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου, οι Xaxakes με full band έρχονται στο Gagarin 205 απευθείας από τη Θεσσαλονίκη για ένα και μόνο βράδυ, με σκοπό να μας παρασύρουν στο ρυθμό των παλιών και αγαπημένων τους τραγουδιών και να μας συστήσουν τα καινούρια, ακυκλοφόρητα κομμάτια τους, που θα παιχτούν για πρώτη φορά ζωντανά. Με αφορμή αυτή τη συνάντηση λοιπόν, ζητήσαμε από το Γιάννη Νάστα να μας ξεδιπλώσει κάποιες από τις σκέψεις του για το πώς αντιμετωπίζει τη ζωή και τα (μουσικά) πράγματα. Και να τί μας διηγήθηκε…
Για το (ανύπαρκτο) άγχος του χρόνου που περνάει
Ο πρώτος δίσκος των Xaxakes βγήκε το 1996. Παρολαυτά ποτέ δε σκέφτηκα να μετακομίσω μόνιμα στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη έχω αγαπημένους μου ανθρώπους και αυτός είναι ο λόγος που ακόμη ζω εκεί. Επέλεξα να κατηφορίζω στην Αθήνα μονάχα για κάποιες συναυλίες. Με όλη αυτή την αποβλάκωση των τόσων χρόνων από τις κάθε είδους εκπομπές στην τηλεόραση, ο κόσμος έχει ανάγκη από κάτι τουλάχιστον τίμιο. Αν ταυτόχρονα συμβαίνει αυτό να είναι και εμπνευσμένο, τότε ναι, το κοινό σε αγαπάει πραγματικά και σου δίνει το δικαίωμα να συνεχίζεις να υπάρχεις, χωρίς να χρειάζεται να του υπενθυμίζεις διαρκώς την ύπαρξή σου. Οπότε δεν έχω ιδιαίτερο άγχος με το χρόνο, ή μήπως ξεχαστούν οι Xaxakes. Γιατί πιστεύω οτι και να σε ξεχνά ο κόσμος, ακόμα και για καιρό, αν έρθει μια στιγμή να κολλήσει, μια στιγμή να πέσει στα αφτιά του ένα κομμάτι σου, τότε η μουσική σου δεν πεθαίνει! Γι’ αυτό και βγάζω καινούρια τραγούδια όποτε μου κάνει κέφι. Μπαίνω στο στούντιο και… vivaaaa!
Για τη μουσική του
Για ποιους γράφω μουσική; Γράφω για ευαίσθητους, γράφω για ονειροπόλους, γράφω για το καλό, γράφω για τους σκληρούς που θέλουν να λυγίζουν και να αφήνονται στο έλεος ενός τραγουδιού που στο τέλος θα τους πάει όπου θέλει αυτό.
Περί εκκεντρικότητας
Δε θεωρώ τον εαυτό μου εκκεντρικό. Μικρός ήμουν αρκετά, τώρα γίνομαι μόνο όταν είναι απαραίτητο για να δείξω την αντίθεσή μου σε κάτι. Ας πούμε σε όλους αυτούς τους γελοίους πολιτικούς που με τη σοβαροφάνεια και τις γραβάτες τους μας έφτασαν ως εδώ. Ειδικά όλο αυτό που βιώνουν τα νέα παιδιά, χωρίς να έχουν φταίξει πουθενά, είναι πολύ άδικο – ακόμα και στην τελευταία τρύπα της Ευρώπης περνούν καλύτερα πια… Η μουσική, όμως, είχε πάντα τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο και να τον κάνει ονειροπόλο και αισιόδοξο, ικανό να ταξιδέψει. Αυτό το ταξίδι της μουσικής έχει τη δύναμη ή να κάνει εσένα να «μεταναστεύσεις» ή να κάνει να «μεταναστεύσουν» όσοι σε ενοχλούν.
Για το χρώμα των Xaxakes
Οι Xaxakes είναι φαινομενικά και εκ πρώτης όψεως ένα ροζ κατασκεύασμα, για να χαίρεται και μια ξανθιά επιπέδου (πράγμα που φυσικά δεν το λέω καθόλου για κακό!). Σε όλα σχεδόν τα κομμάτια μου όμως ελλοχεύει η ανατροπή, η οποία έρχεται σχεδόν πάντα σε κάποιο σημείο του τραγουδιού, με μαύρους τόνους, τόσο μαύρους που κάνουν το ροζ κατακόκκινο. Παρολαυτά ο ρομαντισμός στη μουσική με μαγεύει. Τον κυνισμό απλά τον χρησιμοποιώ για να δείξω την αντιπάθειά μου σε αυτόν, και ο συνδυασμός των δύο γίνεται κάτι υπέροχο, ένα σενάριο από μόνο του. Το αποτέλεσμα είναι ένα «Valse των Ελαφιών», ένα «τι ωραία που είναι στη βροχή», ένας «Βασιληάς» – νομίζω όλα αυτά φαίνονται σε όλα μου τα τραγούδια. Όποιος λοιπόν διαθέτει τον απαιτούμενο χρόνο να αφουγκραστεί συνειδητοποιεί οτι το χρώμα μου είναι τουλάχιστον βαθύ κόκκινο.
Για τα live
Τα live είναι super de la calsonnnnnnnn… 😉 Στα live χαίρομαι και όταν χαίρομαι μου ανοίγει λίγο το χρώμα, μάλλον! Αλλά γενικά, πιστεύω πως στις συναυλίες δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο παρά να μεταφέρεις ένα ήδη υπάρχον κλίμα και να το αφήσεις για 2 ώρες στο group που θα επιλέξεις να δεις, ώστε να στο μεταλλάξει με τον δικό του τρόπο. Οπότε για μένα υπερτερεί φυσικά το Live έναντι του στούντιο, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Στο στούντιο γεννάς μια μελωδία και η δημιουργική διαδικασία είναι συναρπαστική, αλλά όπως και να ‘χει, είναι ένα πάρτυ που διοργανώνεις στην εντέλεια μεν αλλά το κάνεις μόνος, “μάσα σου”. Κι εγώ προτιμώ να μοιράζομαι τις όμορφες στιγμές με άλλους για να γίνουν ομορφότερες!
Για τα καινούρια τραγούδια
Στο Gagarin το Σάββατο θα παίξουμε και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Αυτό με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα. Έχω μεγάλη πια, μετά από τόσο καιρό, εμπιστοσύνη στο αλάνθαστο κριτήριο του κόσμου, που είναι ανοιχτός στους Xaxakes και περιμένει από αυτούς τα πάντα.
Για τη θρυλική κιθάρα σε σχήμα μαργαρίτας
Εννοείται πως “ξεκουράζεται” και κάποια στιγμή θα ξανακάνει την εμφάνισή της σε κάποιο live. Δεν της γλιτώνω. Ούτε και εσείς!
Διαβάστε περισσότερα για την live εμφάνιση των Xaxakes στο Gagarin205 το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου.
